ตอนที่ 3 (4) จบ
1350 คำ
วันแรกที่ซีแอตเทิลกำลังจะหมดไปอย่างมีความสุข แค่วันแรกนิโคลัสก็ตักอาหารให้หล่อนทานแล้วถึงจะเป็นสารพัดอาหารรวมกันจนเหมือนไม่ได้มีไว้ให้คนกินก็เถอะ แต่ถือว่าดีกว่าสมัยก่อนที่เขาชอบแกล้งตักอาหารที่ไม่ชอบมาให้หล่อนกินแล้วแย่งแต่ของอร่อยๆ ไว้กินคนเดียว สมัยนั้นเขาน่ะนิสัยแย่สุดๆ แบบไม่น่าคบ ไม่เข้าใจเอาซะเลยว่าหล่อนตื้อแต่เขาก็เล่นงานหล่อนซะอ่วม
‘ฮัลโลมายซิสเตอร์’
“แหม รับสายเสียงใสเชียวนะ” ณัฐชาแซวน้องสาวเสียงหวานยังยิ้มแก้มปริยังไม่หายจากเหตุการณ์บนโต๊ะอาหาร
‘ไม่ใสเท่าพี่พายหรอกค่ะ ไปอยู่ที่ธอร์ตันวันแรกเป็นยังไงบ้างคะ เจอพี่นิคหรือยังเอ่ย?’
“เจอแล้ว” ณัฐชาตอบยิ้มๆ ปลุกความอยากรู้ให้คนทางปลายสาย
‘เจอแล้วเป็นยังไงต่อคะ’
“ก็... พี่นิคยังหน้าบึ้งใส่พี่ไม่เลิกแต่พี่ว่าทุกอย่างเปลี่ยนไปจากเดิมนะ แต่ก่อนพี่นิคชอบวิ่งหนีพี่แต่ตอนนี้เขากลับตั้งรับแล้วรอเฉือนนิ่ม แต่พี่จะไม่ยอมให้ถูกเฉือนหรอกนะเสียชื่อคุณหนูตระกูลเคนเวลล์แย่”
‘ค่า เก่งค่ะเก่ง อย่าให้พีชได้ยินข่าวว่าใครบางคนร้องไห้ขี้มูกโป่งอยากกลับบ้านล่ะ’
“ไม่มีทาง พี่ตั้งมั่นเอาไว้แล้วว่าจะพิชิตใจพี่นิคให้ได้”
‘ต้องได้อย่างนี้สิพี่สาวพีช อิอิ สู้ๆ นะคะพี่พาย สอยพี่นิคมาเป็นพี่เขยของพีชให้ได้’
“จ้า” ณัฐชากึ่งยิ้มกึ่งบึ้ง คุยกับน้องสาวต่อไปพักใหญ่ก็เริ่มง่วงๆ “หาว... ง่วงแล้วพี่ขอนอนก่อนนะ พีชเองก็อย่าอ่านหนังสือดึกล่ะ ตาดำเป็นแพนด้าไม่สวยไม่รู้ด้วยนะ”
‘ค่า คุณพี่สาว’
“ฝันดีจ้ะ” ณัฐชาวางสายจากพีชญาสอดตัวเข้านอนใต้ผ้าห่ม แต่สงสัยจะแปลกที่แปลกทางมั้งหล่อนถึงง่วงแต่ข่มตานอนไม่หลับ ร่างกายบอบบางลุกขึ้นพาร่างกายอ้อนแอ้นบอบบางที่สวมเพียงชุดนอนเบาบางมายืนรับลมที่หน้าต่างพลันเสียงลมเคล้าคลอเสียงกีต้าร์ทุ้มดังในโสตประสาท
“เอ๊ะ!” เสียงเหมือนจะมาทางทางอีกฟากของสวนดอกไม้บ้านพักของคนใจร้าย ยืนฟังเพลินๆ ใจอยากเห็นหน้าพี่นิคก่อนนอนหล่อนจึงหยิบผ้าคลุมหัวไหล่เดินลงจากห้องนอนด้วยเสียงที่เบาที่สุดย่องไปทางหลังคฤหาสน์เดินเลียบไปยังถนนเส้นเล็กตรงไปยังบ้านหนุ่มโสด ยิ่งเดินเข้ามาใกล้ตัวบ้านเสียงกีต้าร์เคล้าคลอเสียงร้องเพลงก็ดังมากยิ่งขึ้น ณัฐชาหลบหลังพุ่มไม้แอบมองชายหนุ่มที่ตอนนี้กำลังเล่นกีต้าร์และร้องเพลง You’re Beautiful เรียวปากบางคลี่รอยยิ้มหวานประทับใจสุดๆ ว่าที่พ่อของลูกนอกจากจะหล่อ รวย เก่งแล้วยังมีศิลปะทางด้านดนตรีอีก เท่ชะมัด!
บนเก้าอี้เล็กชายหนุ่มนั่งครอบครองใช้ปลายนิ้วสัมผัสสายกีต้าร์ก่อเกิดเสียงดนตรีที่ทำให้ณัฐชายิ่งหลงรักเขามากกว่าเดิม อยากฟังก็อยากแต่แถวนี้ยุงเยอะชะมัด มือบางลูบไล้ไปตามต้นแขนเรียวแอบชะเง้อมองชายหนุ่มบ้างก้มหน้าลงลูบแขนลูบขาบ้างก็ยังไม่หายคัน คืนนี้กลับก่อนแล้วกันไว้วันหลังค่อยแอบมาฟังใหม่ คอยดู คราวหน้าจะแต่งตัวจัดเต็มจนไม่เหลือที่ว่างให้ยุงได้กัดอีกเลย!
กร๊อบ!
‘โอ๊ย... เหยียบอะไรเข้าล่ะเนี่ย’ หญิงสาวทำหน้าเหยเกค่อยๆ ก้มลงมองสิ่งที่ทำให้เกิดเสียง ก่อนจะพบว่ามันเป็นท่อนไม้ผุพังที่พอหล่อนเผลอเหยียบโดนมันก็ทลายลงส่งเสียงดังไม่มากทว่าทำให้เสียงกีต้าร์สะดุดลงได้ ‘โอ๊ย! ตายๆ คืนนี้หล่อนมิต้องโดนพี่นิคแจกมะเหงกเหรอยัยพาย’
“ใครน่ะ!”
หล่อนเม้มปากแน่น ค่อยๆ เดินกระดึ๊บๆ เป็นจังหวะออกจากพุ่มไม้ไปให้เขาเห็นตัว ในวินาทีแรกที่ได้สบตากันดูเหมือนว่าเขาจะไม่ตกใจเลยสักนิดที่เป็นหล่อน สงสัยจะรู้ทันหรือไม่ก็ชาและชิน
“ดึกแล้วนะจะลงมาทำไม ระยะทางจากคฤหาสน์มาถึงบ้านพี่ก็ใช่จะใกล้ๆ ถึงแม้จะอยู่ในเขตธอร์ตันแต่พายไม่คิดบ้างเหรอว่าถ้าลูกน้องของพี่เห็นพายเข้าแล้วเกิดอารมณ์ฉุดไปทำมิดีมิร้ายพายจะทำยังไง ผู้หญิงคนเดียวเดินมืดๆ ค่ำ มันอันตรายมากนะ โตแล้วควรคิดก่อนทำไม่ใช่ทำก่อนคิด แล้วชุดนอนบ้าๆ นี่ใส่แล้วไม่อายตัวเองเวลาเดินผ่านกระจกบ้างเลยหรือไง” หลับหูหลับตาไม่มองเนื้อนมไข่ เทศนายาวอบรมสั่งสอนแม่สาวหัวสมัยใหม่แต่งตัวเสียบางถึงจะมีผ้าคลุมไหล่แต่ก็ปิดซ่อนเรือนร่างให้พ้นจากสายตาช่างสำรวจของเขาไม่ได้หรอกนะ ชายหนุ่มบ่นไปเสมองไปทางอื่นหน้าตาแดงซ่านก่อนจะกลืนน้ำลายลงคออึกใหญ่
‘ไม่ยักกะรู้ว่ายัยเด็กซนตอนโตจะมีอะไรๆ น่าดูกว่าตอนเด็กเยอะเลย’
“ขอบคุณที่เป็นห่วงค่ะ” หล่อนยิ้มหวานสยบทุกคำตักเตือน เดินเข้าไปนั่งลงม้ายาวข้างชายหนุ่ม ยกมือบีบนวดต้นแขนกำยำอย่างเอาอกเอาใจแม้เขาจะปัดออกก็ยังดื้อจะนวดอยู่อย่างนั้นจนเขายอมอยู่เฉยๆ มุมปากสวยอมยิ้มหวานเมื่อเห็นเค้าลางความพ่ายแพ้ของนิโคลัสประดับเต็มดวงหน้าหล่อเหลา “อย่าโกรธเลยนะคะ พายขอโทษที่ไม่ทันคิด แต่ไหนๆ ก็ได้ลงมาแล้วขอพายนั่งฟังด้วยคนนะคะ”
“ยังๆ ไงก็ ไม่-ได้” ปฏิเสธออกไปแล้ววางกีต้าร์ลงเตรียมเก็บของกลับเข้าบ้าน ทว่ามือเล็กกลับฟาดลงต้นแขนเต็มแรงจนอดเจ็บจี๊ดๆ ไม่ได้ ลูบแขนตัวเองปอยๆ ดุแม่สาวหัวสมัยใหม่ทางสายตาแววตาเอาเรื่อง แต่ไม่กล้ามองต่ำไปมากกว่าปลายคางเดี๋ยวได้เห็นอะไรดีๆ เข้า
“นี่แนะ! นี่แนะ! คนใจร้าย ใจดำ ขี้งก ไร้มนุษยธรรม!”
“ได้ทีเอาใหญ่เชียวนะ” ดุหล่อนเสียงเข้มทำให้ดวงหน้านวลจ๋อยลงในวินาทีนั้น นิโคลัสกลัวหล่อนจะน้อยใจจึงพูดต่อ “โอเค ให้อยู่ด้วยก็ได้แต่ห้ามเกินสี่ทุ่มนะ”
“อ๊าย! ขอบคุณค่ะ พี่นิคน่ารักที่สุดเลย”
“แล้วนี่ได้ปั่นจักรยานมาไหม”
“ไม่ค่ะ พายใส่ชุดกระโปรงก็เลยเดินมา หรือถ้าพี่นิคสงสารไม่อยากให้พายเดินกลับคนเดียวก็ปั่นจักรยานของพี่นิคไปส่งพายนะคะ” ดวงหน้านวลปรับให้ดูอ่อนโยนลงก่อนจะพูดต่อ “แต่ถ้าพี่นิคลำบากใจพายเดินกลับเองก็ได้ค่ะ ถึงแม้ว่าถนนหนทางจะมืด จะเปลี่ยว และจะเป็นอันตรายต่อผู้หญิงตัวเล็กๆ บอบบางๆ แถมยังสวมชุดนอนที่น่าฉุดเข้าหลังพุ่มไม้แบบนี้ แต่พายก็จะสู้เต็มที่นะคะถ้าหากมีโจรเข้ามาฉุดจริงๆ” มือน้อยชูหมัดขึ้นเตรียมพร้อมสู้มองชายหนุ่มตาแป๋วเหมือนจริงจังในคำพูดมาก
นิโคลัสหน้ามุ่ย พนันได้ว่าสักวันหนึ่งเขาจะต้องสมองแตกตายเพราะความจริตมารยาของเด็กช่างตื้อคนนี้อย่างแน่นอน คุณย่านะคุณย่า ที่ให้ณัฐชามาทำงานกับเขาเป็นเพราะอยากช่วยแบ่งเบาภาระหรือหาภาระมาเพิ่มให้เขากันแน่ เขามองดวงหน้าหวานของสาวเจ้าปัญหาตาขวาง ส่วนหญิงสาวมองตอบกลับกะพริบตาปริบๆ ออดอ้อน “พี่ไปส่งก็ได้ ถามแค่คำเดียวตอบมาอะไรเยอะแยะ” คำหลังบ่นอุบคนเดียว
“เย้! ขอบคุณค่ะ” หญิงสาวยิ้มแก้มปริรีบหยิบสมุดเพลงมาพลิกหาเพลงที่ตัวเองชื่นชอบก่อนส่งไปให้ชายหนุ่มช่วยเล่นกีต้าร์ให้ฟังทันที
- ผู้เขียน
