"มะ มะเป็นไร" มึงจะเอาแค่เม็ดข้าวออกเหรอ เอาผ้าเช็ดหน้าให้เธอด้วยสิ "รับไปสิ" ผมรวบรวมความกล้ายื่นผ้าเช็ดหน้าตัวเองให้หวาน แต่มันก็มารมาผจญ ผมปรายตามองไอ้เอ็ม ที่เสือกโผล่มาตอนนี้มันยื่นผ้าเช็ดหน้าไปให้หวาน ทำไมมึงต้องเอามาให้พร้อมกูด้วยว่ะ เจ็บใจฉิบหายทั้งๆที่หวานยังไม่ได้เอาของมันแต่ทำไมสมองมันชอบคิดไปเองว่าเธอจะต้องเลือกของมัน ก็มึงเป็นหมาไง หมาหวงก้าง แค่ผัวเก่าที่เธอไม่รักแล้ว
"ขอบใจนะ" แค่แป๊บเดียวที่ฉันแอบเห็นแววตาของนิยมมันเศร้า ตอนที่มันเห็นฉันยื่นมือออกไปรับผ้าเช็ดหน้าของเอ็ม แววตาของมันสลดพอเห็นแล้วก็นึกถึงไอ้เปี๊ยกที่อยู่หน้าร้านข้าวเหนียวหมูปิ้งเวลาที่มันนั่งรออาหารเมื่อไม่ได้ก็นั่งหงอยๆเฝ้ารออยู่ตรงนั้น
"...." แม่งฉิบหาย เธอไม่เอาแม้กระทั่งผ้าเช็ดหน้า
หมั๊บ ผมชะงักเมื่อหวานยื่นมือไปมาแย่งผ้าเช็ดหน้าไปจากผมและที่สำคัญมือของผมมันสัมผัสกับมือของเธอ แม่งใจผมเต้นแรงอีกแล้วครับ
