ครึ่งชั่วโมงต่อมา
"โอ๊ย เหี้ย โอ๊ยยยเจ็บๆ มึงสู้เหรอห่ะ" ฉันขมวดคิ้วเมื่อได้ยินเสียงนิยมมันตะโกนลั่นห้องจนฉันกลัวว่าพี่ที่อยู่ข้างห้องจะมาดุแต่พอเห็นมันตอนนี้คืออดที่จะหัวเราะไม่ได้ มันตอนนี้ที่ใส่แค่กางเกงบ๊อกเซอร์ลายกล้วยหอมสีเหลือที่แขนข้างหนึ่งมีฝ้าหม้อขนาดใหญ่ใส่หมวกกันน็อคกำลังทอดอะไรสักอย่าง
"โอ๊ยย ไหม้ๆแล้วปลาเมียกูเชี้ยโอ๊ยยแสบ"
"มึงทำบ้าอะไรว่ะยม" ฉันทำนิยมมันหันมายิ้มให้ฉัน
"กูกำลังทอดปลาไง ตอนนี้อยู่ในช่วงประหยัดเงิน มื้อแรกปลาทูสองตัวแข่งล่ะ35บาท แพงมากเลยทำไมของขึ้นก็ไม่รู้เริ่มอยู่ยากล่ะ กูพยายามสู้สุดชีวิตเลยนะ แต่เงินในบัญชี้กูสู้กลับ"
"ฮ่าๆ ไม่เห็นต้องทำเลย ไปกินข้างนอกก็ได้" พอฉันพูด นิยมกับยืนนิ่งมันมองปลาทูแล้วบ่น
"มึงไม่ชอบเหรอ กูอุส่าห์ทำให้มึงกินเลยนะ"
"ชอบสิ งั้นกูจะรอกินนะ" ฉันขยับเข้าไปกอดมันก่อนจะค่อยๆเลื่อนมือไปจับแก่นกายของมันผ่านกางเกง
"กูสู้น๊า กู
