ตอนที่ 5ถ้านายจะมีแฟนก็มีได้เลยนะ
1348 คำ
"เธอช้าไปสิบนาทีนะพายน์"
พายน์ก้าวขาขึ้นมานั่งบนรถไม่ทันเต็มก้น ก็เจอคำพูดติเตียนของเกรทแล้ว หน้าหมวยๆ เชิ่ดขึ้นทันทีอย่างคนไม่สบอารมณ์
"จริงๆ ฉันไปเองก็ได้ ไม่ได้บอกให้นายมารอ"
พูดจบพายน์ถอนลมหายใจออกมาเบาๆ ก่อนที่รถจะค่อยๆ เคลื่อนตัวออก
"ฉันมาทำหน้าที่พ่อของลูก สองสามวันนี้เตรียมตัวย้ายบ้านด้วย"
ย้ำจังนะกับคำว่าพ่อของลูก ต้องให้ขีดเส้นท้ายด้วยมั้ย?
"ย้าย ย้ายไปไหน แล้วทำไมฉันต้องทำตามนายด้วย"
"เพราะว่าที่นี่มันแคบไม่เหมาะกับการเลี้ยงเด็กอ่อน ย้ายไปอยู่ใกล้ๆ กับมหาลัย เธอจะได้ไม่ต้องเสียเวลากับการเดินทางไปเรียนนาน "
เกรทอธิบายอย่างคนเนือยๆ เอื่อยๆ จะให้บอกว่าเบื่อ ใช่เขาเบื่อที่ต้องมารับภาระอะไรแบบนี้ แต่จะให้ทำอย่างไรได้ มันคือผลจากการกระทำที่ผิดพลาดของเขานี่นา หมามันยังรักลูก เขาเป็นชายทั้งแท่งถึงจะไม่ใช่สุภาพบุรุษมากมาย แต่คนอย่างเกรทไม่มีวันทิ้งลูกแน่ๆ ถ้าจำเป็นต้องทิ้งทิ้งแม่ของลูกยังง่ายกว่าเยอะ
"อืม แล้วแต่นายก็แล้วกัน ยังไงซะฉันก็ไม่มีสิทธิ์เลือกอยู่แล้วนี่"
พายน์ยกมือขึ้นกอดอก ไม่รู้ว่าในอนาคตต้องเจออะไรอีกบ้าง เธอแอบมองคนข้างๆ ด้วยหางตานิดๆ เกรทยังคงตีหน้านิ่งจดจ่ออยู่กับการขับรถและถนนเบื้องหน้า แม้แต่เสี้ยวหางตายังไม่ปรายมาเลย อะไรจะดูเคร่งขรึมขนาดนั้น
"นายนี่มันนักศึกษาปีหนึ่งแน่นะ คนอะไรทำท่าทำทางอย่างกะคนอายุสี่สิบ"
พายน์แอบบ่นงุบงิบเบาๆ แต่อีกคนเหมือนจะได้ยิน
"นักศึกษาปีหนึ่งแล้วอย่างไร นักศึกษาปีหนึ่งอย่างฉันนี่แหละที่มีสมองมากกว่าเธอ"
ปากร้ายนักนะ ไม่พูดก็ว่าน่ากลัวแล้ว พอพูดออกมาเท่านั้นแหล่ะ ทำเอาคนฟังถึงกับเงิบไปเหมือนกัน
"จ้า!..มีสมองก็มีสมอง แต่สงสัยคงจะมีเยอะไปหน่อยถึงได้กลายมาอยู่ในสภาพแบบนี้ได้"
พายน์ประชดประชันกลับบ้าง อยากว่าเธอไม่มีสมองก่อนทำไม ที่เป็นอยู่ทุกวันนี้ไม่ใช่เพราะสเปิร์มของนายหรอกเหรอ หึ!
"มันก็เป็นแค่เรื่องเดียวในชีวิตที่ฉันพลาด"
ตอบกลับมาด้วยน้ำเสียงราบเรียบ แต่กระทบกับความรู้สึกของพายน์เข้าอย่างจัง
"ใช่..ไม่ต้องย้ำหรอกฉันมันคือความผิดพลาดในชีวิตนายฉันรู้ตัวดี!"
พายน์เอ่ยออกมาด้วยความเจ็บปวดความรู้สึกไร้ค่าจู่โจมแทรกซึมเข้ามาอีกครั้ง
"พายน์ฉันไม่ได้หมายความว่าอย่างนั้นนะ ฉันไม่ได้จะว่าเธอ"
เกรทรีบชิงอธิบายเมื่อรู้ตัวว่าตัวเองพูดกระทบความรู้สึกของอีกฝ่าย
"นายไม่ต้องอธิบายหรอก ฉันรู้ดีว่าตัวฉันมันไร้ค่าแค่ไหน ฉันมันก็แค่แม่ลูกอ่อนที่ไม่มีใครต้องการ..แต่นายรู้อะไรมั้ย..ฉันก็ไม่ได้อยากเป็นแม่คนตอนอายุเท่านี้หรอกนะ"พายน์เอ่ยออกมาเสียงสั่นเครือน้ำตาใสๆ เริ่มรื้นคลอเบ้า
เกรทรีบจอดรถเข้าข้างทางเมื่อเห็นว่าเรื่องกำลังจะไปกันใหญ่ ร่างผอมบางเริ่มสั่นสะท้านจากแรงสะอื้น โดยที่พายน์ก็ไม่รู้ตัวเองเหมือนกันว่าทำไมถึงได้อ่อนไหวขนาดนี้
"เฮ้!พายน์ พายน์ เราขอโทษ"
เป็นครั้งแรกที่เกรทรีบดึงร่างผอมบางของพายน์เข้ามาโอบกอด มือใหญ่เลื่อนไปลูบตรงไหล่เบาๆ เป็นการปลอบประโลม
"ทำไมเธอจะไม่มีค่า เธอมีค่าที่สุดสำหรับนาเดีย เธอยอมให้อนาคตตัวเองสะดุดเพื่อลูกของเรา เธอมีค่าสำหรับเรามากๆ นะพายน์"
"พูดจริงๆ หรือว่าแกล้งพูดเพื่อปลอบฉัน"
พายน์หยุดร้องก่อนจะผละออกมาจากอ้อมกอดอบอุ่นนั้นเพราะรู้สึกว่าหัวใจของตัวเองกำลังจะเต้นแรง
"พูดจริงๆ สิ"
"ไม่เป็นไรหรอกสิ่งที่นายพูดก็เป็นเรื่องจริง มันหลีกเลี่ยงไม่ได้นี่นา มันก็คือความผิดพลาดจริงๆ"
พายน์เม้มปากก้มหน้าลงถูนิ้วโป้งแรงๆ อย่างคนที่พยายามสงบสติอารมณ์ ก่อนจะหันไปยิ้มให้เกรทเป็นการบอกให้รู้ว่าเธอไม่ได้โกรธแล้ว
"อีกเรื่องที่อยากจะขอโทษเธอ...ขอโทษที่ฉันพยายามเข้าไปจัดการแทนเธอทุกอย่างโดยไม่ถามเธอก่อน แต่ที่ฉันจัดการทุกอย่างเอง ก็เพราะไม่อยากให้เธอต้องมารู้สึกเกรงใจ เรื่องบ้าน เรื่องเนอสเซอรี่ของลูกก็เหมือนกัน เพราะถ้าพายน์เลือกเองพายน์ก็จะดูแค่ราคาเพราะว่าพายน์เกรงใจฉัน ฉันเลยจำเป็นต้องจัดการเองทุกอย่าง ฉันสัญญาต่อไปนี้ฉันจะถามเธอก่อนโอเคมั้ย?"
พายน์พยักหน้ารับคำขอโทษ เกรทเผลอยกมือเพื่อจะซับน้ำตาที่ยังไหลอยู่ให้พายน์ แต่ก็ต้องรีบชักมือกลับเมื่อรู้ตัวว่าไม่ควรทำ โดยที่อีกฝ่ายไม่ทันเห็น
"นายพูดซะจนฉันคิดว่าตัวเองดูงี่เง่าไปเลย ฉันไม่รู้ว่าตัวเองเป็นอะไร มันอ่อนไหวไปหมด บางครั้งฉันอยากจะหนีไปไกลๆ ไปที่ๆ ไม่มีใครหาฉันเจอ แต่พอฉันกลับมามีสติฉันก็จะเป็นอีกคน"
"อาการของคุณแม่หลังคลอดน่ะ เอางี้เรารีบไปพบคุณหมอเธอจะได้รู้สึกสบายใจขึ้น และจะได้รู้ว่าจะจัดการกับตัวเองยังไงเมื่อเจอกับอะไรแบบนี้อีกดีมั้ย?"
"อืมได้"
เกรทพยักหน้าก่อนจะเคลื่อนรถกลับเข้าสู่ถนนเหมือนเดิม
"เกรท"
"อื้อ"
"เรื่องบ้านนายจัดการได้เลยนะ อะไรที่เกี่ยวกับลูกและนายอยากจะทำอะไรเพื่อลูกทำได้เลย ฉันจะไม่ว่าอะไรนายอีกแล้วล่ะ ฉันควรเห็นแก่นาเดียให้มากกว่าความรู้สึกของตัวเอง"
"ได้"
เกรทพยักหน้ารับทราบเหมือนเดิม นาทีนี้ต้องพยายามฮิลใจของพายน์ให้ได้มากที่สุด
"เกรทคือว่า..."
"อะไรอีก?"
"เรื่องที่นายจะมีแฟน จะคบกับใคร นายก็ทำได้เลยนะ ไม่ต้องกลัวเรื่องลูกลูกอยู่กับฉัน ฉันดูแลลูกได้สบายมาก นายไม่ต้องกลัวว่าแฟนนายจะรู้เรื่องลูก"
เกรทเงียบไปหลายนาทีเมื่อพายน์เอ่ยถึงเรื่องนี้ ยังไม่ทันไรพายน์ก็นึกหาคู่ให้เขาซะแล้ว เพราะเกรทยังไม่เคยคิดเรื่องนี้เลย แม้ว่าที่มหาลัยเขาจะฮอตมากๆ ก็ตาม แต่ก็เหมือนเดิม เกรทยังคงเป็นเกรทคนเดิมที่ไม่เคยให้ใครก้าวล้ำเข้ามาในพื้นที่ส่วนตัวโดยที่เขาไม่อนุญาต
ส่วนเรื่องเรียนเขาก็คือนักศึกษาแพทย์ที่มีผลการเรียนมาอันดับหนึ่งเหมือนเดิมเช่นกัน และเกรทก็มั่นใจว่าเขาจะคว้าเกียรตินิยมอันดับหนึ่งมาให้ได้ ในตอนนี้เขาคิดเพียงเรื่องนี้จริงๆ
"ถึงแล้วเข้าไปกันเถอะ"
"อืม"
พายน์ลงจากรถและเดินตามเกรทเข้าไปในโรงพยาบาลเงียบๆ ไม่เข้าใจเหมือนกันว่าเกรทโกรธเธอหรือเปล่า เพราะหลังจากที่พายน์พูดประโยคนั้นออกไป เกรทก็ดูเงียบขรึมมากกว่าเดิมเข้าไปอีก อยากจะตบปากตัวเองแรงๆนักที่พูดเรื่องที่ไม่เป็นเรื่องออกไป เฮ้อ!
สปอยล์สักหน่อยยยยค่าาา
จริงๆ คาแรคเตอร์ของเกรทเป็นคนอินโทรเวิร์ตแบบสุดๆ นะคะ เพียงแต่เกรทเรียนหมอเลยเข้าใจอาการซึมเศร้า คล้ายๆแกล้งพยายามทำดีด้วย เป็นการประคองอาการซึมเศร้าของพายน์เท่านั้น T T
- ผู้เขียน
