ตอนที่3 ภาวะซึมเศร้า
1237 คำ
พายน์แอบถามๆเพื่อนสนิทจึงรู้มาว่า เกรทคือลูกชายเจ้าของโรงพยาบาลเอกชนในต่างจังหวัดหลายแห่งรวมถึงคลินิกรักษาโรคอีกหลายสาขา จึงไม่ต้องสงสัยว่าทำไมเกรทถึงได้ดูรวยขนาดนี้
"ไม่น่าถึงได้เป็นสายเปย์ขนาดนั้น"
แต่เกรทไม่ใช่ลูกคนเดียวของตระกูลโชติวรกูลเขาเป็นบุตรชายคนเล็ก ส่วนพี่ชายน่าจะเป็นอาจารย์หมอไปแล้ว พายน์เห็นถึงความแตกต่าง ทั้งความรู้ หน้าตาทางสังคม ฐานะทางบ้าน เมื่อเทียบกันแล้วเธอกับเกรทช่างแตกต่างกันราวฟ้ากับดิน
พายน์จึงพยายามหักห้ามใจไม่ให้คิดเกินเลยกับเกรท เนื่องจากเกรทรวยขนาดนี้พ่อแม่คงหมายมั่นคนรวยระดับเดียวกันไว้แล้ว
อย่างน้อยไม่ได้ร่ำรวยก็ควรจะเป็นหมอด้วยกัน และแน่นอนว่ามันไม่ใช่เธอ
เฮ้อ!ก่อนจะคิดถึงตรงนี้ ช่วยทำให้เกรทสนใจก่อนเต๊อะ นายนั่นไร้หัวใจจะตาย เกิดมาเคยรู้จักความรักหรือเปล่าก็ไม่รู้ แต่ก็เสือกมีลูกไปแล้ว
บางทีพายน์ก็นึกแอบขำตัวเองเหมือนกัน จับพลัดจับผลูมาไกลถึงขนาดนี้ได้ยังไงว๊ะ?
[สายเปย์อะไรย่ะยัยพายน์ หายหัวไปเป็นปี แถมแชทอีกก็ดองเก่งเหลือเกิน ถามชาตินี้จะตอบชาติหน้ารึไงห๊า?]
พายน์มัวแต่อึ้งจนลืมไปว่ากำลังคาสายกับเพื่อนสนิทอยู่ แถมเมื่อสักครู่ก็เผลอหลุดปากออกมาอย่างลืมตัว
"เบาๆหน่อยดารินเพื่อนรัก จะให้ฉันตอบอะไรวะ มาดูสภาพฉันตอนนี้สิ หัวฟูยิ่งกว่ายายซิ้มขายเต้าหู้ในตลาดอีก"
[เหอะ!ยุ่งมากถึงขนาดมาขอประวัตินายเกรทป๊อปปูล่าของห้อง มีอะไรป่ะ หรือว่าเรื่องคืนนั้น เธอกับนายนั่นมีอะไรกันรึเปล่า?]
"ฮึก แฮ่มๆ จะบ้าเหรอ?"
พายน์เกือบจะสำลักน้ำที่กำลังยกขึ้นดื่มพอดี ดูท่าดารินจะสงสัยเรื่องนี้ เอาวะร้อนตัวไว้ก่อนหาเรื่องแก้ตัวไว้ก่อน ยัยนี่ยิ่งสงสัยอะไรแล้วชอบสอบสืบเสาะอยู่เรื่อย
"คือว่าเขากับฉันเรียนที่เดียวกัน เห็นนายนั่นดูหรูหราหมาเห่า ไหนจะหน้าตาของเขาที่หล่อขึ้นมาก หล่อกว่าตอนที่เรียนมัธยมรุ่นเดียวกับเราซะอีก"
[ไม่แปลกใจ เขาก็หล่อมานานแล้ว แกเองรึเปล่าที่ไม่เคยมอง แต่อย่างแกจะไปรู้อะไร วันๆเอาแต่เต้นกับร้อง แล้วนี่เรื่องจะไปสมัครเป็นเด็กฝึกไปถึงไหนแล้ว]
"เอ่อ เรื่องนั้นเลิกคิดไปแล้วล่ะ"
[อ้าว ทำไม? ]
"ฉันไม่ชอบแล้ว อย่าถามเยอะเลยแค่นี้ก่อนนะ หิวข้าว"
[เอ้ย!เดี๋ยวก่อนสิ พายน์ เดี๋ยวก่อน อะไรของมันวะ?]
พายน์รีบตัดบทวางสายจากดารินกะทันหัน คุยเยอะไม่ได้เดี๋ยวความแตกกันพอดี ยัยนี่ยิ่งถนัดเรื่องชาวบ้านอยู่ด้วย
เธอไม่กล้าที่จะเอ่ยปากบอกความจริงกับดารินเพราะดารินมองเธอเป็นแบบอย่างที่ดีมาตลอด
แล้วอยู่ๆเรื่องมันกลายมาเป็นแบบนี้ พายน์ยังไม่อยากให้ดารินรู้สึกผิดหวังกับตัวเธอตอนนี้ ยังไม่พร้อมมากๆรวมไปถึงพ่อกับแม่ก็เหมือนกัน
ก็รู้ว่ายังไงสักวันก็ต้องบอก แต่ มันไม่ใช่ตอนนี้มันไม่ใช่ และไม่รู้ว่าในอนาคตพร้อมที่จะบอกพ่อแม่เมื่อไหร่เหมือนกัน
แต่! หลังจากที่พ่อกับแม่ทราบว่าเธอเปลี่ยนใจมาเรียนเภสัช ดูท่าท่านจะดีใจมากกว่าการที่เธอจะเสียเวลาไปเสี่ยงเป็นเด็กฝึกที่เกาหลีซะอีก
เป็นไอดอลมันยากไปแล้วสำหรับชีวิตในตอนนี้ พายน์เลยอยากตั้งใจเรียนเภสัชให้จบแล้วหางานดีๆทำไม่ได้ทำงานในโรงพยาบาล ก็เก็บเงินสักก้อนไปเปิดร้านขายยาก็ไม่เลว
ตอนนี้พายน์มีลูกที่ต้องดูแลทิ้งหนึ่งความฝันก็ไขว่คว้ามาได้อีกหนึ่งความฝัน อนาคตของนาเดียก็กลายมาเป็นความฝันของพายน์ในตอนนี้ไปแล้ว
'เอาเถอะ คนเรามีสิทธิ์ที่จะฝันและเป็นได้หลายๆอย่าง ทางไหนมันตันเราก็แค่เลือกเดินทางใหม่'
กลางดึกของคืนหนึ่ง
"ฮัลโหลเกรทช่วยด้วย ลูกร้องไม่หยุดเลย"
[โอเคเธอรอแป๊บ ฉันจะรีบไปเดี๋ยวนี้]
หลังจากวางสาย พายน์อุ้มลูกเข้ามาในอ้อมกอด เด็กน้อยยังร้องไม่หยุดราวกับว่ากำลังเจ็บปวดมากแต่บอกไม่ได้ ทำให้พายน์แพนิคไปหมด ทำอะไรไม่ถูก อยู่ๆน้ำตามันก็ไหล่พรั่งพรูลงมาไม่ขาดสายด้วยความสงสารลูก บวกกับอารมณ์อ่อนไหวเพราะพายน์ไม่มีใครอยู่ข้างๆเลยในเวลาที่กำลังลำบากแบบนี้
"โอ๋ๆ นาเดียจ๋า ไม่ร้องนะลูก เดี๋ยวพ่อมาแล้ว"
เด็กน้อยยังคงกรีดร้องไม่หยุดจนเสียงสั่นเครือ ตอนนี้ไม่รู้ว่าพายน์หรือลูกที่ร้องไห้มากกว่ากันจนตัวสั่นพร่าไปหมด
ก็อก! ๆ ๆ
"พายน์! พายน์! ฉันมาแล้ว"
พายน์รีบวางลูกลงและออกไปเปิดประตูให้พ่อของลูกเข้ามาทันที
"ร้องไห้ทำไม แล้วลูกอยู่ไหน?"
"ในห้อง"
"ใจเย็นๆ นั่งพักตรงนี้ก่อน ฉันจะไปดูลูกเอง"
พายน์ทรุดตัวลงนั่งฟุบหน้าร้องไห้บนฝ่ามือ เธอไม่รู้ว่าทำไมต้องร้องไห้ขนาดนี้ แต่พายน์กำลังรู้สึกว่าตัวเองกำลังท้อแท้สิ้นหวัง รู้สึกว่าชีวิตของตัวเองช่างไร้ค่าสิ้นดี
ผ่านไปสักพัก เสียงนาเดียก็เงียบลง เกรทเลยเดินออกมาจากห้อง เขากำลังเรียนหมอ แถมเป็นหมอเด็กอีกทำไมเขาจะไม่รู้ว่าลูกเป็นอะไร ควรจะมาอยู่ช่วยเธอดูแลลูกด้วยซ้ำ พายน์คนเดียวจะไปไหวอะไรมากมาย พายน์ก็แค่เด็กสาวคนนึงที่เผลอตั้งท้องโดยไม่ตั้งใจ จะไปจัดการอะไรเองได้เยอะ ฮึกๆ ยิ่งคิดก็ยิ่งสะอื้น
"ลูกหลับแล้วล่ะ"
"นายควรมาช่วยดูแลลูกบ้าง ฮึก ๆ นายไม่ควรทิ้งฉันไว้คนเดียว นายรู้มั้ยฉันเหนื่อยแค่ไหน รู้บ้างมั้ย?"
เกรทนั่งลงข้างๆร่างซูบซีดของพาย เขาตบบ่าปลอบเธอเบาๆ
"พายน์ เธอรู้ตัวมั้ย เธอกำลังเข้าสู่ภาวะซึมเศร้าหลังคลอด พรุ่งนี้เธอควรไปพบหมอที่โรงบาล แล้วก็หยุดร้องไห้ได้แล้ว ลูกแค่ท้องอืด ตอนลูกกินนมเสร็จ เธอลืมอุ้มลูกพาดบ่าเพื่อให้เรอใช่มั้ย?"
"ฉันไม่รู้ ฉันแค่รู้สึกว่า...."
"เอาเถอะๆ สองสามวันนี้ฉันจะมาอยู่เป็นเพื่อนช่วยเลี้ยงลูกก็แล้วกัน ไปนอนพักผ่อนเถอะ ฉันอยู่ตรงนี้ไม่ได้หายไปไหน ฉันอยู่ข้างๆเธอโอเคมั้ย?"
"อืม ขอบใจ"
คำพูดของเกรททำให้พายน์รู้สึกอุ่นใจขึ้นมาบ้าง แค่มีใครสักคนอยู่ด้วยในตอนที่อารมณ์ของเธอกำลังร่วงดิ่งลงสู่หุบเหว พายน์ก็รู้สึกดีขึ้นมามากแล้วขอแค่นี้จริงๆ
- ผู้เขียน
