บทที่ 02 เสื้อตัวปัญหา
978 คำ
บทที่ 02 เสื้อตัวปัญหา
"บ้าชะมัด" นางแบบสาวบ่นอุบอิบ พลางก้มลงมองรองเท้าส้นสูงแบรนด์ดังที่เปรอะเปื้อนไปด้วยคราบกาแฟ ซึ่งมันไม่ต่างจากรองเท้าผ้าใบของมาร์ตินเลย
"คิดว่าให้เงิน แล้วมันจะจบงั้นเหรอ?" เสียงหนึ่งดังขึ้นจากทางด้านหลังของเธอ ขณะที่เธอกำลังจะเปิดประตูรถ ทำให้เธอหยุดชะงักหมุนตัวหันไปมองเจ้าของเสียงนั้น
"หรือมันน้อยไป?" นางแบบสาวเอียงคอถามชายหนุ่มอายุน้อยกว่าตรงหน้าด้วยใบหน้าหงุดหงิดเล็กน้อย
"..." ไร้ซึ่งคำตอบที่หลุดออกจากปากของมาร์ติน เขาเดินเข้ามาใกล้ๆ นางแบบสาว จนเธอต้องถอยหลังหนีอย่างอัตโนมัติ แต่ยังไม่ทันที่เธอจะได้เอ่ยอะไรออกมา เขาก็ยัดเงินจำนวนหนึ่งใส่มือของเธออย่างแรง
"โอ๊ย! เจ็บนะ" เฟรย่าร้องเสียงหลงพร้อมเบ้หน้าเล็กน้อย โดยที่มาร์ตินก็ไม่ได้รู้สึกอะไร เขาถอยหลังออกห่างจากตัวเธอเพียงนิด ตวัดสายตามองใบหน้าสวยหวานของเธอนิ่งๆ
"สิ่งที่เธอควรทำมากกว่ายัดเงิน คือความรับผิดชอบ"
"นี่! นายกำลังจะบอกว่าฉันไม่มีความรับผิดชอบงั้นเหรอ?" เฟรย่าเผลอกระแทกเสียงออกมาอย่างลืมตัว โดยที่นักศึกษาที่อยู่แถวนี้ก็เริ่มมองมาที่เขาและเธอเป็นสายตาเดียวกัน
"เอาไปซัก" มาร์ตินยื่นเสื้อช็อปวิศวะฯ ให้เธอ โดยที่เธอก็นิ่ง ไม่ได้ยื่นมือมารับแต่อย่างใด
"ขอโทษฉันก็ขอโทษไปแล้ว เงินฉันก็ให้ นายควรจบ"
"เอาไปซัก" มาร์ตินเอ่ยออกไปอีกครั้งด้วยใบหน้าไม่สบอารมณ์มากนัก ซึ่งเขาไม่ได้สนใจคำพูดของเธอเลยแม้แต่น้อย
"ไม่!" เฟรย่าตอบกลับเสียงแข็ง
"นางแบบที่ไม่เคยมีข่าวเสียหายอย่างเธอ ถ้ามีมันคงสนุกมากสินะ" รอยยิ้มร้ายกาจผุดขึ้นมาที่ใบหน้าหล่อเหลา พลางใช้สายตากวาดมองไปรอบๆ บริเวณนี้ ที่เริ่มมีนักศึกษาให้ความสนใจเหตุการณ์ตรงนี้เป็นอย่างมาก
ไม่แปลกที่มาร์ตินจะรู้เกี่ยวกับตัวของเธอ เพราะเพื่อนของเขามักจะพูดเรื่องของเธออยู่บ่อยๆ จนเขารู้จักเธอในระดับหนึ่ง แต่ก็ใช่ว่าจะรู้ทั้งหมด
"นายจะทำอะไร" เฟรย่าเอ่ยถามด้วยท่าทางประหม่า เธอปฏิเสธไม่ได้ว่ารอยยิ้มและคำพูดของชายหนุ่มตรงหน้าทำให้เธอแอบกลัว
"นางแบบดังจูบกับผู้ชายที่ร้าน Love bakery..."
"หยุดนะ หยุดความคิดนายเลยนะ!" เฟรย่าถึงกับเบิกตากว้างด้วยความตกใจ ยกมือขึ้นปิดปากตัวเอง ชื่อเสียงที่เธอสะสมมานานหลายปี จะมาจบที่ผู้ชายอายุน้อยกว่าแบบนี้ไม่ได้
"เอาไปซัก" มาร์ตินยื่นเสื้อช็อปวิศวะฯ มาตรงหน้านางแบบสาวอีกครั้ง เขาไม่ต้องการที่จะเสียเวลากับเรื่องไร้สาระแบบนี้ และมันก็น่ารำคาญที่มีสายตาของเหล่านักศึกษาที่มองมา
"..." เธอมองเสื้อช็อปวิศวะฯ ตรงหน้าอย่างชั่งใจ ดวงตากลมโตกวาดมองไปรอบๆ บริเวณนี้อีกครั้ง ก่อนจะพบว่ามีนักศึกษาบางคนหยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมากดถ่ายรูปเธอและเขาเอาไว้ ซึ่งเธอก็รีบตวัดสายตากลับมา ยื่นมือไปแย่งเสื้อช็อปจากมือมาร์ตินมาถือไว้อย่างไม่ได้เต็มใจ "ที่ฉันยอมฉันแค่ไม่อยากเสียเวลาหรอกนะ"
"อีกสองวันเอามาคืนฉันที่หน้าคณะวิศวะฯ" ว่าจบมาร์ตินก็หมุนตัวเดินไปที่รถคันหรูราคาหลายสิบล้าน ก่อนจะขับออกไปในที่สุด
"โธ่เว๊ย!" เฟรย่าสบถออกมาเบาๆ อย่างหัวเสีย ก่อนจะเปิดประตูเข้าไปนั่งในรถ เหวี่ยงเสื้อช็อปวิศวะฯ ตัวปัญหาโยนไว้ที่เบาะรถข้างๆ
@คอนโดมิเนียม
[Freya Talk]
"ทำไมฉันต้องมาทำอะไรแบบนี้ด้วยนะ" ฉันบ่นพึมพำออกมาเบาๆ เมื่อฉันกำลังยืนตากเสื้อช็อปของผู้ชายคนนั้นด้วยใบหน้าหงุดหงิด
ฉันไม่ได้อยากจะซักมันด้วยมือของฉันเลยนะ แต่เป็นเพราะวันนี้มันคือวันซวยของฉันน่ะสิ ร้านซักอบรีดแถวคอนโดก็ดันมาปิด ทำให้ฉันต้องมาซัก และตากมันด้วยสองมือของฉันเนี่ย
ที่ฉันยอมทำตามเป็นเพราะฉันอยากจะรับผิดชอบที่ฉันเดินไม่ระวังเอง และก็อยากจะให้มันจบๆ ไป ไม่ต้องมีอะไรมาติดค้างกันอีกเฉยๆ หรอก
ครืนนนน~ ครืนนนน~
และระหว่างนั้นเสียงโทรศัพท์มือถือของฉันก็ส่งเสียงร้องดังขึ้น ทำให้ฉันยืนอยู่ที่ระเบียงก็รีบก้าวขาเข้ามาในห้อง เดินไปหยิบโทรศัพท์ที่วางอยู่ที่โต๊ะหน้าโซฟาขึ้นมากดรับสายเมื่อเห็นรายชื่อที่ปรากฏอยู่ที่หน้าจอ
"ฮัลโหล"
(ฉันโทรมากวนไหม ทำงานหรือทำอะไรอยู่) เสียงของไอติมเพื่อนของฉันดังขึ้น
"เพิ่งซักเสื้อเสร็จ"
(ฮะ!? อย่างคุณเฟรย่าเนี่ยนะซักเสื้อเอง) ฉันถึงกับถอนหายใจออกมาทันที
"แกรู้ไหมว่าวันนี้ฉันไปเจออะไรมา"
(เจออะไร ทำไมน้ำเสียงดูซีเรียสจัง)
"เจอคนที่ทำให้ฉันต้องมาซักเสื้อให้แบบนี้ไง" ยิ่งพูดถึงก็ยิ่งหงุดหงิด
(ฉันอยากเห็นหน้าจริงๆ คนที่กล้าเอาเสื้อมาให้แกซักให้เนี่ย ฮ่าๆ)
"มันไม่ตลกเลยนะติม ฉันซีเรียสอยู่นะ"
(มันเกิดอะไรขึ้น?)
"เดี๋ยวเล่าให้ฟัง เย็นนี้ไปดื่มไหม?"
(ว่าจะโทรมาชวนไปคลับพอดีเลย อะไรจะใจตรงกันขนาดนี้)
"โอเค งั้นเจอกัน"
(โอเคค่ะ)
หลังจากที่ฉันกดวางสาย ฉันก็มองออกไปที่นอกระเบียง ก็เจอกับเสื้อช็อปวิศวะฯ ของผู้ชายคนนั้นที่แขวนอยู่ และมันยิ่งทำให้ฉันเจ็บใจนัก
- ผู้เขียน
