บทที่ 13 คนขับรถ
วันต่อมา
"อื้อ~" ฉันครางในลำคอเบาๆ เมื่อรู้สึกตัวตื่นขึ้นมาในช่วงเช้าของวันใหม่ แต่ก็ยังคงไม่ยอมลืมตาขึ้นมา ยังคงนอนกอดหมอนข้างอย่างสบายใจ
"ตื่นแล้วก็ลุก" เสียงเข้มของใครบางคนที่ฉันจำได้ดี ดังขึ้นที่ข้างใบหู นี่ฉันเกลียดนายนี่มากจนถึงขั้นเก็บมาฝันเลยรึไง ฉันสะบัดหน้าไล่ความฝันเหล่านั้นให้ออกไป โดยที่ไม่ได้ลืมตาตื่นขึ้นมาแต่อย่างใด "อ้อมกอดฉันมันทำให้เธอเคลิ้มขนาดนี้เลยเหรอ"
แต่ฉันว่ามันเริ่มจะไมใช่ฝันแล้วนะ
"เฮ้ย!" ฉันอุทานออกมาเสียงดัง ลืมตาขึ้นมาด้วยความตกใจ เงยหน้าขึ้นมองหน้าสิ่งที่ฉันกอดอยู่ นี่ไม่ใช่หมอนข้าง แต่นี่คือมาร์ติน โดยที่ฉันก็อ้าปากค้างมองหน้ามาร์ตินไม่ขยับไปไหน
"ฉันคิดกอดละหมื่น"
ฟรึ่บ!
"คิดว่าฉันอยากจะกอดนายรึไง" ฉันรีบดึงสติกลับมา ดีดตัวออกห่างจากตัวของมาร์ติน ดันตัวลุกขึ้นนั่งยกมือขึ้นกุมขมับเล็กน้อย
ฉันกอดมาร์ตินทั้งคืนเลยเหรอเนี่ย โอ๊ย! จบกัน
