Chapter 2
2010 คำ
"ทำไมเห็นอยู่คนเดียวตลอดเลยครับ" หมอโฮมเอ่ย
"อ่อ ฉันอยู่กับป้าสองคนค่ะ ป้าต้องไปขายของเลยไม่มีคนมาเฝ้า" ฮันนี่เอ่ย
"แล้วพอจำอะไรก่อนเข้าโรงพยาบาลได้มั้ยครับ"
"จำไม่ได้ค่ะ ป้าก็ไม่เล่าให้ฟัง"
"เห็นอายุแล้วคุณเป็นน้องผมหลายปีนะ เรียกผมว่าพี่ก็ได้ครับ" หมอโฮมเอ่ย
"ได้ค่ะ แล้วคุณหมอชื่ออะไรค่ะ"
"ผมชื่อ โฮม"
"ฉันชื่อฮันนี่ค่ะ"
หลังจากคุยกันไปสักพักฮันนี่ก็กินยาที่หมอโฮมจัดให้แล้วค่อยๆหลับไป เขายืนมองหญิงสาวที่นอนหลับตรงหน้าด้วยสายตาแสนเยือกเย็นก่อนกระตุกยิ้มเบาๆ เมื่อยาที่เธอกินมันไม่ได้รักษาอาการป่วยของเธอแม้แต่น้อย มันเป็นเพียงเม็ดแป้งที่ไม่มีตัวยาเลยต่างหาก
หลายวันต่อมา ฮันถูกอนุญาติให้กลับบ้าน หมอโฮมเป็นหมอเจ้าของไข้ที่ดูแลเธอเป็นพิเศษจนพยาบาลในแผนกเอ่ยแซว แต่กลับไม่มีใครกล้าพูดถึงณดาสักคน
"เดี๋ยวพี่ไปส่ง" หมอโฮมพร้อมสรรพนามแสนคุ้นเคยเอ่ยขึ้น
"ขอบคุณค่ะ"
"ขอบคุณนะคะคุณหมอ ป้าต้องไปขายของต่อ ยังห่วงกลัวฮันนี่กลับบ้านเองไม่ได้อยู่พอดีค่ะ" ป้าของฮันนี่เอ่ย
"ถ้าคุณป้าไม่ว่าอะไร ผมไปส่งเองครับ"
"ขอบคุณมากนะคะ"
ตลอดทาง ฮันนี่แอบมองหน้าหมอหนุ่มที่ตอนนี้ไม่ได้อยู่ในชุดแพทย์ เขาดูไม่เหมือนคนเดิมสักนิด แต่หมอโฮมเหมือนรู้ว่าฮันนี่กำลงแอบมองเขาเลยเอ่ยขึ้น
"มองหน้าพี่มีอะไรครับ"
"พี่..ทำไมดูแลฉันดีจังเลยค่ะ" ฮันนี่เอ่ย
"ก็ไม่ทำไมครับ เดี๋ยวเราแวะกินข้าวกันก่อนแล้วกัน" หมอโฮมเอ่ยพรางจอดรถที่ร้านอาหาร
ทั้งคู่เดินเข้าร้านมาก่อนที่หมอโฮมจะเอ่ยถามฮันนี่ว่าเธออยากกินอะไร แต่ฮันนี่ที่เลือกไม่ถูกก็เอ่ยขึ้น
"อะไรก็ได้ค่ะพี่โฮม ฉันกินได้หมด ยกเว้นปูค่ะ ฉันกินไม่ได้แพ้ค่ะ"
"อ่อ"
หมอโฮมกระตุกยิ้มบางๆพรางสั่งอาหาร ก่อนจะเริ่มนั่งกินนิ่งๆโดยที่เขาก็ตักนั่นนี่ให้เธอจนเธอเริ่มหน้าแดง
"เผ็ดเหรอ"
"อ่อ เปล่าค่ะ...."
"เขิน??"
"เอ่อ..ปะ..เปล่าค่ะ"
"พี่ถามจริงๆ ฮันนี่มีแฟนมั้ย" หมอโฮมเอ่ย
"มะ...ไม่มีหรอกค่ะ"
"งั้นก็ดี"
"ค่ะ????"
"ทำไมไม่มีแฟน แปลกดีนะครับ"
"ไม่แปลกหรอกค่ะ ฉันไม่ค่อยปกติน่ะค่ะ...พี่เป็นหมอน่าจะเห็นยาของฉัน"
หมอโฮมชะงักมือที่กำลังตักอาหาร ก่อนจะขมวดคิ้วแล้วเงยหน้ามอง ฮันนี่ได้แต่ยิ้มจางๆด้วยสีหน้าเศร้าๆ
"อิ่มแล้วค่ะ"
หลังจากเสร็จจากร้านอาหาร หมอโฮมขับรถมาส่งฮันนี่ที่บ้าน เขาจอดรถไว้ที่ปากซอยเพราะรถขับเข้าไปถึงบ้านเธอไม่ได้ ก่อนเดินยกเสื้อคลุมกันแดดเพราะไม่มีร่มแล้วพาฮันนี่เข้าบ้าน
"ไม่ต้องเขิน รีบเดินเถอะเดี๋ยวไม่สบายอีก"
เมื่อมาถึงที่บ้าน หมอโฮมสอดสายตากวาดไปรอบๆบ้านตามปกติ บ้านหลังนี้ก็ดูธรรมดาๆไม่มีอะไรพิเศษ จนกระทั่งฮันนี่ถือน้ำมาวางให้เขาที่โต๊ะกลางบ้าน
“ดื่มน้ำก่อนค่ะพี่โฮม”
“ขอบคุณครับ”
“ขอบคุณมากๆนะคะที่มาส่ง” ฮันนี่เอ่ย
“พี่เต็มใจ แล้วป้าไปขายของจะกลับมากี่โมงล่ะ” หมอโฮมเอ่ย
“น่าจะดึกค่ะวันนี้ ปกติวันเสาร์ป้าจะกลับช้าค่ะ”
“อ่อ เดี๋ยวพี่อยู่เป็นเพื่อน”
“พี่ไม่ไปเข้าเวรเหรอค่ะ”
“วันนี้พี่ลาครับ”
“อ่อ….”
หมอโฮมคว้าโทรศัพท์ที่มีสายเรียกเข้าเดินออกไปคุยที่หน้าบ้าน
ฮันนี่ได้แต่แอบมองหมอหนุ่มใจดีคนนี้จากในบ้าน ในชีวิตของเธอนอกจากป้าแล้วก็ไม่เคยมีใครใจดีห่วงใยเธอเหมือนหมอหนุ่มคนนี้เลย
เธออยากจะเข้าข้างตัวเองว่าเขาดูแลเธอมากกว่าคนไข้ทั่วไป แน่เมื่อมองจากโปรไฟล์ของหมอแล้ว เธอแทบไม่มีอะไรให้เขาสนใจหรือเหมาะแม้แต่น้อย
ร่างแกร่งผิวขาวริมฝีปากอมชมพูสุขภาพดีนั่น ทำไมใบหน้าของเขาถึงได้รูปแบบนี้นะ พ่อแม่ต้องหน้าตาดีขนาดไหน ลูกชายถึงได้หล่อแบบนี้
เมื่อคุยโทรศัพท์เสร็จ หมอโฮมเดินกลับมาปรากฏว่าเจอฮันนี่กำลังนั่งให้อาหารปลาออยู่หน้าบ้าน ท่าทางของเธอเหมือนเด็กเล็กๆไม่มีผิด แต่นั่นมันก็แค่เหมือน หากเธอไร้เดียงสาขนาดนั้น เธอคงไม่เมาจนขับรถแล้วชนกับณดาจนณดาเสียชีวิตได้แน่ มันแค่ภาพลวงตา
"ทำอะไรครับ"
"อ่อ ให้อาหารปลาค่ะ ฮันนี่เลี้ยงมันมาตั้งแต่ตัวเล็กๆเลยค่ะ"
"ทำไมไม่แทนตัวเองว่าฉันแล้วล่ะ" หมอโฮมเอ่ย
"ไม่ชินค่ะ ปกติคุยกับคนอื่นก็แทนชื่อแบบนี้ค่ะ"
"อยู่กับพี่แทนตัวเองว่าหนูก็ได้นะ มันดูน่ารักดี" หมอโฮมเอ่ย
"ดะ...ได้ค่ะ"
ตลอดทั้งวัน หมอโฮมอยู่เป็นเพื่อนฮันนี่ที่บ้าน แต่หญิงสาวที่ไม่คุ้นชินก็ทำตัวแข็งๆราวกับทำตัวไม่ถูกเมื่ออยู่กับเขาสองต่อสองแบบนี้ จนกระทั่งหัวค่ำ ซีรีส์สุดโรแมนติกที่ฮันนี่ชอบดูกำลังถึงตอนสนุก หมอโฮมที่นั่งดูอยู่ข้างๆก็เริ่มรั้งเธอมาพิงลงบนไหล่เขา แล้วก็นั่งดูซีรี่ส์กับเธอ ฮันนี่ที่หัวใจแทบจะหยุดเต้นเพราะ
"ปกติพี่ไม่เคยมีเวลาดูซีรี่ส์เลย ได้ดูแบบนี้ ผ่อนคลายดีนะ"
"เอ่ออ..พะ..พี่โฮม"
"นั่งดี"
ฮันนี่ได้แต่นั่งนิ่งไม่กล้าขยับ จนกระทั่งเผลอหลับไปตอนไหนไม่รู้ หมอโฮมที่เห็นฮันนี่หลับ เขาพาเธอขึ้นไปบนห้องนอน ก่อนจะเดินออกจากบ้านไป สายตาเยือกเย็นปรากฏขึ้นอีกครั้ง มันต่างจากหมอโฮมคนเมื่อกี้ที่มีแววตาอ่อนโยน
ผ่านมาหลายวันที่หมอโฮมเข้ามาวนเวียนในชีวิตของฮันนี่ เธอรู้สึกดีๆกับเขา เมื่อเธอไม่เคยมีความรักกับใครมาก่อน แต่สิ่งที่เธอกำลังหวั่นไหวกับหมอโฮม มันคือความรักหรือเปล่านะ
"กรี๊ดดดดดดด"
ฮันนี่กรี๊ดร้องลั่นก่อนลุกขึ้นเบิกตากว้างเมื่ออการที่เธอเคยเป็นมันกำลังกำเริบอีกครั้ง ทั้งที่เธอพยายามรักษา แต่ทำไมมันกลับยิ่งกลับมาแบบนี้นะ ฮันนี่รีบเทกระปุกยาใส่มือก่อนกลืนมันลงพร้อมน้ำ ตอนนี้เธอกำลังสับสนว่าสิ่งที่เกิดขึ้นทำไมมันดูแย่ลงกันแน่
หมอโฮม โทรเข้า
"พี่โฮม"
"ทำอะไรอยู่ครับ พี่โทรไปตั้งหลายครั้งแล้ว"
"อ่อ พอดีหนูเผลอหลับไป ฝันร้ายเลยเพิ่งตื่นค่ะ"
"ตอนนี้โอเคมั้ย"
สิ่งที่หมอโฮมถาม โอเคมั้ย มันคืออะไรที่โอเค
"ค่ะ"
"พอดีคืนนี้พี่ไม่มีเข้าเวร เดี๋ยวพี่ไปรับนะครับ"
"ไปไหนค่ะ?"
"ไปดื่มกับพี่หน่อยนะ พอดีวันนี้พี่มีเรื่องน่ายินดีน่ะ"
"แต่หนูดื่มไม่เป็นค่ะ แล้วป้า..."
"พี่ขออนุญาติป้าของหนูแล้วครับ"
"ป้าอนุญาติเหรอค่ะ"
"ครับ แต่งตัวสวยๆนะ เดี๋ยวพี่ไปรับ"
"ก็ได้ค่ะ"
ฮันนี่ไม่ค่อยคุ้นชินกับการไปในที่แบบนั้นมากนัก เพราะตลอดชีวิตเธอ แทบไม่เคยเข้าผับเลยด้วยซ้ำ หัวค่ำ ฮันนี่แต่งตัวตามสไตล์ของเธอ นั่งรอหมอโฮมมารับ ไม่นานชายหนุ่มที่ตอนนี้ไม่มีแม้แต่คราบของหมออยู่สักนิดก็เดินเข้ามารับเธอ
ขับรถออกมาไม่นาน หมอโฮมก็แวะที่ร้านสะดวกซื้อ ก่อนเดินหายเข้าไปไม่นานก็ออกมาในขณะที่ฮันนี่นั่งรออยู่ในรถคันหรูของหมอหนุ่ม
เข้าเข้ามานั่งที่คนขับ คาดเข็มขัดนิรภัย ก่อนวางบางอย่างที่ช่องด้านหน้า มันมืดแต่เธอก็พอมองเห็น ว่ามันคือกล่องของถุงยางอนามัยสองกล่องสีดำ นั่นทำให้ฮันนี่นั่งตัวแข็งทื่ออย่างตกใจ ไม่รู้ว่าหมอโฮมตั้งใจให้เธอเห็นหรือไม่ แต่เธอก็เห็นไปแล้ว
ขับรถมาไม่นานก็ถึงคลับ หมอโฮมพาฮันนี่เข้ามานั่งที่ห้องวีไอพี ที่ๆไม่มีใครรบกวน ฮันนี่ค่อนข้างทำตัวไม่ถูกเพราะยังตกใจที่หมอโฮมซื้อถุงยางอนามัยเมื่อกี้ก่อนเข้ามานี่
"ลองดื่มสักนิดมั้ย หรือว่าเอาค็อกเทลดีครับ อ่อนๆ"
"ก็ได้ค่ะ หนูดื่มไม่เป็น เดี๋ยวเมาแล้วจะเป็นภาระพี่ค่ะ"
"ไม่เห็นเป็นไรเลย พี่เต็มใจให้เป็นภาระ!"
"ค่ะ"
หมอโฮมที่ดูจะคอแข็งและดื่มเหล้าเก่งขัดกับความเป็นหมอของเขาซะเหลือเกิน ในความคิดคนทั่วๆไปจะมองว่าหมอจะรักสุขภาพ ไม่ดื่ม ไม่กินอะไรที่ทำลายสุขภาพ แต่หมอโฮมไม่ใช่แบบนั้น
"เป็นไงครับ ไม่แรงขนาดนั้นใช่มั้ย"
"ค่ะ ดื่มได้ค่ะ"
แต่ผ่านไปไม่นาน ฮันนี่เริ่มรู้สึกว่าเริ่มภาพซ้อน ตาพร่าราวกับกำลังมึนเมาทั้งที่หมอโฮมบอกว่ามันไม่แรง
"ฮันนี่ เป็นอะไรครับ"
"หนู อึก! มึนหัวจัง"
หมอโฮมที่รับร่างเล็กของฮันนี่เข้าไปกอดในขณะที่เธอกำลังตกอยู่ในสภาวะประครองสติไม่อยู่
"พี่พากลับไปนอนดีกว่านะ"
หมอโฮมกระตุกยิ้มก่อนจะฉายแววตาหน้าสะพรึงออกมา
คอนโดหมอโฮม
ร่างเล็กของฮันนี่ที่กึ่งมีสติ กึ่งขาดสติ เธอเห็นภาพตรงหน้าชัดบ้างไม่ชัดบ้าง หมอโฮมที่อุ้มเธอวางลงกับเตียง ก็กดยิ้มยืนมองอยู่แบบนั้น
"วันนี้เธอจะได้ก้าวเข้าสู่นรกของจริง!!!"
เสียงของหมอโฮมเอ่ยพรางกระชากเสื้อผ้าของฮันนี่ออกหลุดติดมือขึ้นมา โดยที่เธอเองก็ดิ้นเพราะเริ่มรู้ว่ากำลังจะเกิดอะไรขึ้นกับตัวเอง
"พะ...พี่โฮม"
"ใจเย็นๆ"
หมอโฮมที่ตั้งกล้องระดับHDตรงข้างเตียงเพื่อบันทึกบทเซ็กส์เจ็บๆที่กำลังจะเกิดขึ้นในอีกไม่กี่วินาทีข้างหน้า
"ร้องให้ตาย เธอก็ไม่รอดมือฉันแน่!!"
"เจ็บ!"
หมอโฮมมัดมือของฮันนี่ขึ้นเหนือหัว ร่างเล็กที่เปลือยเปล่า เต้านมชูชัน หัวนมสีชมพูสวย มันกำลังจะเป็นที่ปลดปล่อยอารมณ์ไคร่ให้หมอหนุ่ม เขาไม่ได้พิศวาสเธอ เธอคนที่ทำให้คนรักของเขาต้องตาย ทั้งหมดคือแผนลวงที่เขาสร้างขึ้น
"จะร้องก็ร้อง ห้องฉันอยู่ชั้น55!!"
มือหนาสวมถุงยางเข้ากับลำท่อนใหญ่โตที่ไม่ใช่ขนาดปกติ ก่อนจับขาของหญิงสาวแยกออกโดยไร้การเล้าโลม หญิงสาวที่กำลังสติเลือนร่างต้องเบิกตากว้างดีดตัวขึ้นจนสุดแต่กลับยังถูกมัดมือจนแน่นเมื่อท่อนเอ็นใหญ่โตถูกกระแทกเข้าไปรวดเดียวจนสุด ทำเอารูสวาทที่ไม่แม้แต่จะมีใครได้เชยชมฉีกขาดม่มีชิ้นดี เลือดไหลนองไปทั่ว
"กรี๊ดดดดดดดดด"
"แม่งเจ็บชิบ!!! ซี๊ด!!!!"
"อะ..เอามันออกไป หนูเจ็บ!!"
"เธอมีหน้าที่สนอง จนกว่าฉันจะพอ และเมื่อเธอตื่นมา ทุกอย่างที่เกี่ยวกับฉัน จะเป็นฝันร้ายของเธอ"
ปั่ก!! ปั่ก!!! ปั่ก!!! หมอโฮมอัดกระแทกลำท่อนใหญ่โตผุดเข้าผุดออกรูสวาทที่ฉีกขาดนั่นอย่างบ้าคลั่ง มือนึงก็บีบเต้านมของเธอจนเจ็บใจแทบขาด แต่แรงอัดกระแทกที่ไม่มีผ่อนแรงลง ทำให้ภายในช่องท้องของหญิงสาวร้าวระบมจนเหมือนมดลูกกำลังจะพังให้ได้
- ผู้เขียน
