บทที่ 22

1350 คำ

“แม่บ้านไม่ได้อยู่กับคุณยายตลอดเวลาเหมือนดานี่ค่ะ พวกเขาจะไปรู้อะไร” หล่อนพูดตัดพ้อออกมาราวกับคุณนายเรไรเป็นภาระ ทั้งที่ความเป็นจริงแล้วพยาบาลพิเศษควรทำหน้าที่ของตัวเองให้ดีที่สุด ไม่ควรละเลยคนไข้ จนทำให้คุณนายเรไรรู้สึกอ้างว้าง คอยพร่ำหาแต่อดีต ที่ไม่มีวันหวนคืนกลับมาได้ “ผมยังไม่ได้บอกคุณสักคำว่าได้ยินเรื่องราวทั้งหมดมาจากแม่บ้าน” “เอ่อ... คุณหมอค่ะ” พยาบาลสาวคิดหาคำแก้ตัว เมื่อไม่เคยเห็นท่าทีของนายแพทย์หนุ่มเคร่งขรึมขนาดนี้มาก่อน “ทะเลาะอะไรกัน ฉันอยากพักผ่อน” คราวนี้หญิงสูงวัยเริ่มรู้สึกรำคาญเสียงแหลมของชลิดาเต็มทน นางจึงใช้ถ้อยคำไล่หล่อนออกไปทางอ้อม แต่ถึงกระนั้นพยาบาลสาวก็ยังไม่ลดละความพยายามที่จะทำงานอยู่ที่บ้านหลังนี้ต่อให้ได้

อ่านฟรีสำหรับผู้ใช้งานใหม่
สแกนเพื่อดาวน์โหลดแอป
Facebookexpand_more
  • author-avatar
    ผู้เขียน
  • chap_listสารบัญ
  • likeเพิ่ม