หลังจากขับรถออกจากผับไอ้คิงมาสักพักผมก้พึ่งนึกขึ้นได้ไม่รู้ว่านาราจะตื่นขึ้นมารึเปล่านี้ก็เที่ยงคืนกว่าข้าวเย็นก็ยังไม่ได้กินว่าแล้วผมก็ตบไฟเลี้ยวเข้าข้างทางที่มีร้านขายยาที่เปิด 24 ชั่วโมงซื้อยาเคลือบกระเพาะให้นารา
นาราเป็นโรคกระเพาครับชอบปวดท้องเวลากินข้าวผิดเวลาไม่นานผมก็ขับรถกลับไปที่คอนโดโดยที่ไม่ลืมแวะหน้าปากซอยก่อนถึงคอนโดที่มีร้านบะมี่เกี้ยวเจ้าโปรดของผมกับนาราตั้งอยู่ปกติถ้าหิวตอนดึกๆผมกับนาราจะพากันแว้นมอไซค์ออกมาครับที่คอนโดผมซื้อเวสป้าไว้คันหนึ่งไว้ใช้ไปหาอะไรกินแถวๆปากซอยแล้วทุกครั้งก็จะมีนาราซ้อนท้ายไปด้วยทุกครั้งจนเป็นภาพที่ชินตาของคนแถวนี้
"เหมือนเดิมครับป้าอย่างละถุง"
"เกี้ยวน้ำหนึ่ง บะหมี่เกี้ยวแห้งหนึ่ง รอแปปนะจ๊ะ"
"ครับผม"
เห็นไหมครับว่าผมกับนารามาบ่อยแค่ไหนป้าเจ้าของร้านจำเมนูของผมกับนาราได้ดีเลยนาราชอบกินบะมี่เกี้ยวแห้งครับกินแบบไม่ปรุงเลยเพราะนารากินเผ็ดไม่ได้
