บทที่ 15 อย่ารู้สึก

1608 คำ

แม้จะโกรธมากแค่ไหนแต่ก็ต้องอดทนฝืนสังขารเดินออกมาจากห้องเก็บเครื่องดื่มด้วยสภาพร่างเปลือยเปล่าเพราะในนั้นแทบไม่มีอะไรสามารถใช้คลุมได้เลย เมื่อเดินออกมาก็ยิ่งงุนงงหนักกว่าเดิมไม่รู้ว่าจะเอาตัวเองไปไว้ที่ไหน ฉันเดินผ่านห้องนั่งเล่นและบนโต๊ะกลมมีผ้าสีดำใช้ตกแต่ง จึงหยิบติดมือมาใช้พันรอบตัวไปด้วย “แบบนี้ค่อยดีขึ้นหน่อย” ฉันเดินมาเรื่อย ๆ ก่อนจะผลักประตูห้องเข้าไป ภายในตกแต่งสีเทาดำดูมืดมนและคิดว่าอาจจะเป็นห้องนอนของเขาเพราะรู้สึกคุ้นก่อนจะเดินตรงไปยังตู้เสื้อผ้าสีดำกับห้องเพื่อค้นอะไรที่สามารถใส่ได้มาก่อน เมื่อวานมาถึงคอนโดเขานอกจากจะโดนหมาจ้องขย้ำแล้ว ยังโดนลากไปห้องแต่งตัวเลยทำให้ไม่รู้ว่าห้องพักของตัวเองคือที่ไหน “ขอยืมก่อนแล้วกัน” เสื้อเชิ้ตสีดำถูกหยิบออกมาจากไม้แขวนก่อนจะสวมลงบนร่างของฉันเอง เพราะในตู้แทบไม่มีอะไรให้ใส่เลย หลังจากนั้นก็คิดว่าจะรีบชิ่งหนี เอ๊ย! เดินออกจากห้องไปก่อนเ

อ่านฟรีสำหรับผู้ใช้งานใหม่
สแกนเพื่อดาวน์โหลดแอป
Facebookexpand_more
  • author-avatar
    ผู้เขียน
  • chap_listสารบัญ
  • likeเพิ่ม