“คุณท่านจะให้ปานจัดมื้อเที่ยงไว้บนในอีกมั้ยคะ”
“ก็ดีเหมือนกันนะ”
“ค่ะ”
“นี่อะไรครับคุณน้องรัก ผมไม่เคยเห็นเลย เหมือนบัวลอยแต่ลูกใหญ่กว่ามาก” ภาคินัยเงยหน้าจากแบบบ้านไปหาจานของว่าง แล้วก็หันไปหารักศิกาญจน์ที่นั่งอยู่ข้างๆ
“น้องรักก็ไม่รู้ค่ะ ต้องถามคุณท่านแล้วล่ะค่ะ แต่เคยเห็นตอนสมัยเด็กๆ อยู่นะคะ แค่จำชื่อไม่ได้”
“ขนมโคกะทิจ้ะ หารับทานยากนะ พอคุณท่านรู้ว่าคุณนิคจะมา เลยให้ปานจัดไว้รอ”
“ขอบพระคุณครับ คุณท่านน่ารักกับผมเสมอเลยครับ”
ภาคินัยละมือจากงานกระพุ่มไหว้คุณท่านทันที เพราะแบบนี้เขาถึงทำงานแบบถวายหัวให้ เรียกเมื่อไหร่ ให้ทำอะไร ยากง่ายยังไง เล็กหรือใหญ่ เขาไม่เคยเกี่ยง และเต็มที่เหมือนงานของตัวเอง
“ต้องรีบลองชิมแล้วครับ อุ๊บ!”
เพราะรีบตักเข้าปากไปหน่อย เจ้าก้อนกลมๆ เลยกระเด็นจากช้อนไปตกใส่เสื้อเชิ้ตเนื้อดีสีดำเข้า
“น้องรักเอาทิชชูเปียกเช็ดให้คุณนิคหน่อย เลอะเสื้อหมดแล้ว” อาภัส
