บทที่ 14 คนที่ตามหาอยู่ใกล้แค่ปลายจมูก
“สวัสดีค่ะพี่สาลี่”
เสียงหวานเอ่ยทักทายยิ้มหวานส่งให้สาลี่ ในขณะที่มือบางถือแก้วกาแฟเข้ามาด้วย ดูเหมือนว่าผู้หญิงตรงหน้ามาทำงานแค่วันเดียวเริ่มเรียนรู้อะไรขึ้นมาบ้างแล้ว
“สวัสดีจ้ะ น้ำค้างเมื่อวานเป็นยังไงบ้าง พอจะอยู่ได้ไหม”
“พอได้ค่ะ”
เธอยิ้มพร้อมกับส่งสายตาให้สาลี่ประมาณว่าขอเอากาแฟแก้วนี้ไปให้คนที่อยู่ด้านในก่อน ในจังหวะที่สาลี่พนักหน้า ไม่รอช้าคนตัวเล็กใช้มืออีกข้างเคาะประตูสองครั้งเบา ๆ ตามารยาท ก่อนจะผลักเข้าไป แล้วพูดว่า
“กาแฟได้แล้วค่ะ”
เสียงหวานพูด พร้อมกับเดินไปวางแก้วกาแฟด้านขวามือของชายหนุ่ม
“อืม แล้วไปหาสาลี่ด้วยล่ะ ผมบอกไว้แล้วว่าให้สอนยังไง”
“รับทราบค่ะ ถ้าอย่างนั้นฉันขอตัวก่อนนะคะ”
น้ำค้างพูดก่อนจะโค้งตัวเล็กน้อย แล้วหมุนตัวเดินออกจากห้องไปหาสาลี่
“พี่สาลี่คะ คือคุณหมิงเผิงให้พี่สอนงานค่ะ แล้วก็ให้สอนเรื่องที่ควรต้องรู้ในบ
