สายตาคมกริบจ้องมองฉันอยู่อย่างนั้น เขากำลังใช้สายตาข่มขู่ฉันอยู่
“ฉันแค่พับผ้า” ฉันไม่รู้ว่าคำตอบ โง ๆ ของฉันมันจะทำให้คนตรงหน้าเชื่อได้แค่ไหน หรือบางครั้งเขาก็ไม่เชื่อฉัน เพราะที่เห็นอยู่ก็คือหลักฐานมัดตัวว่าฉันคิดจะย้ายออกจากที่คอนโดนี้ จริง ๆ
“พับผ้าใส่กระเป๋าจนเกือบจะหมดตู้ หึ!!” มือหนาค่อยปล่อยปลายคางของฉันให้เป็นอิสระ
เขายึนขึ้นเต็มตัวและหันหลังให้ฉันเดินตรงไปที่ระเบียงของห้อง สองมือล้วงเข้าไปในกระเป๋ากางเกง รูปร่างสูงโปร่งที่ดูเป็นสง่าของเขามันทำให้ฉันไม่อาจละสายตามองไปตรงอื่นได้
“จะหนีไปที่ไหน” คุณโชนเขาถามฉันทั้งๆที่เขากำลังยืนหันหลังให้ฉันอยู่
“ฉันไม่ได้จะหนีก็บอกไปแล้วไง” ฉันยังคงยืนยันคำเดิมฉันรู้ว่าเขาไม่เชื่อ และฉันก็จะไม่ยอมรับ ฉันไม่มีทางบอกเขาหรอกว่าฉันจะหนีหรือจะหนีไปที่ไหน
“คำโกหกของเธอมันใช้กับฉันไม่ได้ผลหรอกนะแสนดี ฉันไม่ใช่พ่อที่จะเชื่อคำพูดของเธอทุกอย่าง”
