ครืด ครืด ครืด
เสียงโทรศัพท์ดังขึ้นในตอนตีหนึ่งทำให้ซุปตาร์หนุ่มที่นอนข้างๆ ปรือตามองขณะที่คนตัวเล็กกำลังหยิบโทรศัพท์ขึ้นรับสาย เมื่อสายตาเห็นชื่อที่ปรากฎบนหน้าจอกาวินแสดงสีหน้าเป็นกังวนอย่างเห็นได้ชัด
"กะเพรามีอะไรเหรอ โทรมาดึกจัง"
(ยัยเอย กะ ... แก แกไปถ่ายโฆษณากับพี่วินได้ยังไง)
"ระ เรื่องมันยาวน่ะเดี๋ยวไว้ฉันเล่่าให้ฟังนะ"
(กะ แกมีข่าวกับพี่วินด้วยนะ เห็นหรือยัง แต่ข่าวสองสามวันแล้วนะ)
"ขะ ... ข่าวอะไรเหรอ"
(เดี๋ยวฉันส่งไปให้)
"อืม ขอบใจนะเพรา"
(ฉันมีเรื่องอยากบอกแก)
ติ๊ด!!
"พี่วิน!!! กดวางสายของเอยได้ยังไง"
"ก็ดึงมาแล้วกดสีแดงๆ ตรงนี้ไง ก็วางสายแล้ว"
เอิงเอยกรอกตาไปมากับความหน้ามึนของกาวิน ที่นับวันก็ยิ่งมึนจนหน้าปวดหัว
[ฝั่งกะเพรา]
"ร้ายนักนะพี่วิน ไหนบอกไม่สนใจยัยเอย นี่อะไร ขโมยเพื่อนเพราไปนอนกกเฉย เป็น งง จ้า" กะเพราพึมพำอยู่กับหน้าจอมือถือที่อยู่ๆ ก็ตัดไป ซึ่งเดา
