บทที่ 2 เอวาจอมพยศ
1486 คำ
บทที่ 2
เอวาจอมพยศ
KIMHUN'S PART :
วันถัดไป
แสงแดดในเวลาช่วงสายของวันสาดส่องเข้ามากระทบกับรอยแยกของผ้าม่านสีเทาเข้มในห้องนอนส่วนตัวของผม ผมนั่งพิงที่หัวเตียงมาสักพักขณะที่ในหัวก็เอาแต่เรื่องเมื่อคืนไม่หยุด มันจะไม่มีอะไรให้คิดมากเลยถ้าคนที่ผมเอามานอนกกไม่ใช่เอวาเด็กคณะศิลปศาสตร์ชั้นปีเดียวกับผม
ผมเคยเจอเธออยู่ผ่าน ๆ และก็รู้ด้วยว่าเธอเป็นแฟนของไอ้ทิม หน้าตาเธอก็ไม่ได้แย่แต่ก็ไม่ได้ดูโดดเด่นเวอร์อะไรขนาดนั้นไอ้ทิมดันติดหนี้ผมอยู่พอดีผมเลยยกข้อเสนอนี้ให้มัน ซึ่งในใจคิดว่าจะทำเล่น ๆ แต่มันดันตอบตกลงมานี่สิ...โชคร้ายของเธอเองเอวา
ข้างกายของผมมีร่างบางของเอวาที่นอนหลับตาพริ้มด้วยความเหน็ดเหนื่อย รวมไปถึงคราบน้ำตาก็ยังคงอยู่บนใบหน้าหวาน กว่าผมจะปล่อยให้เธอได้พักก็เกือบเช้าไม่แปลกที่เธอจะนอนจนสายป่านนี้ก็ยังไม่ตื่น
ผมยันกายเปลือยเปล่าลุกขึ้นจากเตียงอย่างเบามือก่อนจะเดินไปหยิบผ้าขนหนูมาพันที่เอวเอาไว้และเดินเข้าไปในห้องน้ำเพื่อชำระร่างกายทันที
ผมหยุดอยู่ที่หน้ากระจกในห้องน้ำก็พบกับร่องรอยเต็มตัวไปหมดทั้งรอยเล็บรอยจิกข่วนเต็มทั้งด้านหน้าอกและแผ่นหลังของผม
ยายนี่ชักจะมากไปแล้วปกติผมไม่ปล่อยให้ใครได้ทิ้งร่องรอยไว้บนตัวผมหรอกนะ
“เห็นว่าเป็นครั้งแรกนะถึงยอม” ผมส่ายหน้าบ่นอุบกับตัวเองเบา ๆ ก่อนจะเข้าไปอาบน้ำเพื่อชำระร่างกาย เมื่อคืนรู้สึกว่าใช้พลังงานไปอย่างหนักหน่วงและอยากจะแช่น้ำอุ่น ๆ ผ่อนคลายสักหน่อย
KIMHUN : END
“อะ...อื้อออ” ดวงตากลมโตของฉันค่อย ๆ ลืมตาขึ้นปรับสภาพในช่วงเวลาที่เปลี่ยนไป “อ๊ะ เจ็บ”
เมื่อหวังจะยันกายขึ้นกลับรู้สึกเจ็บแปลบที่กลางกายอย่างบอกไม่ถูก
ใช่สิ ก็เมื่อคืน...
มันไม่ใช่แค่ฝันแต่มันเป็นเรื่องจริง
“ตื่นได้แล้วเหรอ” เสียงทักทายประโยคแรกของคิมหันต์ทำให้ฉันเบี่ยงหน้าหนีเขาทันที แค่นึกถึงเรื่องเมื่อคืนที่เขาทำกับฉันก็ไม่มีหน้าจะไปเจอใครได้แล้ว
อยากจะตายไปได้เลยก็ดี!
“….” ฉันเลือกที่จะเงียบเบนหน้าไม่สนใจเขา ฉันจับผ้าห่มปิดร่างกายเอาไว้จนมิดก่อนจะค่อย ๆ ลุกออกจากเตียงอย่างเชื่องช้าเพราะความเจ็บปวดไปทั่วทั้งร่าง
“อวดดี”
“…..”
“จะเดินไปสักกี่ก้าวเชียว” คิมหันต์ยืนกอดอกมองฉันอย่างเย้ยหยันฉันไม่สนใจคอยพยุงร่างตัวเองให้เดินต่อ
แต่ทว่า...
ตุ้บ!
“อ๊ะ!” ร่างของฉันเสียหลักล้มลงกับพื้นทันทีที่เขาพูดจบ ความจุกและความเจ็บแล่นพล่านปวดหนึบขึ้นมา
“อยากลองดีว่างั้น?” คิมหันต์ยักคิ้วกวนเดินดุ่มๆ เข้าใกล้ตัวฉันอย่างรวดเร็ว
“ยะ...อย่านะ เราเจ็บจนจะตายอยู่แล้วฮึก...” ฉันรีบก้มหน้างุดด้วยความหวาดกลัว มือก็กำผ้าปมผืนใหญ่ที่คลุมร่างกายเปลือยเปล่าเอาไว้แน่น
“จะร้องทำซากอะไรวะ ลุกขึ้น!” คิมหันต์กระชากร่างของฉันจนกระแทกกับอกแกร่งของเขาเข้าอย่างจังทำให้ผ้าห่มล่นลงมาใต้หน้าอกเผยให้เห็นร่างกายที่เต็มไปด้วยร่องรอยจากการกระทำของเขา
“ฮะ...ฮึกก” ฉันรีบกำผ้าห่มให้แน่นมือหลับตาปี๋เพราะกลัวว่าเขาจะทำเหมือนเมื่อคืนนี้อีกครั้ง
แค่นี้ก็เจ็บจะตายอยู่แล้ว
“ไปอาบน้ำและออกไปจากห้องฉันสักที ฉันรำคาญเธอเต็มทน” คิมหันต์ผลักร่างของฉันเข้าไปในห้องน้ำอย่างแรงจนเกือบลื่นล้มลงอีกครั้งแต่ยังดีที่ฉันจับขอบประตูเอาไว้ได้ทันไม่อย่างนั้นคงล้มลงไปแน่ ๆ
ฉันสำรวจร่างกายของตัวเองผ่านกระจกบานใหญ่ในห้องน้ำก็พบแต่ร่องรอยน่ารังเกียจที่เขาได้ฝากฝังเอาไว้เกือบทั้งร่างกายรอยช้ำเป็นจุดจ้ำสีกุหลาบคอยตอกย้ำภาพเหตุการณ์เมื่อคืนว่าเขาทำอะไรไว้กับฉันบ้างเหมือนตามหลอกหลอนให้ทุกข์ใจได้อยู่ทุกเมื่อ
“ฮึก...เราเกลียดนาย”
ปังๆ!
“อย่าช้า ฉันให้เวลาสิบนาที เสื้อผ้าอยู่ข้างนอก” คิมหันต์ทุบประตูอย่างรุนแรงทำเอาฉันสะดุ้งตกใจนึกว่าเขาจะพังเข้ามาเสียอีก
ฉันจัดการชำระร่างกายและเปลี่ยนเสื้อผ้าที่เขาจัดเตรียมไว้ให้เรียบร้อยเสื้อผ้าที่ฉันใส่เป็นเสื้อยืดธรรมดากับกางเกงยีนขาสั้นขาด ๆ ถ้าให้เดาว่าคงเป็นของสาว ๆ เขานั่นแหละเพราะดูแล้วไม่น่าจะให้เสื้อตัวใหม่แน่ๆ
เมื่อทำทุกอย่างเสร็จฉันคว้ากระเป๋าสะพายก่อนจะเดินออกจากห้องของเขาทันทีพอกันทีเกมบ้าบอมันจบลงแล้วฉันไม่ควรจะมานั่งเสียใจเหมือนนางเอกนิยายหน้าโง่ฉันควรรีบออกจากขุมนรกนี่ให้เร็วที่สุด
ทันทีที่ออกมาจากห้องนอนก็พบเข้ากับร่างของคิมหันต์ที่นั่งอยู่บนโซฟาที่ห้องนั่งเล่น เขานั่งกอดอกมองมาที่ฉันพร้อมกับเอาลิ้นดุนแก้มอย่างกวน ๆ สายตาคมจดจ้องมาที่ฉันจนรู้สึกแปลก ๆ อย่างบอกไม่ถูก
“นี่เงินสำหรับเมื่อคืน” คิมหันต์ลุกขึ้นจากโซฟาเดินตรงเข้ามาประชิดที่ตัวของฉันอย่างรวดเร็วก่อนจะหยิบเช็คที่เขียนจำนวนเงินหนึ่งแสนบาทโยนมาที่ใบหน้าของฉันเต็มหน้า
ฉันเบี่ยงหน้าเล็กน้อยราวกับถูกตบนี่เขาเห็นเธอเป็นผู้หญิงขายตัวงั้นเหรอ
“ขอบใจ แต่ฉันไม่รับ”
ฉันจงใจหยิบเช็คนั่นขึ้นมาฉีกต่อหน้าต่อตาเขาและมันก็ได้ผล ตอนนี้ฉันรู้ได้เลยว่าเขากำลังโมโหขั้นสุด สายตาคมมองจ้องที่ฉันอย่างเอาเรื่อง มือหนากำมันแน่นจนเห็นเส้นเลือดปูดออกมา
หมับ!
“คิดว่าตัวเองเป็นใคร! เธอมันก็แค่ผู้หญิงไร้ค่าที่ถูกเอามาใช้หนี้เท่านั้นแหละ!” คิมหันต์ตรงเข้ามากระชากไหล่ของฉันให้ประจันหน้ากับเขา มือของเขาบีบไหล่ฉันแน่นจนรู้สึกเหมือนว่าจะแหลกคามือ
“อ๊ะ เจ็บนะ!” ฉันพยายามสะบัดออกจากเงื้อมมือเขาแต่ไม่สำเร็จสักนิดแรงของเขาเยอะกว่าฉันมากไม่มีทางไหนที่ฉันจะต่อกรกับเขาได้เลย
“อย่ามาทำเป็นรังเกียจฉันเลยเอวา เมื่อคืนร่างกายของเธอก็เรียกร้องฉันนะ ร่างกายของเธอมันชอบฉัน!” รอยยิ้มมุมปากของคิมหันต์ทำให้ฉันขนลุกวูบไปทั้งตัว “อยากเอาอีกรอบไหมล่ะ!”
“มะ...ไม่นะ อย่านะ ปล่อย!” คำพูดของฉันเหมือนกับอากาศที่ลอยอยู่โดยคิมหันต์ไม่สนใจคำที่ฉันพูดเลยสักนิดมือหน้าคว้าหมับที่ข้อมือของฉันอย่างแรงก่อนจะกระชากให้ฉันเดินเข้าไปในห้องนอนของเขาอีกครั้ง
“ตอนแรกกะว่าจะปล่อย แต่ปากดีแบบนี้อยู่ให้ฉันเอาเล่นจนกว่าจะเบื่อแล้วกัน” คิมหันต์ลากฉันมาที่ห้องก่อนจะหยิบอะไรบางอย่างที่ลิ้นชักหัวเตียงออกมา
มันคือเชือกไนลอนสีขาว!!
“ไม่นะ!” ฉันก้าวเท้าหาหนทางหนีรอดแต่กลับโดนมือหนาของคิมหันต์คว้าที่เอวเอาไว้ได้ทัน
คิมหันต์หยิบเชือกไนลอนสีขาวมามัดข้อมือของฉันผูกกับขาเตียงด้านล่างเอาไว้ ฉันไม่ใช่นักโทษเขาจะทำแบบนี้กับฉันไม่ได้นะ!
“นายก็ได้ในสิ่งที่นายต้องแล้วจะเอาอะไรกับเราอีก...ฮึก” ฉันพยายามดึงและแกะเชือกนั่นออกแต่ไม่เป็นผลเขาผูกมันไว้แน่นมากจนฉันเจ็บไปหมด
“อยากเอา”
“นายมันเลว! อ๊ะ” คิมหันต์บีบคางของฉันอย่างแรงใบหน้าคมเลื่อนเข้าใกล้ฉันเกือบชิดกับแก้มของฉัน
“ชู่วส์ อย่าว่าผัวแบบนั้นสิไม่ดีเลยนะที่รัก” ฉันสะบัดใบหน้าออกอย่างรังเกียจ เกิดมาไม่เคยรู้สึกเกลียดใครเท่าเขาเลยจริง ๆ!
“เก็บแรงไว้ให้ดีล่ะ คืนนี้เธอไม่ได้นอนแน่เอวา” คิมหันต์พูดทิ้งท้ายก่อนจะเดินออกจากห้องไปทิ้งให้ฉันนั่งจมอยู่กับพื้นโดยมีเชือกที่ผูกข้อมือเอาไว้อย่างแน่นหนา
“ฮึกฮืออ ปล่อยเรานะฮึก”
“ตอนนี้เธอร้องไห้ให้พอ เพราะหลังจากนี้มันจะเปลี่ยนเป็นเสียงคราง และฉันรู้ดีว่าเธอเองก็ชอบลีลาของฉันเหมือนกัน!”
- ผู้เขียน
