เด็กในปกครองของพี่ชายไม่แท้

คำขอของบิดา

คเชนทร์ นายหัวหนุ่มรูปหล่อ รูปร่างของเขาสมชายชาตรี อายุสามสิบปี เขาไม่เคยคิดที่จะมีความรักอีกครั้งหลังจากที่แฟนสาวเสียชีวิตลงด้วยอุบัติเหตุทางรถยนต์เมื่อห้าปีที่แล้ว

นายหัวหนุ่มยังคงนำดอกไม้ไปวางไว้ที่หลุมฝังศพเธอทุกวันไม่มีวันไหนที่เขาลืมไข่มุกไปได้เลย ถ้าวันไหนเขาไม่อยู่ก็จะมีคนนำดอกไม้ไปให้เธอแทน ฉะนั้นเธอจึงไม่โดดเดี่ยว เมื่อเธอนั้นได้รับดอกไม้จากเขาในทุกๆ วัน

เขาต่างหากที่ต้องอยู่อย่างโดดเดี่ยวทั้งๆ ที่มีหญิงสาวพยายามเดินเข้ามาพัวพัน แต่เขากลับรู้สึกว่าเขาไม่มีวันที่จะลืมรักครั้งเก่าไปได้ จึงไม่นำใครเข้ามาภายในใจเขาจะปล่อยให้ใจดวงนี้ตายไปพร้อมกับไข่มุกคนรักเก่าของเขา แต่ทว่าเรื่องวุ่นๆ กำลังจะเกิดขึ้น เมื่อผู้เป็นบิดาส่งม่านฟ้ามาให้เขาปกครอง ซึ่งเขานั้นไม่เคยคิดจะญาติดีกับเธอเลยแม้แต่น้อย

Rrrrrr!! เสียงโทรศัพท์ของคเชนทร์ดังขึ้น ขณะที่เขากำลังเดินสำรวจต้นยางพารา และเตรียมที่จะตัดหญ้า ซึ่งมันสูงขึ้นหนามากแล้ว

"ฮัลโหลสวัสดีครับพ่อ พ่อสบายดีนะครับ ไม่ทราบว่ามีธุระอะไรกับผมหรือเปล่า" คเชนทร์แปลกใจ เมื่อผู้เป็นบิดาโทรมา เพราะถ้าไม่มีธุระอะไรที่จำเป็นทั้งสองจะไม่ค่อยคุยกัน หลังจากที่บิดาตัดสินใจแต่งงานกับผู้หญิงคนนั้น เขาก็ไม่อยากเข้าไปพัวพันยุ่งกับชีวิตของบิดาอีกเลย

"คเชนทร์ช่วยไปรับม่านฟ้าที่สนามบินที ป่านนี้เธอก็คงไปถึงแล้วฉันขอมอบให้แกดูแล เป็นผู้ปกครองเธอแทนฉันด้วย"

“ฮ๋า! พ่อว่าอะไรนะครับ”

คเชนทร์ถึงกับอุทานออกมาด้วยความตกใจ ในเรื่องที่บิดาบอกเล่าผ่านสมาร์ต์โฟน นี่มันเรื่องอะไรกัน ทำไมเขาต้องรับผิดชอบเธอแทนบิดาด้วย ไม่มีเหตุผลอะไร ที่เขาจะต้องดูแลลูกสาวของแม่เลี้ยง ซึ่งคอยสูบเงินตระกูลของเขา หล่อนกับลูกใช้จ่ายอย่างฟุ่มเฟือย เห็นเงินพวกนั้นเป็นเพียงแค่เศษกระดาษ ไม่เคยทำประโยชน์อันใด ให้กับบิดาของเขานอกจากเรื่องบนเตียง

"แม่ของม่านฟ้าเสียชีวิต ฉันไม่สามารถที่จะดูแลเธอได้ เธอเพิ่งอายุสิบแปดย่างสิบเก้า การที่อาศัยอยู่บ้านหลังนี้กับฉันแม้ผู้คนจะมากมาย แต่มันก็ไม่เหมาะสมอยู่ดี ที่พ่อเลี้ยงอย่างฉันจะอยู่กับลูกเลี้ยงสาวอย่างเธอ" คำพูดของผู้เป็นบิดาไม่เข้าหูเขาเลยสักนิด แล้วมันเกี่ยวอะไรกับชีวิตของเขา ที่จะต้องรับผิดชอบเด็กคนนั้น

"เถอะน่าคเชนทร์แค่ผู้หญิงคนเดียวแกดูแลไปเถอะ ส่งเธอเรียนมหาวิทยาลัยแถวนั้น พอจบแล้วมีงานทำ เดี๋ยวม่านฟ้าก็เดินออกไปจากชีวิตแกเอง"

คำพูดของบิดาแต่ละประโยคมันช่างง่ายดาย แต่เขาคงทนไม่ได้หากเธอมานอนร่วมชายคาเดียวกัน กว่าเธอจะเรียนจบอีกตั้งสี่ห้าปี มีหวังที่นี่วุ่นวายตายแน่

“ผมจะส่งเธอกลับไปให้พ่อ!” คเชนทร์ยังคงพูดยืนกรานคำเดิม เขาไม่มีทางที่จะรับเธอมาดูแล ไม่มีทางเลยจริงๆ

“ถือว่าพ่อขอแกเป็นครั้งสุดท้าย ในชีวิตได้ไหมคเชนทร์”

คำขอร้องของบิดามันช่างทิ่มแทงใจ ครั้งสุดท้ายของชีวิตอย่างนั้นเหรอ ทำไมบิดาถึงเลือกที่จะให้เขาเป็นผู้ปกครองดูแลเด็กคนนั้นด้วย ไม่เข้าใจเลยจริงๆ คเชนทร์ต้องทนหวานอมขมกลืน ในสิ่งที่บิดาได้มอบหมายให้เขาต้องรับผิดชอบเธอ