หลังจากหลับไปหลายชั่วโมง ม่านฟ้าเริ่มรู้สึกตัว แต่ความรู้สึกภายในใจ ความหวาดกลัวที่เธอเพิ่งเผชิญมานั้น มันยังคงติดตรึงอยู่ในส่วนลึกของหัวใจ ทำให้ม่านฟ้าไม่กล้าแม้แต่จะลืมตาขึ้น เพราะไม่รู้ว่าตอนนี้อยู่ที่ไหนกันแน่ รู้แค่เพียงว่าเธอนั้นยังมีลมหายใจ แต่ภาพของชายฉกรรจ์ ที่จับตรงเธอตรึงไว้นั้นกลับโลดแล่นอยู่ในสมอง
“กรี๊ดด! ม่าย!” เสียงกรีดร้องดังขึ้น พร้อมกับดวงตาที่เปิดกว้างบวกกับลมหายใจที่หอบเหนื่อย เม็ดเหงื่อเริ่มผุดขึ้นบนใบหน้างาม เหมือนคนพึ่งผ่านสนามรบมาก็ไม่ปาน
“ฮึกกฮื้อ!” ม่านฟ้าค่อยๆ ดันตัวเองลุกขึ้นนั่งในท่าชันเข่า ท่อนแขนเรียวโอบรอบขาที่ตั้งชันนั้นเอาไว้ ก่อนจะฟุบหน้าลงไปกับเข่าแล้วร้องไห้สะอึกสะอื้นออกมา ในยามนี้จะหาใครมาปลอบเธอได้ ข้างๆ กายก็ไร้คนมาเห็นใจ
