ปลายฝน :: ‘ภู รู้สึกเหมือนฝนไหม’
ภูผา :: ‘รู้สึกครับ’
ปลายฝน :: ‘อะไร ???’
ภูผา :: ‘แอร์เย็นไป’
ปลายฝน :: ( ︶︿︶!)’
ภูผา ::［●＿●］
ปลายฝน :: ‘คุณพ่อกับคุณน้าทะเลาะอะไรกันอีกหรือเปล่า ทำไมบรรยากาศมันดูแปลก ๆ’
ภูผาลดโทรศัพท์ในมือลง มองที่ขิมแขตรงเบาะด้านหน้าตัวเองด้วยสายตาผิดหวังวูบหนึ่ง เลือกจะไม่ตอบข้อความของปลายฝน แต่หยิบขนมที่เจ้าตัวชอบออกมาแกะแล้วส่งให้ พร้อมเครื่องดื่ม
นิรันดร์ขับรถจนถึงจุดหมายในช่วงเย็นของวันนั้น เขาแวะส่งบุตรสาวเข้าบ้านก่อน แล้วสั่งให้คนของตนเองขับรถตามไปที่ Rehab and Nursing @ P.House ด้วย
“ฉันขับต่อเองได้ คุณไม่ต้องลำบากไปส่งหรอกค่ะ”
บอกเขาแบบนั้น แต่แล้วกลับได้สายตาเย็นชาตอบกลับมาแทน แถมกุญแจรถของเธอ เขาก็ยังถือเอาไว้ ไม่ยอมคืน
นิรันดร์ไม่พูดอะไร เขาเดินไปที่รถ เปิดประตูให้เธอขึ้นนั่ง เลยจำใจต้องปล่อยไป ไม่อยากเถียงกันเป็นเด็ก ๆ ต่อหน้าคนอื่น ยินยอมด
