“ฉันคงต้องปิดกิจการ แล้วขายบ้านหลังนี้ทอดตลาด เพื่อเอาเงินมาจ่ายหนี้ทั้งหมด เพราะคุณตรีภพคงไม่ยื่นมือเข้ามาช่วยเหลืออย่างแน่นอน”
“เป็นเพราะจาเหรอคะ ใช่จาอาจจะมีส่วนผิด แต่ก็ไม่ใช่ทั้งหมด พ่อเคยเชื่อใครบ้างไหมคะ การตลาดของประเทศเราเป็นไปในทิศทางไหน พ่อเคยสนใจแบบชุดแฟชั่นต่าง ๆ ที่จาออกให้บ้างไหมคะ ไม่เลย! พ่อก็ยังคงเอาความคิดของตัวเองเป็นใหญ่”
จารวียืนระบายความในใจ พลางเอามือเช็ดน้ำตาออกจากแก้ม เธอมองบิดาออกไปด้วยแววตาเจ็บปวด เมื่อเขาไม่เคยเห็นค่าในสิ่งที่เธอพยายามทำให้ผู้เป็นบิดามารดาภาคภูมิใจ สุดท้ายแบบที่เธออกไว้ทั้งหมด ก็กลายเป็นเพียงแค่ขยะ ที่ถูกมองข้ามอย่างสิ้นเชิง
“แกอย่ามาเพ้อฝัน ออกไปแล้วอย
