ไซค์ไลน์ฝึกหัด

ตอนที่ 5 ความหลังที่ขยะแขยง 2

ตอนที่ 45

เราเป็นคนเดียวกันแล้วนะ

ตอนเช้า

เพราะเช้านี้มีนัดไปตักบาตรที่บ้านพักริมทะเลเพื่อเป็นสิริมงคล แต่คุณแม่คนใหม่ยังง่วงนอนตลอดเวลา น้ำหวานจึงถูกอานนท์อุ้มมาอาบน้ำและแต่งตัวให้ เสร็จแล้วอานนท์ค่อยไปจัดการกับตัวเอง

“มาแล้วๆ น้ำหวานมากินอะไรก่อนลูก เดี๋ยวพระก็มา” คุณผกามาศเรียกลูกสะใภ้

“อ่อ..เรากินก่อนใส่บาตรจะไม่บาปเหรอคะคุณแม่” น้ำหวานถาม

“ไม่เป็นไรหรอก เราเป็นคนท้อง เมื่อคืนก็ไม่ได้กินอะไร ไม่ห่วงตัวเองก็ห่วงตัวเล็กทั้งสองในห้องด้วย มา มากินก่อน” คุณผกามาศเลื่อนถ้วยข้าวต้มปลาให้น้ำหวาน

น้ำหวานนั่งลงและรับถ้วยข้าวต้มปลามากินอย่างอร่อย แต่...

“คุณแม่ครับ ทำไมข้าวต้มมันเหม็นแบบนั้นล่ะครับ แล้วหวานกินได้ยังไง” อานนท์ที่นั่งลงข้างๆ ยกมือปิดจมูกและลุกเดินออกไปห่างเมื่อทนไม่ไหว

“555555 ตานนท์แพ้ท้องแทนเมียแน่ ๆ แบบนี้ ดีแล้วล่ะ เขาว่าใครแพ้ท้องแทนเมียแสดงว่ารักเมียมาก” คุณผกามาศหัวเราะชอบใจที่เห็นแบบนั้น

น้ำหวานมองตามก่อนจะรีบกิน และเมื่อหมดถ้วยก็ทำท่าจะเอาถ้วยไปเก็บ แต่ป้ามลรีบเข้ามารับไปก่อน

“ขอโทษนะคะพี่นนท์ และขอบคุณมากที่แพ้ท้องแทนหวาน เดี๋ยวหวานชดเชยให้นะคะ” น้ำหวานลูบหลังคนที่ทำท่าจะอาเจียนและกระซิบบอกเบาๆ ให้ได้ยินสองคน

“แน่นะ แล้วพี่จะรอนะครับเมียจ๋า” อานนท์เงยหน้าขึ้นยิ้ม และดึงเมียมานั่งลงที่ตัก ก่อนจะซุกหน้าลงที่อกเธอ ซึ่งทำให้เขาหายเวียนหัว

“ค่อยยังชั่ว ได้อยู่ใกล้ๆหวานแบบนี้ พี่ไม่เป็นอะไรแล้ว”อานนท์บอก น้ำหวานจึงยกมือขึ้นลูบอกเขาเล่น

เมื่อพระเดินเป็นแถวมา ทุกคนก็ไปเตรียมตัวใส่บาตร มีคนมาร่วมใส่บาตรด้วยหลายคน ทั้งเนตรที่มากับแฟน ชัยกับนาถ และอริชชากับสามีและลูก ที่แม้ปีแอร์จะไม่นับถือศาสนาพุทธ แต่ก็อุ้มลูกมาให้กำลังใจเมีย

“จับข้างบนเลยหวาน พี่ยอมให้หวานทุกอย่าง” อานนท์บอกในตอนที่จะใส่บาตร ซึ่งน้ำหวานก็ยิ้มให้และทำตามที่สามีบอก ทั้งสองแม่มองภาพนั้นอย่างมีความสุข

หลังจากนั้นทั้งอานนท์กับน้ำหวานก็เข้าไปในบ้านเพื่อขอให้แม่ อวยพรให้อีกครั้งเพราะเมื่อคืนเจ้าสาวหลับไปก่อน ทั้งสองนั่งลงที่หน้าแม่ อานนท์อยู่ตรงหน้าน้ำทิพย์ ส่วนน้ำหวานอยู่ตรงหน้าคุณผกามาศ ก่อนที่จะก้มลงกราบพร้อมกัน ทั้งสองแม่ก็ยกมือลูบหัวทั้งคู่

“แม่ขอให้ลูกทั้งสองมีความสุขมากๆนะลูก ถ้ามีอะไรมากระทบจิตใจก็ให้คิดถึงวันที่รักกันไว้ คิดถึงลูกไว้ให้มากๆ นนท์เป็นพี่ก็ต้องใจเย็นนะลูก ค่อยบอกค่อยสอนไปเพราะน้องยังเด็ก ส่วนนี่แม่ให้เป็นของขวัญนะลูกน้ำหวาน” คุณผกามาศอวยพรและมอบกล่องเครื่องเพชรให้น้ำหวาน

น้ำหวานมองหน้าอานนท์ รับมาพร้อมกับก้มกราบเมื่อเขาพยักหน้า

“ส่วนแม่ก็ขอให้ลูกทั้งสองมีความสุขมากๆ หวานก็ทำตัวเป็นแม่ที่ดีเป็นเมียที่ดี มีอะไรก็ค่อยๆคุยกัน อย่าคิดไปเอง แม่ฝากหวานด้วยนะคะหมอนนท์ ถ้าดื้อเอาไม่อยู่มาบอกแม่นะคะ แม่จะจัดการให้” น้ำทิพย์บอก

“แม่อ่ะ หวานไม่ดื้อซะหน่อย” น้ำหวานทำเป็นงอนแม่

“ผมมีของให้แม่ด้วยนะครับ เผื่อแม่จะเก็บไว้ให้น้ำมนต์” อานนท์บอกพร้อมกับส่งโฉนดที่ดินบ้านให้น้ำทิพย์ที่ยื่นมือมารับด้วยน้ำตาคลอเบ้า

“ขอบใจหมอนนท์มากนะ” น้ำทิพย์บอกออกไป

เมื่อทั้งสองลุกไป อริชากับปีแอร์ก็มานั่งลงตรงหน้าคุณผกามาศ พร้อมธูปเทียนแพรขอขมา อริชาก้มกราบ ปีแอร์ก็ทำตามเมีย

“คุณแม่ขา อริชขอกราบขอขมาที่ทำไม่ดีกับคุณแม่ ขอให้คุณแม่ยกโทษให้อริชด้วยนะคะ และอริชขอกลับมาอยู่กับคุณแม่ด้วยนะคะ” อริชาพูดกับคุณผกามาศที่ยื่นมือมา เธอจึงโผเข้ากอดแม่ทันที

“แม่ก็ขอโทษอริชด้วยนะ เรากลับมาอยู่ด้วยกันนะลูก แม่ดีใจมากที่อริชจะกลัยมาอยู่ด้วย พาสามีกับหลานมาด้วยนะ แม่จะช่วยเลี้ยงหลานเอง” คุณผกามาศบอก พร้อมกับยิ้มให้ปีแอร์ที่นั่งอยู่ข้างอริชา

“ขอบคุณครับคุณแม่” ปีแอร์พูดขึ้นมาเป็นภาษาไทย จนทุกคนตกตะลึง ปีแอร์จึงพูดต่อ “อ่อ ผมเป็นคนฝรั่งเศสที่ถูกเลี้ยงมาด้วยพี่เลี้ยงที่เป็นคนไทยครับ เลยพูดและฟังภาษาไทยได้ แต่เขียนไม่ได้ครับ”

“อ่อ...ดีนะที่พวกเราไม่มีใครนินทาปีแอร์ 5555” น้ำมนต์พูดขึ้นและหัวเราะ ก่อนจะถึงคิวของเขาที่คลานเข่าไปหาน้ำทิพย์พร้อมพวงมาลัยมะลิ

“แม่ครับ มนต์ขอโทษนะครับสำหรับทุกเรื่อง ต่อไปมนต์จะตั้งใจเรียนมนต์จะเอาใบปริญญาตรีมาฝากแม่ให้ได้ และมนต์สัญญาว่าจะไม่ทำให้แม่ร้องไห้เพราะผมอีก” น้ำมนต์เอาพวงมาลัยให้แม่แล้วก้มลงกราบ

น้ำทิพย์ดึงลูกชายมากอดและร้องไห้ออกมาด้วยความดีใจ

“อ้าว แม่ๆๆ อย่าร้องไห้สิครับ มนต์เพิ่งสัญญาว่าจะไม่ทำให้แม่ร้องไห้นะ อย่าร้องนะครับ” น้ำมนต์บอกแม่และเช็ดน้ำตาให้แม่

“แม่ไม่ได้ร้องเพราะเสียใจ แม่ร้องไห้เพราะดีใจต่างหาก แม่ดีใจมากนะรู้ไหมน้ำมนต์” น้ำทิพย์บอกและกอดลูกชายแน่นขึ้น

เมื่อการอวยพรและขอโทษจงลง ทุกคนก็พากันไปร่วมรับประทานอาหารที่สั่งมาจากโรงแรม โดยที่อานนท์เอาแต่ซุกหน้ากับอกน้ำหวานเพราะเขาบอกว่าเหม็นอาหาร จนได้เสียงหัวเราะจากคนรอบข้าง ไม่แม้แต่ชัยที่มองภาพนั้นด้วยสายตานิ่งๆ แป๊บเดียวก็ปรับมาเป็นสายตาเจ้าเล่ห์เหมือนเดิมโดยไม่มีใครทันสังเกต

‘ผมขอให้หวานมีความสุขกับคนที่หวานรัก ผมก็จะตัดใจและมีความสุขกับคนที่ผมควรรักและเขารักผมเหมือนกัน เรื่องระหว่างเราจะเป็นความลับไปจนตาย ผมสัญญา’ ชัยบอกน้ำหวานในใจ

หลังจากนั้นชัยก็หันไปสนใจคนที่เขาควรรักและรักเขา คนที่อยู่ข้างๆเขาอย่างอนงค์นาถ เพราะเธอเพิ่งบอกเขาว่าตอนนี้กำลังจะได้เป็นพ่อคนเมื่อคืนนี้ นั่นทำให้เขาดีใจมาก และพ่อแม่ของทั้งสองฝ่ายก็ดีใจ งานแต่งงานจะถูกจัดขึ้นในอีกสองอาทิตย์ข้างหน้า

อานนท์พาน้ำหวานไปจดทะเบียนสมรสที่อำเภอหัวหิน และพากันไปไหว้หลวงปู่ทวดที่วัดห้วยมงคลเพื่อเป็นสิริมงคล จากนั้นอานนท์พาน้ำหวานไปเดินเล่นที่ริมหาด โดยให้น้ำหวานนั่งบนม้า ส่วนอานนท์เป็นคนจูงม้า

“ตอนนี้ขี่ม้า กลับไปโรงแรมขี่พี่ดีกว่านะ” อานนท์พูดพร้อมกับยิ้มให้

“ก็ได้ จะขี่ให้หนักเพื่อชดเชยที่เมื่อคืนหวานหลับก่อน แต่หวานง่วงจริงๆนะ”น้ำหวานตอบกลับมาอย่างไม่เกรงกลัว และพูดต่ออย่างกังวล

“แล้วถ้าขี่หนักๆ ลูกจะเป็นอะไรไหมคะ หวานกลัวพี่เป่นอันตราย”

“555555 ลูกสองคนนี้หัวแข็ง ขนาดคืนสุดท้ายก่อนเราจะหนีมา พี่กระแทกทั้งคืน ลูกยังไม่เป็นอะไร แล้วท่าร่วมรักที่ปลอดภัยที่สุดสำหรับคนท้องคือท่าที่ผู้หญิงอยู่ข้างบน รับรองว่าน้ำหวานขย่มพี่ได้เต็มที”

อานนท์หัวเราะและบอกออกมาในฐานะหมอที่เชี่ยวชาญ

“แหม..รู้ดีจัง แล้วถ้าหวานเหนื่อยล่ะทำไงดี” น้ำหวานถามอีก

“ก็ยังมีอีกหลายท่าที่ทำแล้วปลอดภัย แต่อย่างรุนแรงมากเท่านั้น เดี๋ยวกลับไปที่โรงแรมแล้วจะสอนนะครับเมียจ๋า”

“ได้เลยค่ะผัวขา กลับไปจะเริ่มเรียนรู้เลยนะคะ อิอิอิ”

ทั้งสองกันเดินเล่นสักพัก อานนท์ก็พาน้ำหวานกลับมาที่โรงแรมที่พัก เขาสั่งให้ทางโรงแรมจัดดินเนอร์ไว้ให้ที่ระเบียงห้อง

“หวานขอบคุณนะคะที่พี่นนท์รักหวานและให้เกียรติหวานขนาดที่แต่งงานด้วย ทั้งที่หวานไม่มีอะไรคู่ควรกับพี่เลย แล้วยัง....อื้อ...”

น้ำหวานพูดยังไม่จบก็ถูกปิดปากด้วยจูบอันดูดดื่มของอานนท์ อีกนานหลายนาทีกว่าเขาจะยอมปล่อยให้เธอได้สูบอากาศหายใจ

“หวานครับ ฟังพี่นะครับ ไม่ว่าที่ผ่านมาหวานจะเจอกับอะไรมาบ้างแต่ต่อไปนี้เราจะไม่พูดเรื่องในอดีตอีก ตอนนี้เราเป็นคนคนเดียวกัน เราจะมองไปที่ในอนาคตร่วมกัน ไม่ว่าจะสุขจะทุกข์พี่จะอยู่กับหวานตลอดไป ถึงหวานจะไม่ใช่รักแรกของพี่ แต่หวานจะเป็นรักสุดท้ายของพี่ และลูกของเราทั้งสองคือสิ่งเติมเต็มของครอบครัวเรา ต่อไปนี้เราจะสร้างครอบครัวของเราให้มีความสุข มีพ่อนนท์ มีแม่หวาน คุณย่าผกา คุณยายทิพย์ อาอริช ปีแอร์ น้าน้ำมนต์ คุณยายมล และลูกๆ หลานๆ ของเรา เท่านั้น”

“ขอบคุณนะคะ หวานรักพี่นนท์นะคะนะคะ” เมื่อได้ยินน้ำตาของน้ำหวานก็คลอเบ้าด้วยความดีใจ

“พี่ก็รักหวาน รักลูก รักทุกคนในครอบครัวของเรา” อานนท์จูบซับน้ำตาให้เมียตัวน้อย พร้อมกับบอกรักด้วยเสียงนุ่มนวลชวนสยิว

“ครอบครัวของเรา หวานชอบคำนี้จัง” น้ำหวานบอกอานนท์

“พี่ไม่ได้แค่ชอบนะ พี่รักครอบครัวนี้เลยล่ะ” อานนท์บอกด้วย

“หวานรักพี่ หวานรักพี่ที่สุด”

น้ำหวานบอกเสียงเริ่มกระเส่าเพราะอานนท์เริ่มส่งนิ้วเข้ามาใต้กระโปรงของเธอแล้วบีบตรงเนินเนื้อ

“รักแค่ไหนครับ งั้นแสดงให้พี่ดูหน่อยสิว่ารักแค่ไหน”