ร่ายมนต์รักพิทักษ์ใจเธอ

คีตะโกรธ

คอนเสิร์ตของคีตะกำลังจะมีขึ้นในอีกสามวันข้างหน้า ทางทีมงานและแพรวพราวจึงช่วยกันจัดเตรียมงานอย่างเร่งด่วน โดยเฉพาะอย่างยิ่งวันซ้อมอย่างวันนี้ความวุ่นวายก็จะไม่แตกต่างจากวันจริงเพราะมีการเปิดให้แฟนคลับทั้งหลายเข้ามาชมการซ้อมของเขาได้ แน่นอนว่าน้ำมนต์และกำปั่นถูกเรียกให้มาช่วยงานครั้งนี้ด้วยในตำแหน่งเดิมคือรอรับของจากแฟนคลับ จัดเรียงและจัดเก็บ

"โห แกวันนี้พวกเราได้ขนของกันหลังหักแขนห้อยแน่ แฟนคลับมาเยอะขนาดนี้ บางคนของขวัญก็อลังการงานสร้างใหญ่โตมาก" กำปั่นหันไปซุบซิบกับมนต์ชญาขณะที่กำลังช่วยพี่ๆทีมงานยกป้าย ยกของในงาน

"แหงล่ะศิลปินทั้งหล่อทั้งดัง คนคลั่งไคล้มากก็เป็นธรรมดา" มนต์ชญากล่าวอย่างไม่ตื่นเต้น

"น้ำมนต์ กำปั่น ไปประจำจุดได้แล้วจ้ะ" แพรวพราวเรียกทั้งสองคนไปประจำการ

ก่อนเริ่มซ้อมคีตะจะเปิดโอกาศให้แฟนคลับมอบของขวัญให้พร้อมแจกลายเซ็นและโปสเตอร์ คีตะนั่งลงที่โต๊ะและพูดคุยทักทายกับแฟนคลับอย่างเป็นกันเอง ส่วนใหญ่ก็เป็นคนที่ติดตามกันมานานตั้งแต่เริ่มเข้าวงการใหม่ๆจนรู้ใจเหมือนญาติและเพื่อนสนิท

"เฮ้ยนั่นมันยัยมิกกี้หรือเปล่ากำปั่น ถึงวันนั้นนางจะใส่แมสก์แต่ฉันจำสายตาคู่นั้นได้" มนต์ชญาชี้ไปที่ผู้หญิงคนหนึ่งที่มาต่อแถวรอรับลายเซ็นจากคีตะ

"ฉันไม่มั่นใจแต่ก็ดูคล้ายอยู่นะแก"

"ไม่ได้การละเดี๋ยวฉันต้องไปคอยกันท่าเอาไว้ก่อน"

"เดี๋ยวแกอย่าเพิ่ง!" กำปั่นพยายามจะห้ามปรามเพื่อนเพราะเป็นเพียงพนักงานพาร์ทไทม์เลยไม่อยากจะเข้าไปยุ่งเกี่ยวให้เดือดร้อน

"เดี๋ยวค่ะคุณ คุณมิกกี้ใช่ไหมคะ ฉันมีเรื่องอยากจะถามคุณหน่อยค่ะ" มนต์ชญาจู่โจมเข้าถามทันทีเมื่อถึงคิวของมิกกี้ที่เขยิบเข้ามาใกล้คีตะแล้ว

"อะไรกันคะ" มิกกี้ทำหน้าตระหนกตกใจ

"วันก่อนเจ๊แขไปดักเจอคุณมีท่าทางแปลกๆแต่ทำไมคุณหนีเขาคะ"

"ฉันไม่ได้รุ้จักเขานี่ค่ะฉันจะไปหาพี่คีย์"

"ถ้าไม่รู้จักกันทำไมเข้าถึงอยากเจอคุณดูเขาคลั่งคุณมากเลยนะคะ"

"เธอพูดอะไร ฉันไม่รู้เรื่อง" มิกกี้เดินเลี่ยงมนต์ชญาและปฏิเสธทุกคำถามที่เธอยิงใส่

"อ้าวมิกกี้ว่าแล้วต้องมาไม่พลาดแน่นอน" เมื่อถึงคิวมิกกี้เข้าไปยืนตรงหน้าคีตะเขาก็ทักทายเธอเหมือนคนคุ้นเคย

"ค่ะ พลาดได้ยังไง เอ่อ วันก่อนมิกกี้เอาเค้กช็อคแลตของโปรดไปฝากพี่คีย์ พี่คีย์ทานหมดไหมคะ" เธอยืนรอคำตอบ

"อ๋อนึกว่าใคร ที่แท้ก็มิกกี้เองที่ส่งมา แหมส่งไปก็ไม่ลงชื่อพี่จะได้ขอบคุณถูกคน"

"แล้วได้ทานไหมคะ" เธอพยายามจะเอาคำตอบจากคีตะให้ได้ว่าได้ทานไหม

"ทานไปนิดเดียวเองจ้ะ" เขารักษาน้ำใจทั้งที่ไม่ได้ทาน

"ทานจริงๆหรือคะ ทำไม..." เธอสงสัยที่คีตะยังปกติ

"เอ่อ เจ๊แขช่างแต่งหน้าประจำบริษัทนี่สิทานเพลินไปหน่อยเลยเหลือให้พี่แค่นิดเดียว รอบหน้าพี่สัญญาจะไม่แบ่งใครเลย" คีตะสารภาพความจริงแต่ก็ตบท้ายเอาใจแฟนตัวยงกลัวว่าจะน้อยใจที่เขาไม่ได้ทานเค้กของเธอที่ตั้งใจส่งมา

"เจ๊แขทานเค้ก มิกกี้ คุณคีตะ!" มนต์ชญาคิดในใจประติดประต่อเรื่องราวเป็นจิ๊กซอว์ทีละตัวว่าทั้งหมดน่าจะมีที่มาจากที่เดียวกัน

"มิน่าพี่คีย์ถึงไม่มีอะไรเกิดขึ้นเลย" มิกกี้พึมพำ

"ว่าอะไรนะครับ" คีตะหันไปถามมิกกี้

"ปละเปล่าค่ะ ครั้งหน้ามิกกี้ส่งไปให้อีกพี่คีย์ต้องทานให้หมดคนเดียวนะคะ" เธอย้ำหนักแน่น

"สัญญาด้วยเกียรติลูกผู้ชายเลยครับ" คีตะมีเสน่ห์น้ำคำกับแฟนคลับแบบนี้ทุกคน

"เดี๋ยวค่ะ สรุปคุณคือเจ้าของเค้กที่ส่งมาให้คุณคีตะแล้วเจ๊แขกินเข้าไปแล้วก็ออกอาการแปลกๆ" มนต์ชญาเดินเข้าถึงตัวมิกกี้

"ฉันไม่มีอะไรจะพูดกับเธอ" มิกกี้เริ่มเสียงดังใส่

"นี่มันอะไรกัน ทำไมมาเสียมารยาทกับแฟนคลับของผม" คีตะ เริ่มไม่พอใจและดุมนต์ชญา

"แต่ผู้หญิงคนนี้เขาเอาอะไรมาให้คุณคีตะก็ไม่รู้นะคะมันมีของไม่ดีติดมา" มนต์ชญารีบอธิบาย

"ของไม่ดีบ้าอะไรของเธอ พี่แพรวครับพี่เอาคนของพี่ออกไปทีครับ" คีตะอารมณ์เสียและไม่โอเคกับมนต์ชญาเป็นอย่างมาก

"อะไรกันน่ะคีย์" แพรวพราวเข้ามาถามไถ่เหตุการณ์

"พี่ไปถามคนของพี่เองครับและกรุณาเอาเขาออกไปด้วยครับ" คีตะขึงขังเอาจริงว่าเขาไม่ชอบใจมนต์ชญา

"น้ำมนต์มันมีอะไรกัน ไปคุยกับพี่ตรงนั้นไป"

"น้ำมนต์แกเอ้ยฉันเตือนแกแล้วว่าอย่าไปยุ่ง" กำปั่นฝากหน้าที่ให้สต๊าฟอีกคนแล้วเดินตามแพรวพราวและมนต์ชญาไปด้วยที่จุดพักของทีมงานด้านหลังเวที

"ไหนเล่ามาซิเธอไปทำอะไรจนคีย์เขาโกรธขนาดนั้น" แพรวพราวถาม

"ก็ยัยผู้หญิงที่ชื่อมิกกี้นั่นไงคะพี่แพรว ที่เป็นคนส่งเค้กมาให้คุณคีตะเมื่อวันก่อนแต่เจ๊แขเป็นคนทานเค้กเข้าไปแล้วออกอาการแปลกๆ"

"หมายความยังไงน้ำมนต์"

"น้ำมนต์สงสัยว่าในเค้กมันต้องมีอะไรใส่มา เพราะเขาพยายามถามว่าคุณคีตะได้ทานไหมและครั้งหน้าจะส่งมาอีก แต่พอถามเรื่องเจ๊แขเขากลับตอบว่าไม่เคยรู้จักเจ๊แข วันที่เขามา เขาจะมาหาคุณคีตะ"

"แต่แกไปจู่โจมถามเขาแบบนั้นถ้ามันมีอะไรจริงเขาไม่บอกแกหรอกแล้วที่สำคัญแกทำให้คีตะเขาไม่พอใจ" กำปั่นบอกเพื่อนรักด้วยความหวังดี

"แต่ฉันหวังดีนะ ยัยมิกกี้นั่นไม่น่าไว้วางใจนะคะพี่แพรว ดีไม่ดีวิญญาณผู้หญิงชุดดำผมยาวกับมิกกี้น่าจะมีส่วนเกี่ยวข้องกัน"

"พี่เชื่อน้ำมนต์นะแต่คีตะไม่เชื่อแน่" แพรวพราวหนักใจ

"ถ้าผู้หญิงคนนั้นเข้าใกล้คุณคีตะอีกน่าจะมีเรื่องไม่ดีเกิดกับคุณคีตะได้ในภายหลังนะคะ" มนต์ชญาย้ำเตือนอยากให้แพรวพราวระวัง

"พี่แพรวครับ ผมขอไม่ให้ยัยเด็กคนนี้มาทำงานใกล้ๆผมอีกนะครับ" สักพักใหญ่คีตะก็เดินเข้ามาโวยวายกับแพรวพราว โดยที่มนต์ชญาและกำปั่นเองก็ยังอยู่บริเวณนั้น

"ทำไมน่ะคีย์ ไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไรสงสารเด็กมัน" แพรวพราวขอร้องเขา

"รบกวนและวุ่นวายกับแฟนคลับผมแบบนี้ผมไม่โอเคครับเรื่องก่อนหน้านี้ผมยังให้อภัยแต่นี่มันชักจะมากไป ทำเกินหน้าที่ไปแล้ว"

"ได้ค่ะ น้ำมนต์ลาออกค่ะพี่แพรว ขอโทษนะคะที่วุ่นวาย" มนต์ชญาเดินออกมาเมื่อได้ยินเสียงคีตะตำหนิเธอกับแพรวพราว

"ต่อไปนี้คุณจะเป็นยังไงมันก็เรื่องของคุณ น้ำมนต์ขอโทษแล้วก็ขอบคุณพี่แพรวมากๆนะคะที่ให้โอกาสน้ำมนต์ทำงาน น้ำมนต์ลาค่ะ" มนต์ชญาเองก็เริ่มไม่ปลื้มกับซุปตาร์หนุ่มแล้วเหมือนกันที่ว่าเธอแรง

"ไม่เอาน่าน้ำมนต์" แพรวพราวไกล่เกลี่ย

"พี่แพรวจะไปง้อทำไมครับแค่พนักงานชั่วคราว ทีมงานหรือเด็กฝึกงานมีเยอะแยะ"

"ฉันจะปล่อยให้ผีมันเกาะติดคุณไปแบบนี้แหล่ะ"

"พูดอะไรของเธอยัยเด็กบ๊อง"

มนต์ชญากับกำปั่นเดินออกไปหยิบกระเป๋าเป้และกำลังกลับด้วยความโมโห

"เดี๋ยวเราไปหางานใหม่กันได้ปั่นไม่ต้องห่วงหรอก"

"เออๆ ว่าไงว่าตามกัน"

"เดี๋ยวน้ำมนต์" แพรวพราวเดินมาตามทั้งคู่

"ถ้าเธอไปใครจะช่วยปราบผีล่ะ" เรื่องเดียวที่แพรวพราวกังวล

"น้ำมนต์คงช่วยอะไรไม่ได้หรอกค่ะ แต่เอานี่ติดตัวไว้แล้วกันค่ะยามขับขันน่าจะพอช่วยบรรเทาได้บ้าง" มนต์ชญายื่นขวดน้ำมนต์ขนาดย่อมให้แพรวพราว

"จะให้พี่ปราบพี่ด้วยน้ำมนต์ขวดนี้ด้วยตัวเองจริงๆหรือ" แพรวพราวเสียงอ่อย

"เขาไล่ขนาดนี้แล้วน้ำมนต์ไปดีกว่าค่ะ สวัสดีค่ะ" มนต์ชญายืนยันและกล่าวลาพร้อมเพื่อนรัก ทั้งคู่เดินออกไปแบบไม่หันกลับไปมองอีก

"แล้วฉันจะไล่มันไปได้ไหมเนี่ย หวังว่าผีตัวนั้นคงไม่กลับมาอีกนะ" แพรวพราวมองตามตาละห้อยและชูขวดน้ำมนต์ขึ้นมาดู

...........................