ร่ายมนต์รักพิทักษ์ใจเธอ

อะไรแว้บๆ

วันนี้มนต์ชญาและกำปั่นยังคงพากันไปทำงานซึ่งวันนี้น้ำมนต์มีของติดไม้ติดมือมาด้วย

"เดี๋ยวขอแวะตรงศาลพระภูมิหน่อยนะ" เธอชี้มือไปที่ศาลหน้าอาคารที่ทำงานให้กำปั่นดูว่าให้เดินเลี้ยวไป

"สวัสดีค่ะท่านพระภูมิ" เธอยกมือไหว้ศาลพระภูมิและวางพวงมาลัยแขวนไว้ที่ศาล

"สวัสดีค่ะ คุณตาคุณยาย หนูเอาขนมมาฝากค่ะ หนูมาทำงานที่นี่ค่ะฝากเนื้อฝากตัวด้วยนะคะ" เธอไหว้ที่ศาลตายาย วางพวงมาลัยและนำขนมกับน้ำแดงวางไว้ที่หน้าศาล

เช่นกัน

ท่านพระภูมิที่อยู่ในชุดไทยเหมือนรุกขเทวดาในหนัง และสองตายายที่อยู่ในชุดขาวทั้งคู่ยืนยิ้มและพยักหน้าเป็นการตอบรับ

"น้ำมนต์ ฉันขอได้ไหม แกไหว้เฉยๆแต่ไม่ต้องคุยกันได้ไหมวะ" กำปั่นเองรู้ดีว่ามนต์ชญาสามารถมองเห็นสิ่งที่เหนือธรรมชาติได้แต่เขาก็ยังทำใจให้ชินไม่ได้เสียทีในการที่

เธอพูดกับใครที่เขามองไม่เห็นด้วย

"สวัสดีจ้ะ ท่านพระภูมิ สวัสดีจ้ะตาจ๋า ยายจ๋า วันนี้หนูขออนุญาตเข้าไปนะจ๊ะ" สองรักยมยกมือไหว้เสียงแจ๋วแต่ท่าทางแอบอยู่ข้างหลังของมนต์ชญา เพราะเมื่อวานนี้มนต์ชญา

ลืมมาไหว้เพื่อขออนุญาต ท่านเจ้าที่เลยไม่ให้เข้าไปแต่สองรักยมก็อาศัยแอบเกาะแพรวพราวเข้ามาแทน

มนต์ชญาไหว้เสร็จก็เดินกันเข้าไป โดยเจ้าสองรักยมค่อยๆย่องตามเธอไปหลีกเลี่ยงการสบตากับท่านเจ้าที่ กำปั่นเองก็พาลมองซ้ายมองขวาระแวงหลังตามไปด้วย

"สวัสดีค่ะพี่แพรว สวัสดีค่ะพี่ๆ" มนต์ชญาและกำปั่นทักทายแพรวพราวและทีมงานคนอื่นๆ

"สวัสดีจ้ะมาพอดีเลย วันนี้เธอสองคนเดี๋ยวมาช่วยคอยดูแแลคีตะเขาด้วยนะ วันนี้จะมีแฟนคลับมีตติ้งประชาสัมพันธ์งานคอนเสิร์ต น่าจะวุ่นวายหน่อยเพราะคนทยอยกันมา

เยอะน่าดู คอยช่วยทีมงานกันคนไม่ให้เข้ามาถึงตัวคีตะมากเกินไปนะ ให้เขาอยู่ในโซนที่ทางเราจัดเอาไว้ให้ แล้วก็ช่วยกันเก็บของขวัญที่บรรดาแฟนคลับให้คีตะมา"

แพรวพราวบอกงานด่วนเช้าวันนี้

"ได้ค่ะ"

"ได้ครับ"

"ได้จ้ะ" สองรักยมน้อยขอตอบกับเขาด้วย

"หือ? ที่นี่มีใครเอาลูกมาด้วยหรือเสียงเด็กที่ไหน" แพรวพราวได้ยินเสียง

"ชู้วววว"มนต์ชญาทำท่าจุ๊ปาก แล้วเอามืออุดปากเจ้ารักยมเอาไว้

เมื่อถึงเวลาที่คีตะต้องออกมาพบ บรรดาแฟนคลับก็แห่หลั่งไหลกันมาอย่างคับคั่ง

"พี่คีตะ กรี๊ดๆๆๆ"

"คีตะ คีตะ"

"พี่คีย์"

"ทางนี้ทางนี้คีตะ"

เสียงสาวๆพากันร้องเรียกเซ็งแซ่ผลัดกันเรียกทั้งชื่อเล่นและชื่อจริงของเขา มนต์ชญากับกำปั่นก็ตื่นตาตื่นใจไปด้วยไม่เคยเห็นฝูงชนที่ไหนมากมายขนาดนี้

"สมกับที่เป็นคนดังแฮะ น่าตื่นเต้นดีเนอะ" มนต์ชญาหันไปกระดี๊กระด๊ากับเพื่อนรัก

"สุดยอด ฉันอยากดังแบบเขามั่งจัง ดูสิทั้งของกิน ของแพงๆคนแห่ซื้อมาให้ผู้ชายคนนี้คนเดียว"กำปั่นทึ่งในความดังของคีตะ

เพื่อนรักสองคนเดินไปอยู่ในจุดที่แพรวพราวได้บอกเอาไว้พร้อมทั้งยืนรับของจากมือคีตะที่คอยส่งให้ไปเก็บด้วย

"ตุบ" เสียงกล่องของขวัญหล่นเพราะมนต์ชญารับพลาด

"ระวังหน่อยสิของแพงนะ ฉันตั้งใจซื้อมาให้พี่คีย์นะ" แฟนคลับสาวคนหนึ่งหันมาโวยวายใส่มนต์ชญา

"ขอโทษๆค่ะ" มนต์ชญาหน้าเสียขอโทษและรีบเก็บกล่องขึ้นมาปัดฝุ่นและรีบเอาไปวางไว้ที่โต๊ะ ระหว่างที่เธอกับกำปั่นกำลังช่วยกันรับของและเอามาวางกองที่โต๊ะนั้น เธอก็

รู้สึกถึงความผิดปกติบางอย่างจากของขวัญกองนี้ แต่ยังไม่รู้ว่ามาจากชิ้นไหน

"หึ! ทำไมมีความรู้สึกแปลกๆเหมือน...ไอวิญญาณ" มนต์ชญาสงสัยแต่ด้วยความวุ่นวายในงานที่กำลังยุ่งอยู่จึงได้แต่คิดและปล่อยไปก่อน

"คีตะ!" นอกจากความรู้สึกแปลกๆเธอเริ่มเห็นเงาสีเทาอยู่รอบๆตัวเขา

เธอเห็นเพียงครู่เดียวแล้วมันก็ผ่านไป

"นี่ฉันทั้งตาฝาดหูฝาดเลยหรือนี่" ด้วยความที่ไม่คิดว่าจะเจอะเจออะไรในที่มีคนมากมายและโดยเฉพาะในเมืองกรุงเช่นนี้ เธอจึงเริ่มสับสนว่าเหนื่อยจนคิดไปเองหรือเปล่า

............................................................................................

"ทำไมพี่รู้สึกขนลุกแปลกๆนะ" แพรวพราวเดินบ่นตลอดงานว่าเธอรู้สึกแปลกๆ

"ไม่สบายหรือเปล่าคะพี่" มนต์ชญาถามผู้จัดการสาวของซุปตาร์

"ไม่นะ พี่แค่รู้สึกขนลุก เอ เค้กกล่องนี้น่ากินแฮะ แฟนคลับคีย์นี่เข้าใจซื้อมา" แพรวพราวยกกล่องเค้กขึ้นมาดูซึ่งด้านหน้าเป็นพลาสติกใสมองเห็นหน้าเค้กที่มีข้อความหวานๆให้คีตะ

"ระวังหน่อยค่ะ เค้กกล่องนี้ให้พี่คีย์คนเดียวนะคะ คนอื่นห้ามทาน" แฟนคลับสาวคนหนึ่งวัยยี่สิบกว่าๆสวมแว่นดำและหน้ากากอนามัยปิดปากพูดขึ้นเมื่อเห็นแพรวพราวมาแตะต้องของที่เธอตั้งใจมอบให้กับซุปตาร์ในดวงใจ แสดงความเป็นเจ้าของผู้ให้เค้กกล่องนี้

"จ้า ไม่ต้องเป็นห่วงค่ะพี่ดูแลให้อย่างดีไม่มีใครกินแน่นอน" แพรวพราวจำต้องหันไปพูดเพื่อให้แฟนคลับสาวสบายใจ

"อย่าลืมนะคะ ให้พี่คีย์กินได้แค่คนเดียว" เธอยังย้ำก่อนรีบเดินลิ่วหายไป

"พวกแฟนคลับนี่บางทีก็มีแปลกๆเยอะ อย่างนี้เป็นต้น เธอต้องทำใจหน่อยนะจ้ะ" แพรวพราวหันไปพูดพร้อมยักไหล่สองข้างให้มนต์ชญา แต่นั่นน่าจะหมายถึงตัวเธอเองด้วยที่ต้องทำใจ

......................................................