บทที่ 7
หลังจากมีประสบการณ์ตื่นขึ้นมาในตอนอรุณรุ่งแล้วต้องเดินตามหาพิมพ์มาดาให้ควั่กในสองสามวันที่ผ่านมา ในเช้าวันนี้ พ่อเลี้ยงวริทธิ์จึงตื่นแต่เช้าตรู่แล้วนอนชันศีรษะกับมือตัวเอง เพื่อทอดสายตามองคนที่ยังคงหลับพริ้มอยู่บนเตียงกว้าง
“คุณต้องเป็นแม่มดแน่ พิมพ์มาดา แค่เพียงไม่กี่วัน ผมก็ลุ่มหลงในตัวคุณจนถอนตัวไม่ขึ้น”
ขณะพึมพำรำพันอยู่คนเดียว มือใหญ่ก็เอื้อมไปลูบไล้ตามพวงแก้มเนียนนุ่ม ดวงตาคมกริบทอดมองใบหน้างามนิ่ง นึกแปลกใจที่ตัวเองตกหลุมรักใคร่ในตัวพิมพ์มาดา ทั้งๆ ที่ก่อนหน้านี้เขาไม่เคยคิดจะมอบหัวใจให้ใครมาก่อน
“ใช่ คุณต้องเป็นแม่มดกลับชาติมาเกิดแน่ๆ”
พ่อเลี้ยงวริทธิ์ยังคงพึมพำไม่หยุดปาก พิมพ์มาดาสร้างมนตรามามัดใจเขาไว้แน่น ไม่ใช่แค่เพียงรสสวาทในการโรมรันรักที่ทำให้เขาชื่นชอบหนักหนา แต่ทุกครั้งที่ได้อยู่ใกล้หญิงสาว เขารู
