ไอ้เหิมลูกกระจ๊อกของกำนันยศศักดิ์แอบซุ่มรอปวรุตม์อยู่ข้างทางอย่างใจเย็น ริมฝีปากหนาเตอะดำคล้ำจากการสูบบุหรี่จัดกระตุกยิ้มโหดเหี้ยมเมื่อดวงไฟกลมโตของรถแลนด์โรเวอร์สว่างแวบให้เห็นแต่ไกล ดวงตาสีสนิมจ้องมองดวงไฟไม่กระพริบตา มือหยาบๆ ล้วงหยิบโทรศัพท์แล้วกดหาลูกน้องอีกคนที่ถูกสั่งให้ไปดูลาดเลา
“ใช่มันหรือเปล่า”
ไอ้เหิมเอ่ยถามลูกน้องเสียงเย็นเพื่อให้มั่นใจว่าไม่ผิดตัว
“ครับลูกพี่ ไม่ผิดตัวแน่”
ลูกน้องไอ้เหิมที่ไปดักดูความเคลื่อนไหวของปวรุตม์ที่บ้านสมศักดิ์เอ่ยยืนยันกับลูกพี่อีกครั้ง
“มีใครตามมันมาหรือเปล่า”
“มันมา 2 คนกับอีนังนาราครับ ตะกี้ผมเห็นมันเดินเซๆ ท่าทางมันจะเมาด้วย”
ไอ้เหิมแสยะยิ้มหันไปส่งภาษามือให้ไอ้สินเตรียมความพร้อมสำหรับการจำกัดศัตรูตัวฉกาจ
“ไอ้สินมึงเตรียมตัว กูให้สัญญาณเมื่อไหร่มึงลงมือได้เลย”
“ได้ครับพี่เหิม”
ไอ้สินแสยะยิ้มกว้างจนเห็นฟันเหลืองอ๋อยยกเลื่อยไฟฟ้ามาถือ
