ตอนที่ 5
1216 คำ
หนึ่งชั่วโมงต่อมา ณ โรงพยาบาลเอกชนแห่งหนึ่ง
"อาย...ฉันไม่ตรวจได้ไหม"
"แกได้ไง ไม่ตรวจไม่ได้ ฉันเป็นห่วง ดูสิ...หน้าของแกไม่มีสีเลือดเลยนะ ไม่เอาๆ แม่แกก็ไม่อยู่บ้านด้วย”
แต่งขวัญเอ่ยไปถึงแม่ของรินดาที่ย้ายไปอยู่เชียงใหม่กับพี่ชายของเธอเป็นเดือนแล้ว เพราะพี่สะใภ้คลอดลูก
“คืนนี้...กว่าฉันจะเลิกงานก็ตีสอง แกจะอยู่คนเดียวอย่างน้อยให้ฉันรู้ว่าแกเป็นอะไร ไหนๆ ก็มาแล้ว อย่าดื้อน่า ไปๆ พยาบาลเรียกชื่อแกแล้ว" อายหนุนหลังเพื่อนให้เข้าห้องตรวจ
รินดายกมือขึ้นกุมที่หน้าท้อง น้ำตาเริ่มไหล
'อย่านะ คงไม่นะ' เธอพูดกับตัวเอง
"เชิญนั่งก่อนค่ะ คุณรินดา" พยาบาลเลื่อนเก้าอี้ให้ เธอค่อยๆ หย่อนตัวลงนั่ง ยกมือไหว้คุณหมอที่นั่งหน้าขรึมอยู่ตรงหน้า
"ตามอาการที่แจ้งในนี้ เดี๋ยวหมอว่า...คุณต้องตรวจปัสสาวะนะครับเพื่อความมั่นใจ ไม่รู้ว่าตั้งแต่แต่งงานมาได้คุมกำเนิดแบบไหน หรือว่าตั้งใจจะมีบุตรเลยครับ" คุณหมอหนุ่มถามไม่มองหน้า
"เออ...แต่อายุยี่สิบปีแล้วก็มีลูกได้ ประจำเดือนมาครั้งสุดท้ายวันไหนครับ..." และคำถามอีกมากมายที่พรั่งพรูออกมา รินดาตอบออกไปตามคำถามตามความเป็นจริง แต่ในหัวมึนๆ งงๆ ไปหมด เธอไม่เถียงหมอสักคำ หลังจากที่ผลตรวจปัสสาวะออกมา มันเป็นเครื่องยืนยันว่า รินดาตั้งครรภ์จริงๆ
"หมอว่าไง" แค่ได้ยินคำถามของเพื่อน รินดาก็น้ำตาไหล
"อาย.." หญิงสาวจับมือของเพื่อนรักเอาไว้แน่น แต่งขวัญเห็นรินดาตัวสั่นก็สวมกอดเพื่อนเอาไว้ทั้งตัว
"เป็นอะไรร้ายแรงหรือเปล่าแก" เธอดันตัวเพื่อนออก
รินดาถอนหายใจออกมา มันไม่ใช่เรื่องร้ายแรง แต่มันเป็นเรื่องที่หนักหนามากๆ ต่างหาก หญิงสาวยกมือขึ้นลูบท้องแบบตั้งใจ แต่ต่อไปเธอก็ไม่ใช่ตัวคนเดียวแล้วสิ เธอกำลังจะมีลูก
"รับยาแล้วกลับบ้านนะ ฉันไปส่งแกเอง เดี๋ยวถึงบ้านแล้ว ถ้าอยากจะเล่าก็เล่า แต่ถ้าแกไม่พร้อมก็ไม่เป็นไรนะ" ที่แต่งขวัญพูดแบบนั้น เพราะเธอเองเริ่มมั่นใจว่า เพื่อนรักอาจจะท้อง เพราะเธอเคยเห็นพี่สาวที่แต่งงานไปแล้วก็เป็นแบบนี้
"ริน...แกนั่งรอนะ เดี๋ยวฉันจัดการทุกอย่างเอง" แต่งขวัญเดินไปจ่ายเงินและรับยาที่ช่องจ่ายยา แค่สรรพคุณและวิธีรับประทานที่เจ้าหน้าที่ชี้แจงเธอก็ถึงบางอ้อ
"เฮ้อ...ยายริน ฉันจะช่วยแกได้ยังไง" อายก็เริ่มคิดมากและหนักใจไปกับเพื่อนด้วย
"คุณรินดารับชาหรือกาแฟดีคะ"
"ขอเป็นน้ำเปล่าๆ ไม่เย็นค่ะ" รินดาตอบพายไป
"ได้ค่ะ"
"อะแฮ่ม" ป้องณวัฒน์ทำเสียกระแอมกระไอก่อนจะนั่งลงเบาะเดียวกัน
"วันนี้มันใกล้จะเลิกงานแล้ว"
"คะ" เธอทำเสียงมีคำถาม ก่อนจะขึ้นเสียงทันที
“เมื่อกี้บอกว่าให้เริ่มงานได้เลย ฉันขับรถมาก็ไม่ใช่ใกล้ๆ นะ และ...”
“เดี๋ยวๆ คุณๆ...” ป้องณวัฒน์รีบพูดห้าม และยกมือขึ้นโบกสะบัด
“ฟังผมพูดให้จบก่อน” รินดาทำสีหน้าไม่พอใจ
“จะเอายังไง ว่ามา...” เธอพูดแบบมองหน้าหาเรื่องเขาสุดๆ
พายเลขาของป้องณวัฒน์ที่ยกน้ำมาให้ รับรู้และสัมผัสได้ถึงบรรยากาศที่มาคุ และสายตาของรินดาที่มองใบหน้าเจ้านายของเธอแล้ว ดูน่ากลัวจัง พายรีบวางแก้วทั้งสองใบ ก่อนจะถอยฉากออกไปจากห้องทำงานของเจ้านายทันที
“เออ...” เขาอ้ำอึ้ง
“คือ...”
“คืออะไร?” เธอจ้องมองหน้าของเขาไม่ลดละ
สิ่งที่เขาทำกับเธอ เขาอาจจะลืม หรือเห็นว่าไม่สำคัญ แต่สำหรับรินดามันคือความแค้นที่ฝังอยู่ในหัวใจ วันนี้เขามาสะกิดมัน ทั้งๆ ที่เธอไม่เคยคิดจะเอาคืน
ป้องณวัฒน์แค่เห็นสายตาคู่นั้นแล้ว เขาก็เย็นสันหลังวาบๆ
“แหม... ริน” ชายหนุ่มทำเสียงอ่อยๆ สายตาอ้อนๆ นิดๆ
เธอทำท่าเบื่อหน่าย ในใจตอนนี้อยากจะพับเสื่อกลับบ้าน ไปลาออกจากที่ทำงานเสียให้รู้เรื่อง หากต้องทำงานกับนายป้องณวัฒน์
“อีกอย่าง ฉันกับคุณไม่เคยสนิทกัน อย่ามาเรียกชื่อเฉยๆ ฉันถือ” เธอพูดแบบไม่ไว้หน้า
“พูดกันเรื่องงานดีกว่าค่ะ แต่ฉันอยากจะบอกคุณนะคะว่าฉันอึดอัดและไม่เต็มใจจะทำงานกับคุณสักเท่าไหร่” เธอเก็บเอาของของตัวเองขึ้นมาไว้ในมือ ตัดสินใจได้ตอนนี้เลย
'ตกงานก็ตกวะ แต่ถ้าให้ทำงานกับผู้ชายคนนี้ ขอไปเริ่มต้นใหม่ที่ไหนสักแห่งหนึ่งดีกว่า'
“คุณรินอย่าเพิ่งกลับ โอเคๆ เรื่องงานก็เรื่องงาน คือ...”
เธอหันหน้ากลับมามองเขาทันที สายตาก็ชิงชังเหมือนเดิม และพ่นลมหายใจแสดงความอึดอัดอย่างชัดเจน
ป้องณวัฒน์หน้าจ๋อยลงไปเล็กน้อย เขาก็แอบพ่นลมหายใจออกมา แล้วลุกขึ้นยืน
‘ทำไมต้องพยายามง้องอนด้วยวะกู’ เขาคิดในใจ
“ก็...”
“เอาแบบนี้ค่ะ คุณป้องณวัฒน์ ฉันว่า...ฉันมาเริ่มทำงานพรุ่งนี้จะดีกว่า เอาที่คุณพร้อมและสะดวก เวลาของฉันมีค่าค่ะ ขอตัวก่อนนะคะ พรุ่งนี้ฉันจะมาทำงานตั้งแต่เช้าเลย และจะรีบเก็บรายละเอียดต่างๆ ตามที่คุณร้องขอ แต่ขอความร่วมมือนะคะ ไม่ยังงั้นฉันก็ต้องบอกพี่บอยให้เปลี่ยนคนอื่นมาทำงานแทน ขอตัวค่ะ” รินดาไม่อยากแม้จะมองหน้าเขาอีกต่อไปในวินาทีนี้
ป้องณวัฒน์ได้แต่อ้าปากค้าง มองตามหญิงสาวที่เดินออกไปจากประตู
“เฮอะ...” เขาทำเสียงแบบนี้ออกมา
“เป็นไงไอ้ป้องมึง...” เขาว่าให้กับตัวเอง แล้วรีบตามหลังเธอไปอย่างรวดเร็ว
“คุณรินครับ” เขายังเรียกชื่อตามหลัง รินดาแค่ได้ยินเสียงเขาก็แทบจะวิ่ง เธอเดินเร็วขึ้น ก่อนจะสะดุดก้อนหินที่ป้องณวัฒน์ให้คนนำมาปูเป็นทางเดินแล้วล้มลงไป หัวเข่ากระแทกพื้น ล้มลงไปทั้งตัว ข้าวของกระจัดกระจาย
“โอ๊ย...” เธอร้องบอกว่าเจ็บ ตอนนี้หัวเข่ามีเลือดออก
ป้องณวัฒน์รีบวิ่งเข้าไปดูเธออย่างเร็ว
“เป็นไงบ้างริน” เขาถามออกมาด้วยความเป็นห่วง แค่มือของเขาสัมผัส เธอก็ปัดออกไปในทันที
“ไม่ต้อง อย่ามาแตะต้องตัวฉัน” เธอแว้ดเสียงใส่หน้าเขาทันที แต่พอเห็นเลือดที่หัวเข่าของตัวเองก็หน้ามืดไปในทันที เธอกลัวเลือดสดๆ แบบนี้เอามากๆ รินดาหมดสติไป
“ริน...” ป้องณวัฒน์รับตัวเธอเอาไว้ ก่อนจะช้อนเธอขึ้นสู่อ้อมแขนทั้งตัว พากลับเข้าไปในห้องทำงานของตัวเองในทันใด
พายและยามที่ยืนอยู่ด้วยกันรีบวิ่งเข้ามาช่วย เขาสั่งเลขายกใหญ่ให้หาอุปกรณ์มาทำแผล และช่วยกันปฐมพยาบาลรินดาให้ฟื้นขึ้นมาด้วย
- ผู้เขียน
