“รินมานั่งตรงนี้” ป้องณวัฒน์ตบเบาะที่นั่งข้างๆ เขา เธอส่ายหน้าระรัว
อินดี้รู้ใจพ่อรีบลงจากตัวคุณปู่ ไปดึงแขนแม่มานั่งข้างๆ ป้องณวัฒน์ทันที
“ขอโทษด้วยนะคะที่ป้องณวัฒน์ทำอะไรที่ผิดพลาดไป ซึ่งเรื่องนี้ทางครอบครัวเราไม่รู้มาก่อนเลย”
คุณภคมนออกตัว จ้องมองสีหน้าและท่าทางของคุณยาใจที่เริ่มอ่อนลง
“คุณปู่คุณย่าถุงอะไรเยอะแยะ” อินดี้ขัดกลางลำขึ้นมา เบนความสนใจของทุกคน
“อะ...ลืมไปเลยนะเนี่ย ของฝากของหลานทั้งหมดเลย” คุณเปรมลูบหัวเด็กน้อยด้วยความรัก
“ฮู้...” อินดี้ทำตาโต ปากจู๋
“อินดี้อยากรู้แล้วนะฮับว่ามีอะไรบ้าง” ความซนอยากรู้ไปทุกเรื่องของอินดี้ทำให้บรรยากาศเริ่มผ่อนคลายขึ้น
รินดาขยับตัวไปใกล้ๆ แม่ของเธอ แล้วจับมือแม่เอาไว้แน่น
“รินไม่มีทางคืนดีกับเขานะคะแม่” เธอรีบดักคอ
“ยายริน” แม่ทำเสียงเข้าใส่
“แล้วอินดี้”
“ไม่รู้แหละ ยังไงชีวิตริน แม่ห้ามมาบังคับ”
เปรี๊ยะ... แม่ตีลงไปที่หน้าขาลูก
