“นี่คุณ” รินแว้ดเสียงเข้าใส่ แต่ป้องณวัฒน์ไม่สนใจกลับเดินเข้าไปในห้อง พร้อมกับกระชากกล่องปฐมพยาบาลไปถือเอง แล้ววิสาสะจับข้อแขนของเธอเอาไว้
“อย่าดื้อน่า...” น้ำเสียงที่อ่อนโยนของป้องณวัฒน์ทำให้รินดาคอแข็งขึ้นมาอีก แต่ก็ยอมนั่งลงตามแรงฉุดของเขา
ป้องณวัฒน์นั่งลงที่พื้นตรงหน้า ก่อนจะเปิดกล่องและหยิบอุปกรณ์ต่างๆ ออกมา เขาทำมันอย่างเก้ๆกังๆแต่ด้วยความตั้งใจ
“ทำไมต้องลาออกด้วย รู้สึกกลัวเหรอที่ต้องได้อยู่ใกล้ๆ กัน” เขาพูดแล้วยกหน้าขึ้นมามองสบตา
คำถามนี้เล่นเอาคนที่ได้ยินถึงกลับหน้าชา
“ทำไม ฉันต้องกลัวคุณ” เธอจ้องมองสบกับใบหน้า แต่พอเห็นสายตาคู่นั้น ถึงกลับสะบัดหน้าไปทางอื่น
“อ้าว... ถ้าไม่กลัวจะลาออกทำไม” ป้องณวัฒน์รุกต่อ
“มันเรื่องของฉันไหม ไม่เห็นจะเกี่ยวกันกับใคร” เธอหันมามองที่แผล ตอนนี้ป้องณวัฒน์กำลังปิดปลาสเตอร์อันใหญ่ให้
“เสร็จหรือยัง”
เขาใช้มือตบเบาๆ ก่อนจะพูดขึ้น
“เพี้ยง...
