กริ๊ง...กริ๊ง...กริ๊ง...
“จ้ะ แม่จ๋า” กตัญญูขานเมื่อรับสาย
“ขอร้องนะหนูแมน กลับบ้านด้วยนะ แม่จะรอกินข้าว”
“ครับ” เขารับปากอย่างง่ายๆ
ข้อความที่พี่กังสดาลส่งมาให้ก่อนหน้า
(“วันนี้ถ้าแกไม่เข้าบ้าน มีเฮแน่นอน แล้วแกอยู่ตรงไหน สาบานได้เลย ว่าพี่ไปหาแกถึงที่แน่ จบนะ พี่มุ่ย”)
“นั่นไง ร้านวนาสุนทรีย์ ยายรินกับนายป้องนั้นคงมาแล้วนะ” น้ำหวานที่ตัวสูงกว่าทุกคนเห็นป้ายที่โชว์หราก่อนใครๆ
“เร็วเข้ายายแม้ว ช่วงนี้เป็นอะไรทำอะไรช้าลง” น้ำหวานอีกเหมือนกันที่ตามขบกัดแม้วไม่ปล่อย
“โธ่เอ๊ย ก็คนมันนอนไม่ค่อยหลับ” แม้วชักสีหน้า
“เป็นบ้าอะไรถึงนอนไม่ค่อยหลับ ไม่สบายหรือแก หน้าแกเซียวๆ ลงไปนะ ทุกทีเห็นกินอิ่มนอนสบาย” เพียงอรคล้อยตาม
“คนเรามันก็ต้องมีบ้างสิเรื่องกังวลใจน่ะ”
“เรื่องอะไร เล่าสู่กันฟังได้นะ” เพียงอรพยักหน้า
“ขอเวลาฉันอีกสักหน่อยนะ แล้วจะเล่าให้ฟัง”
“เดี๋ยวนี้หัดมีลับลมคมในกับเพื่อนฝ
