23.00 น.
กริ้ง...กริ้ง...กริ้ง... เสียงมือถือของอลันดังขึ้น เขางัวเงียเพราะมันยังคงดังต่อเนื่อง หญิงสาวที่เนื้อตัวล่อนจ้อนนอนแนบอยู่กับเรือนกาย
“หา...!” เขาผงะไปเล็กน้อย แต่พอนึกได้ว่าเกิดอะไรขึ้น เขาถอนหายใจ ก่อนจะสะบัดหัว ค่อยๆ ย่องลงไปที่ข้างเตียง หยิบมือถือที่ทั้งสั่นทั้งดังลั่นไปทั้งห้อง
เอกอนงค์รู้ตัวตั้งแต่เขาขยับตัวครั้งแรกแล้ว และเสียงมือถือนั้นก็ดังไม่ใช่น้อยๆ
“ฮัลโหล” เขาพูดอย่างแผ่วเบา
(“ทำอะไรอยู่วะไอ้อ้น”) เสียงเกริกเกียรติดังขึ้น
“กู...เออ...”
(“อะไรวะ มึงอยู่ไหน ทำเสียงกระซิบกระซาบ”) เรย์ต่อว่า
“กูไม่สะดวกจะคุย”
(“เชี่ย มึงเป็นคนนัดนะโว้ย ไหนแมลงวันสเปนของมึง วันนี้สาวๆ เพียบ กูรอมึงที่แอ็กอาร์ตผับเนี่ย นัดไม่เป็นนัดนะมึง นัดเองแท้ๆ ไอ้แมนก็นั่งอยู่กับกูเนี่ย”)
“ขอโทษๆ กูไปไม่ได้จริงๆ”
(“อะไรวะ”) เรย์พูดแบบอารมณ์เสีย
“เอ้อ...แค่นี้ก่อนนะ” อลันรีบตัดสาย
(“เดี๋ย
