(“ขิมสบายดีใช่ไหม พี่ส่งของขวัญไป ได้รับหรือเปล่าครับ”)
“อืม ขอบคุณพี่ตั้มมากนะ เป็นของขวัญที่สำคัญที่สุดของขิมเลย เชื่อไหมว่าขิมนอนกอดตุ๊กตาของพี่ทุกคืนเลย” ใช่ กอดมันทุกคืน ยกเว้นคืนนั้นที่ฉันนอนกอดกับร่างกายที่อบอุ่นของเฟิร์ส ละเลยตุ๊กตาของพี่ตั้มไป ฉันคุยกับพี่ตั้มไม่รู้ว่าผ่านไปกี่ชั่วโมงหรือนานเท่าไหร่ เพราะหลังจากที่คุยเรื่องสารทุกข์กัน ฉันก็ขอตัวพี่ตั้มวางสายเพราะง่วงนอนสุดๆ เลยเผลอหลับที่โซฟา เช้ามาฉันถึงได้งงว่าผ้าห่มที่คลุมร่างฉันอยู่มันมาได้ยังไง แต่ก็ช่างเถอะ ฉันลุกขึ้นเปิดประตูห้องเข้าไปก็ผงะกับร่างหนาที่แต่งตัวหล่อเหมือนจะออกไปไหน เราสองคนมองหน้ากันนิ่งโดยที่ฉันก็รอให้เขาพูดอะไร แต่เขาก็ไม่พูด ดูดอมยิ้มและเดินผ่านหน้าฉันไป
“จะไปไหนเหรอ?”
“ไปกินข้าวกับต้า”
“...” แค่นั้น ใช่ เขาตอบแค่นั้นและก็เดินออกไป ทำไมมันจุกแบบนี้กันนะ ความรู้สึกแบบนี้มันอะไรกัน เป็นเพราะสมุดเล่มนั้นเ
