“แต่อย่างน้อยมึงก็ได้พยายามหรือเปล่าวะไอ้เฟิร์ส” ไอ้เตอร์หันมามองผมที่เสยผมตัวเองขึ้นไปอย่างเครียดๆ ถอนหายใจออกมาพร้อมกับพ่นควันบุหรี่ลอยคลุ้ง
“อย่างน้อยมึงก็ได้อยู่ใกล้ชิด ได้ดูแล กูถามหน่อยว่าสิ่งที่มึงพยายาม มันจะไม่แสดงผลงานให้เห็นเลยหรือไง?”
“ถึงแสดงให้เห็น ผลสุดท้ายกูก็ไม่ใช่คนในใจของเขาอยู่ดี”
“...”
“มึงรู้ไหมว่ากูต้องทนเห็นภาพหรือน้ำเสียงหรืออะไรก็แล้วแต่ที่เขาแสดงออกมา กูหึงแต่กูแม่งพูดอะไรไม่ได้”
“อือ”
“กูน้อยใจแต่ก็ทำได้แค่เงียบๆ แม่งอึดอัดโคตรๆ มึงรู้ปะ” ผมขยี้บุหรี่ลงกับที่เขี่ยบุหรี่จนเละ หันไปมองร่างบางที่กำลังยืนคุยโทรศัพท์อยู่กับคนที่เธอชอบหมดหัวใจ โดยไม่รู้เลยว่า ผมเองก็รู้สึกแบบนั้นกับเธอเหมือนกัน อาจจะแปลกที่คนอย่างผมจะรู้สึกแบบนี้กับใคร แต่ใช่มันรู้สึกไปแล้วไง จะให้เลิกรู้สึกมันยากมากนะ ผมพยายามตัดใจมาเสมอ แต่ก็ไม่เคยเลยสักครั้งที่ลบเขาไปจากหัวใจ ไม่เคยเลยสักคร
