บทที่12
เด็กคนนั้นคือเธอใช่ไหม
ผมเรียกไอ้เภาให้เอารถมารับเพราะเธอมีอาการผวาตัวสั่นเอาแต่ร้องไห้จนผมต้องอุ้มเธอลงมาขึ้นรถและขับผ่าพายุฝนกลับบ้าน มาถึงคุณแม่ผมท่านตกใจมากที่เห็นผมอุ้มยัยหนูอัยย์เข้าบ้าน แถมเธอยังหลับคาอกผมตั้งแต่อยู่บนรถแล้ว
“ตายแล้วว หนูอัยย์เป็นอะไรลูก!!” เสียงของพะพายทำให้อัคคีรีบวิ่งออกมาจากห้องทำงานด้วยความตกใจ
“เกิดอะไรขึ้นเพลิง!”
“เดี๋ยวผมลงมาครับ ป้าส้มเปิดประตูห้องให้ผมหน่อยครับ!”
ผมรีบพายัยหนูอัยย์มานอนบนห้องตอนนี้เธอไม่ได้เป็นอะไรแล้วเพราะเธอร้องไห้จนหลับไปผมจึงรีบลงมาข้างล่างเพราะพ่อกับแม่รอคุยกับผมอยู่
“เกิดอะไรขึ้นเพลิง บอกแม่มานะ”
“ผมไม่ได้ทำอะไรเลย เธอกลัวเสียงฟ้าแล้วก็ผวาร้องไห้ละเมอหาพ่อแม่จนหลับไป”
“โธ่ น่าสงสารจังเลย” พะพายถอนหายใจจนอัคคีรีบลูบหลังเธอเบาๆ
“พ่อครับแม่ครับผมขอถามอะไรหน่อยได้ไหมครับ”
“มีอะไรเพลิงคุยกับพ่อได้ทุกเรื่อง”
“คือ....เมื
