รองผู้จัดการแผนกกิตติมศักดิ์เดินนำหน้าผู้จัดการเข้ามายังห้องทำงานแผนกคอมพิวเตอร์ พนักงานหญิงมองเจ้านายรูปหล่อแล้วพากันก้มหน้ายิ้มน้อยยิ้มใหญ่
“วันนี้ผมไม่ได้จะมาจับผิดนะ แค่อยากมาให้กำลังใจทุกคนเท่านั้น ทำงานไปเถอะ ไม่ต้องสนใจผมหรอก”
ทุกคนทรุดตัวลงนั่งตามคำสั่ง แต่ก็ยังหลังตรงคอแข็ง จิตใจไม่อยู่กับเนื้อกับตัว ผู้จัดการแผนกยืนทำหน้าปุเลี่ยนๆ อยู่ข้างหลังคนพูด
สายตาของเขากวาดไปยังหญิงสาวที่แอบหลบหน้าหลบตาอยู่โต๊ะท้ายๆ ตั้งแต่แต่งตัวขับรถออกจากคอนโดมิเนียมของเธอ เขาก็นึกเขม่นเข่นเขี้ยวอยากจะลงโทษเธอทันทีที่ได้เห็นตัว
“คุณพิมพ์ทิวาเชิญที่ห้องทำงานผมด้วย”
สีหน้าและน้ำเสียงของเขาเคร่งราวกับมีเรื่องโกรธเคืองกับเจ้าของชื่ออย่างยิ่ง คนทั้งห้องไม่กล้าหันไปมองคนที่ถูกสั่งให้ไปหา
เนติหมุนกายกลับออกไปห้องทำงานของตนเอง ท้ายขบวนของเขามีแพทตี้เดินตามหลังด้วยความร้อนใจ
‘ไม่ใช่ว่า...จับผิดได้แล้วนะ
