หญิงสาวทิ้งตัวนอนแผ่ โยนกระเป๋าเสื้อผ้าไว้ที่พื้น น้ำตาคลอขัง เมื่อความรู้สึกละอายย้อนกลับคืนมา...เธอทำตัวร่านรัก เหมือนคนอดอยาก กระหายใคร่รัก แม้อีกฝ่ายเธอจะไม่รู้จักแม้แต่กำพืดเขา มือเรียวยกขึ้นทึ้งผมบนศีรษะตัวเองแรง
“ยัยนิ่ม ยัยบ้า เธอร่านขนาดนี้เชียวเหรอ!!”
นิ่มนวลบ่นว่าตนเองเบาๆ อดสู ในการกระทำของตนเอง จนอยากจะลงไปนอนดิ้นๆ ที่พื้น
“พี่เขม รีบกลับมาไวๆ นะจ้ะ นิ่มกลัว”
ทั้งที่ให้สัญญากับตัวเองแล้วแท้ๆ ความแรดที่แอบซ่อนไว้ ก็ทำให้เธอเผลอผิดคำพูดจนได้ นิ่มนวลรับรู้เต็มอก เรื่องแบบนี้มันจวนตัว และเกิดขึ้นได้ทุกโอกาส หากเธอไม่รู้จักระงับความอยาก
จากนี้ไป...เธอจะระมัดระวัง ไม่ยอมให้เกิดเรื่องแย่ๆ ขึ้นอีก เพราะเธอมั่นใจ
ผู้ชายที่เธออยากถ่างขาให้ มีแค่เขมคนเดียว
อีก2อาทิตย์จะถึงเวลาสอบปลายภาค เขมเงียบหายไป เขาส่งข่าวถึงเธอเป็นระยะ แต่ก็ไม่ได้โผล่หน้ามาให้เห็นตัวเป็นๆ สักที สัญญาณสุดท้าย
