“หน้านิ่วเลยนะยะ คิดอะไรอยู่?”
บังอรทิ้งตัวนั่งด้านข้าง เอ่ยปากถามเสียงดัง จนนิ่มนวลหลุดออกมาจากภวังค์
“ยัยนิ่ม...หล่อนหนีออกมาตอนไหนยะ... ทำไมไม่สะกิดเรียกฉันด้วย” สายใจต่อว่าเสียงขุ่น เธอเมาจนพลาดท่าเสียตัวให้หนึ่งในนักฟุตบอลทีมนั้น แต่กลับจำหน้าคนที่ปรนเปรอตนเองเกือบทั้งคืนไม่ได้เสียนี่... เขาทิ้งแค่คราบเหนียวๆ กลางหว่างขา ที่เดือดร้อนนี่ ไม่ใช่อะไร...เพราะหากวันไหนที่เกิดงุ่นง่าน เธอจะไปได้สะกิดถูกตัว แต่นี่...แม้แต่หน้ายังจำไม่ได้ เธอจะไปตรัสรู้เองก็ไม่ได้เสียด้วย
“เห็นกำลังสนุกกัน...เลยไม่อยากขัดคอ นิ่มง่วงเลยกลับหอมานอนก่อน”
เธออธิบาย พยายามไม่ให้มีพิรุธ
“กลับมานอนก็ดี... นึกว่ามากับคนข้างห้องฉัน...หมอนั่นน่ะกะล่อนตัวพ่อ... อย่าเผลอตัวเชียวล่ะ”
สายใจเตือน เทคหล่อใช้ได้ สาวๆ ตามเป็นพรวน
นิ่มนวลยิ้มกร่อยๆ พยักหน้ารับแกนๆ
“ว่าแต่หล่อนน่ะยัยสาย หล่อนหายไปไหนมา?” บังอรกระเซ้า...เ
