เจ็บกี่ครั้งก็ยังเป็นเธอ

จุดเริ่มต้น

บทที่1) จุดเริ่มต้น

โรงเรียนธัญศิลาวิทยา, จังหวัดนครศรีธรรมราช

"บราโว่! นี่กูอยู่ในยุคที่โรงเรียนอนุญาติให้ก่อตั้งชมรมอะไรแบบนี้ขึ้นมาได้อย่างนั้นจริงๆนะเหรอวะอีแซนดี้" สาลี่เอ่ยอย่างไม่อย่างจะเชื่อในสองหูของตัวเองเมื่อได้รับรู้ว่าชมรมตามล่าหาผู้ชายของเธอและเพื่อนสาวอีกสองคนนั้นได้รับการอนุมัติจากกรรมการของโรงเรียนแล้วเป็นที่เรียบร้อยในเช้าวันนี้

"หึ อีสาลี่ บางทีมึงอาจจะลืมไปว่าหนึ่งในกรรมการนักเรียนกำลังตามจีบอีแซนดี้อยู่" วีวี่เอ่ยพลางเบ้ปากอย่างนึกหมั่นไส้ในความสวยจนผู้ชายตามจีบเป็นพรวนของเพื่อนสาว

"ขอโทษทีเถอะวะอีวีวี่ แต่ไอ้หนึ่งในกรรมการนักเรียนนั้นมันก็ตามจีบมึงอยู่เหมือนกันนั่นแหละ" อีนี่ก็ชอบทำเป็นพูดเหมือนเธอเป็นดาวเด่นดังแล้วทำท่าหมั่นไส้ ทั้งๆที่หัวกระไดบ้านมันก็ไม่เคยเห็นจะแห้งสักที แล้วไอ้ชมรมล่าผู้ชายสะสมแต้มที่ว่ามันสองคนนี้ก็เป็นอีกส่วนในความคิดเหมือนกันนั่นแหละ ใช่ว่ามันจะเป็นความคิดของเธอคนเดียวเสียที่ไหนกันละ

"อีกอย่างนะถ้ากูไม่เป็นหน่วยกล้าตายไปขอยื่นเปิดชมรมนี้ มีเหรอที่ชมรมนี้มันจะเป็นรูปเป็นร่างขึ้นมา แล้วยังมีหน้ามานั่งตีหน้าหมาใส่กูกันอยู่อีกทั้งๆที่พวกมึงนี่แหละที่เป็นตัวตั้งตัวตีอยากให้มีชมรมนี้จนหอยสั่นพั่บๆ"

'สรินยา ดิเรกอำไพคุณ หรือแซนดี้' กลอกตามองบนอย่างเบื่อหน่ายให้กับเพื่อนรักทั้งสองที่มีอุปนิสัยเป็นคนจำพวกมือถือสากแต่ปากเสือกถือศีล

"จ้าแม่ กูขอโทษเนอะ" วีวี่ว่าพลางแสร้งยกสองมือขึ้นไหว้แซนดี้ท่วมหัว

พลั่ก!

"เอาตีนไปแดก" สาลี่ที่ไม่สามารถทนดูท่าทางยียวนของวีวี่ได้อีกต่อไปจึงใช้เท้ายันหลังบางนั้นไปหนึ่งครั้งจนวีวี่พลาดตกลงมาจากเก้าอี้ตัวยาวในโรงอาหารอย่างสิ้นท่า

"เจ็บนะอีเหี้ยถีบมาได้" ถึงแม้ปากจะด่าอย่างนั้นแต่ใจจริงไม่มีแม้แต่จะคิดเคืองขุ่น ด้วยว่าการประทุษร้ายร่างกายทำนองนี้นั้นนับเป็นเรื่องปกติในกลุ่มเพื่อนของพวกเธอนั่นเอง

"แล้วมีกฎกติกายังไง คนที่ชนะจะได้รางวัลอะไรดีอะอีแซนดี้" วีวี่ยืดตัวขึ้นเต็มความสูงและใช้สองมือปัดก้นเบาๆ ก่อนจะเอ่ยถามแซนดี้ซึ่งมีตำแหน่งเป็นประธานของชมรมด้วยความตื่นเต้นอย่างเก็บเอาไว้ไม่อยู่

"ก็" แซนดี้กดปากกาเล่นอย่างใช้ความคิด "กูคิดว่าเราจะแจกสมุดที่ชื่อว่าแต้มล่าผู้ให้กับสมาชิกในชมรมคนละเล่ม โดยที่ข้างในสมุดนั้นจะมีช่องสำหรับติดรูปคู่กับผู้ชายที่หลอกมาได้พร้อมช่องกรอกลายเซ็นและเบอร์โทรของเหยื่อที่อยู่ด้านล่าง 1รูป/1ลายเซ็นมีค่าเท่ากับสิบแต้ม ห้าสิบแต้มแรกได้รางวัลเป็นเงิน500 ร้อยแต้มขึ้นไปเงินรางวัล1,500 และสำหรับคนที่ทำแต้มได้มากกว่าใครจะได้รางวัลเป็นบัตรช็อปปิ้งเสื้อผ้าในห้างกูได้ไม่อั้นนาน3วัน ตัดสินทุกวันศุกร์ "

"งานยากว่ะ ไอ้หลอกผู้ชายอ่ะงานถนัด แต่ไอ้ลายเซ็นนี่สิ" สาลี่ยกนิ้วชี้ขึ้นมากัดเล่น "แล้วไอ้ที่มึงว่าช็อปเสื้อผ้าไม่อั้นนี่มันของแบรนด์ไหนอีแซนดี้"

"ซีเซีย"

"กรี๊ด!" เพียงเท่านั้นทั้งสาลี่และวีวี่ก็ถึงกับมือไม้สั่นเทาด้วยความตื่นเต้นและอยากจะเป็นผู้ชนะในทุกๆ สัปดาห์ในทันที ด้วยว่าแบรนด์ซีเซียที่แซนดี้พึ่งจะกล่าวออกมานั้นเป็นถึงแบรนด์เนมระดับโลกที่มีราคาสูงถึงห้าหลักขึ้นไปสำหรับสินค้าในแต่ละชิ้นนั่นเอง

"กูละเบื่อความเว่อร์วังของพวกมึงจริงๆ ถามหน่อยเถอะว่ามันมีคอลเล็กชั่นไหนของซีเซียที่พวกมึงไม่มีบ้าง" ลำพังแค่ค่าข้าวแต่ละมื้อของพวกมันก็เหยียบหลายหมื่น ยังไม่รวมเงินค่าเหล้ากับค่าเช่าผู้ชายบาร์โฮสต์ที่หล่อนทั้งสองจ่ายไปในแต่ละสัปดาห์นั่นอีกเล่า ถึงแม้ทั้งสองจะอายุเพียงแค่16ปีก็จริง หากแต่แน่นอนว่าอำนาจเงินที่ทั้งคู่มีนั้นมันสามารถที่จะช่วยเนรมิตจากผิดให้กลายเป็นถูกต้องได้ทุกประการ

"มันก็ดีตรงที่กูจะได้ของฟรีจากอีขี้เหนียวอย่างมึงไง!" สาลี่ว่าพลางแลบลิ้นปลิ้นตาใส่แซนดี้ เพราะถึงแม้ว่าทางบ้านของหญิงสาวนั้นจะสุขสบายดั่งได้ขึ้นสวรรค์ชั้นฟ้าก็ตามที หากแต่เจ้าหล่อนนั้นกลับเลือกที่จะใช้ชีวิตเฉกเช่นนางขี้ข้ากับอ้ายยาจกก็ไม่ปาน

หากแต่จะมีก็เพียงสองสิ่งที่แซนดี้ทุ่มเงินไปอย่างไม่นึกเสียดายสาลี่ก็เห็นทีว่าจะมีคือหนึ่งละค่าเหล้า ส่วนสองก็เงินรางวัลประจำสัปดาห์ในชมรมล่าแต้มที่นางว่ามาเมื่อก่อนหน้านั่นแหละ

"อีสาลี่ เก็บปากมึงไว้กินขี้เถอะอีสัตว์!"

คาบวิชาชมรม

"เป็นที่ทราบโดยทั่วกันแล้วนะคะสำหรับกฎกติกาและของรางวัลสำหรับผู้ชนะในแต่ละสัปดาห์ ในวันนี้แซนดี้ก็คงต้องขอปิดประชุมชมรมไว้แต่เพียงเท่านี้ก่อนนะคะ ไว้เจอกันในวันศุกร์สัปดาห์ถัดไปค่ะ สวัสดีค่ะ"

ใครมันจะไปเชื่อว่าชมรมที่ฟังดูพิลึกพิลั่นอย่างชมรมล่าแต้มของเธอและเพื่อนๆอีกสองคนนั้นจะมีกระแสตอบรับจากเด็กหญิงในโรงเรียนมากมายเสียจนสมุดแต้มล่าผู้ที่จัดทำไว้ถึง500เล่มนั้นไม่เพียงพอต่อนักเรียนที่สนใจเข้ามาสมัครเป็นสมาชิกในชมรม

ถ้าถามว่าพวกเธอทั้งสามได้อะไรจากการก่อตั้งชมรมเห็นทีคงจะมีแค่การที่จะได้เบอร์โทรของหนุ่มหล่อหน้าใสมาไว้ในครอบครองโดยไม่ต้องไปเที่ยวออกแรงหาเองนั่นเอง

"โห่อีแซน ใจดำ" วีวี่บ่นอย่างไม่จริงจังนักเมื่อได้รับรู้ว่าแซนดี้นั้นตั้งกฎเกณฑ์ขึ้นมาใหม่ว่าเธอทั้งสามคนจะแข่งกันเองเป็นการส่วนตัว ซึ่งก็เท่ากับว่าของรางวัลที่เธอควรจะได้นั้นกลายเป็นความสะใจของการชนะในแต่ละครั้งเหมือนที่ผ่านๆมานั่นเอง

"อย่ากวนอีวีวี่ กูไม่ได้มีเวลาว่างมานั่งทะเลาะกับมึง" แซนดี้ละสายตาจากไอแพดตรงหน้าอย่างเริ่มรำคาญเพื่อนสาว

"เอะอะอะไรกันวะ" สาลี่ที่กลับมาพร้อมเคบับสามชิ้นในมือเอ่ยถามเมื่อมาทันได้เห็นจังหวะที่ทั้งคู่กำลังฟาดฟันกันอยู่พอดี

"เปล่า" เป็นแซนดี้ที่ตอบ "มึงมาก็ดีเลยอีสาลี่ มึงกับอีวีวี่ช่วยกูคิดหน่อยสิว่าถ้าจะคิดค่าบริการหาคู่เนี่ย จะคิดยังไงดี"

"ค่าบริการ" วีวี่กับสาลี่ถึงกับต้องหันมามองหน้ากันอย่างไม่เข้าใจในสิ่งที่แซนดี้ต้องการคำตอบ "ค่าบริการอะไรวะอีแซนดี้"

"ก็นี่ไง กูพึ่งสร้างแอปพลิเคชั่นยูแอนด์มีที่มีไว้สำหรับคนที่เหงาๆและต้องการที่จะหาเพื่อนกินข้าว ซึ่งเพื่อนกินข้าวที่ว่าเนี่ยพวกเราสามคนจะเป็นคนช่วยกันจัดหามาและกูกำลังติดอยู่ที่ว่าจะคิดค่านายหน้าตรงนี้เท่าไหร่ดี"

"อืม" วีวี่เดินไปมาขณะที่ปากก็กำลังเคี้ยวเคบับอย่างเอร็ดอร่อย "เสี่ยงนะเว้ยอีแซนดี้ ถ้าเกิดพลาดจัดหาคนไม่ดีขึ้นมาตะรางถามหาเลยนะมึง"

"มันก็ยังไม่เกิดขึ้นปะอีวีวี่" คนกล้าได้กล้าเสียอย่างสาลี่เอ่ยอย่างไม่ใส่ใจในสิ่งที่วีวี่กล่าวตักเตือน

"งั้นเอางี้ดีกว่า กูว่าเราเลือกคนหน้าตาดีมาเป็นตัวตั้งตัวตีสักกลุ่มหนึ่งแล้วทำเป็นระบบให้คนที่ใช้แอปติดตามคนที่ถูกใจดีกว่าไหมอะ แล้วก็ปล่อยให้เขาดีลกันเอง"

"แล้วเรื่องค่านายหน้าละ"

"โอ๊ยอีวีวี่ เปลี่ยนจากค่านายหน้ามาเป็นขายไอเทมในแอปก็จบเรื่อง คนไหนถูกใจใครเขาก็เปย์กันเอาเอง ส่วนเราก็รอรับเงินเข้าบัญชีกันแบบสวยๆ"

"เจ๋ง!" แซนดี้และวีวี่ยกหนึ่งนิ้วโป้งหลังจากสาลี่กล่าวจบ เพราะถ้าหากพวกเขาเลือกที่จะทำในแบบที่เธอเสนอมาแล้วนั้น แน่นอนว่ามันผลลัพธ์ที่ได้มันก็จะดีกว่าการคิดค่านายหน้าแบบที่แซนดี้คิดขึ้นมาเป็นไหนๆ

"ตอนนี้มึงต้องกลับบ้านก่อนค่ะอีแซนดี้ พ่อมึงมานู่นแล้ว" สาลี่ว่าพลางยื่นกระเป๋านักเรียนสีหวานให้กับแซนดี้

"สวัสดีค่ะน้าซัน" ต่อหน้าพ่อและแม่ของเพื่อนในกลุ่มพวกเธอทั้งสามมักจะทำตัวดีมีมารยาทเสมอ จึงเป็นเหตุให้พวกเธอยังคงเป็นเพื่อนกันได้มาจนถึงทุกวันนี้ ด้วยว่าธาตุแท้ที่ปิดบังเอาไว้ไม่มีใครเคยได้ล่วงรู้มันนั่นเอง

"สวัสดีครับ หนูสาลี่ หนูวีวี่" นฤเบศน์ยิ้มให้กับเด็กสาวรุ่นลูกอย่างจริงใจ "ไปกันครับลูก แซนดี้"

"ค่ะคุณพ่อ" แซนดี้ฉีกยิ้มหวานและขานรับพ่ออย่างว่าง่าย

"แล้วเจอกันวันจันทร์นะสาลี่ แกด้วยวีวี่"

"เจอกันแซนดี้ บายจ๊ะ"

-ตัด-

ขออภัยในความปากแซ่บ ด่าแซนดี้ได้แต่อย่าด่าเหยินะ5555

ว่าแต่ว่าลูกแกสตอได้ใครอะซัน พ่อหรือแม่มันอะ😁

มัลลิกา

(เขียน)