รอเพียงไม่นานร่างเล็กขาวผ่องราวกับปุยนุ่นก็เดินเตาะแตะออกมากับสาวใช้ทั้งสอง ดวงตากลมที่ถอดแบบมารดาสบมองร่างบางอย่างไม่ละสายตา
“ท่านแม่” เด็กน้อยเร่งความเร็วขึ้นอีกนิดเพื่อโผเข้ากอดอีกฝ่าย
“เด็กดี อยู่กับพี่เลี้ยงเจ้าซนรึไม่” ด้วยไม่ไว้ใจผู้ใดสุดท้ายหน้าที่ดูแลเด็กคนนี้จึงตกเป็นของไฉ่เฟิน
“ไม่ซน เจ้าค่ะ” ดวงหน้าจิ้มลิ้ฉีกยิ้มกว้างอย่างน่ารัก ทำเอาคนเป็นตาเป็นยายถึงกับใจเหลวดุจขี้ผึ้งโดนไฟลนเลยทีเดียว
“จูจูน้อยของยายชอบกินขนมมั้ยลูก” หรงซือถิงเอ่ยกับหลานสาวด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน
“กิน เจ้าค่ะ” หลี่เยว่จูจำได้ดีว่าต้องพูดเจ้าค่ะลงท้ายเมื่อคุยกับคนตัวโตกว่า
“น่ารักจริงเชียว ไปเอาขนมมาให้หลานข้า” ฟางฮูหยินถึงกับยิ้มไม่หุบ ก่อนจะหันไปสั่งสาวใช้ด้านข้าง
“เสี่ยวจูชอบของเล่นรึไม่ เอาไว้ตาจะซื้อแล้วส่งไปให้ที่จวนตระกูลหลี่นะ” วันนี้ทั้งสองมาแบบกะทันหันเขาจึงยังไม่ได้เตรียมของรับขวัญหลานเลย
“ท่าน
