คำปองเดินร้องไห้เข้าไปในครัว ทำให้ป้าบัวคลี่ที่กำลังหั่นเนื้อหมูอยู่ถึงกับตกอกตกใจ
“มึงเป็นอะไรนังคำปองร้องไห้อย่างกับเด็กเลย”
“ฮือๆ ๆ พ่อเลี้ยงไล่ฉันไปอยู่ในไร่จ้ะป้า” เธอเอ่ยขณะนั่งอยู่บนเก้าอี้ ใช้หลังมือปาดน้ำตาไปด้วย
“อ้าว! มึงไปทำอะไรให้พ่อเลี้ยงไม่พอใจอีกล่ะวะ”
“หนูเปล่านะป้า พรุ่งนี้หนูก็ต้องย้ายไปแล้ว ฮือๆ ๆ”
“กูไม่เชื่อว่ามึงไม่ได้ทำอะไร ดูแต่งตัวเข้าสิ แล้วนั่นโดนน้ำอะไรมาถึงได้เปียกซะอย่างนั้น”
“หนู...หนูผิดไปแล้วจ้ะป้า หนูตั้งใจอ่อยพ่อเลี้ยงแต่โดนพ่อเลี้ยงปฏิเสธมา ป้าช่วยพูดกับพ่อเลี้ยงให้หน่อยนะ หนูไม่อยากไปอยู่ในไร่ ฮือๆ ๆ” ตอนนี้คำปองเริ่มมีสติจึงคิดได้ ว่าการอยู่ที่นี่มันจะทำให้เธอมีโอกาสอีกครั้ง และครั้งนี้เธอจะทำมันให้สำเร็จ
“เออๆ กูจะช่วยมึงแต่ครั้งนี้ครั้งเดียวนะเว้ย ถ้ามีอีกครั้งกูเองนี่ล่ะจะไล่ตะเพิดมึงเอง” ป้าบัวคลี่ชี้หน้าคาดโทษเอาไว้ แม้ว่าคำปองจะเป็นเด
