SOH – FRAPPR 2 อย่ามาอ่อย
1361 คำ
“แล้วจะเอายังไงอ่ะ??”
“ไม่รู้เว้ย!!แกก็รู้ว่าฉันพยายามห่างเขาแค่ไหนอ่ะแล้วทำไมต้องเป็นเขาที่ตรงกับคำทำนายด้วย T^T” ตอนนี้ฉันกำลังปรับทุกข์กับเพื่อนของฉันอยู่พวกมันเรียนเสร็จแล้ว ส่วนฉันก็นั่งรออย่างโง่ ๆ อยู่หน้าตึกเพราะเข้าเรียนไม่ทัน
“เฮ้อออ ไม่มีหนทางยังไปปากดีว่าจะไม่ชอบเขาอีก”
“ก็ฉันไม่ชอบจริง ๆ นิ นายนั่นไม่ใช่สเปคของฉันสักหน่อย”
“แต่ถ้าคำทำนายนั่นเป็นความจริงล่ะ?? แกนั่นแหละที่จะซวยไปด้วย”
“เออนั่นดิ แม่หมอคนนี้ใคร ๆ ก็ว่าแม่น!!” ไม่ใช่แค่ฉันแต่เพื่อนของฉันก็บ้าดูดวงเหมือนกันทั้งไอ้ผิงและไอ้รส
“ฉันไปล้มอีกรอบให้คนอื่นช่วยดีไหมวะ??” และแล้วสมองอันน้อยนิดของฉันก็เกิดไอเดีย
“แบบนั้นจะไม่เจ็บตัวเปล่าเหรอวะถ้าไม่มีคนช่วยอ่ะ?”
“แต่ไม่ลองก็ไม่รู้นี่หว่าแม่หมอไม่ได้บอกสักหน่อยว่าจะเกิดกี่ครั้ง บอกแค่วันนี้เท่านั้นเพราะงั้นฉันจะล้มอีกรอบ!!” ฉันบอกอย่างแน่วแน่ก่อนจะลุกขึ้นเพื่อไปให้ที่จะล้มเอาที่เหมาะ ๆ
ที่เหมาะ ๆ = ไม่มีนายโซ่
“เอาจริงเหรอวะ?” เสียงไอ้รสมันถามตามหลังมา
“อืม!!คราวนี้นะถ้าฉันล้มใส่ใครจะเป็นแฟนกับคนนั้นแหละ!!!”
ฉันเดินก่อนจะมาที่บันไดมองหาจังหวะเหมาะ ๆ เพื่อทิ้งตัวร่วงบันไดอีกครั้งคราวนี้ไม่ตายก็พิการแหละวะ แต่ว่าขอให้เจอเนื้อคู่เถอะที่ไม่ใช่นายโซ่นั่นน่ะ
“1…2…3” ฮึบ!! >,สำนักหมอดูชื่อดัง
“แม่หมอถ้าฉันพลาดผู้ชายคนนี้ไป...”
“ไม่ได้!!!” ปัง!! ยังถามไม่ทันจบแม่หมอก็พูดพร้อมทุบโต๊ะเสียงดังฉันกับเพื่อนสะดุ้งตามกันไปหมด
“ก็ฉันไม่ชอบเขา”
“อีกไม่นานเดี๋ยวก็ชอบแต่ถ้าไม่รีบละก็จะมีคนแย่งไป!!และแบบนั้นเตรียมตัวรับความฉิบหายที่จะตามมาได้เลย!!” มันเกินไปไหมวะ?
“ถามจริงฉันทำเวรกรรมอะไรนักหนาเหรอชาตินี้ถึงได้ลำบากขนาดนี้?” ไม่ว่าฉันจะพยายามดิ้นเท่าไหร่ แม่ฉันพยายามทำงานหนักแค่ไหนเราก็ไม่สามารถหลุดพ้นจากความลำบากได้เลย
“เวรกรรมมันสะสมถ้าอยากหลุดพ้นก็คว้าผู้ชายคนนั้นเอา เขาจะสามารถช่วยเธอได้ทุกอย่าง ไม่รักแต่เดี๋ยวสักวันก็รักเองนั่นแหละ”
“ต้องคนนี้จริงเหรอแม่หมอเปลี่ยนคนได้” นายโซ่คนทรามฉายานี้ไม่ได้ ได้มาเพราะโชคช่วยแต่เพราะสันดานของเขาล้วน ๆ เลยล่ะ
“ถ้ายังไม่เชื่อก็ดูช่วงเวลานี้เอาไว้เพราะความซวยจะเข้าหาไม่หยุดและเมื่อไปก็จะเจอผู้ชายคนนั้นเสมอ” พร้อมปากหมา ๆ ละสิ
“....”
“ถ้าเชื่อแล้วรีบคว้าไว้เขาเป็นผู้ชายที่มีเสน่ห์ใคร ๆ ก็อยากได้” ยกเว้นฉันคนนึงแหละ
บ้านของเฟรปเป้
พรึ่บ!!
“เฮ้อออ” ฉันทิ้งตัวลงโซฟาเมื่อเข้ามาในบ้านแล้ว ส่วนแม่ไม่อยู่คงเอางานไปส่งละมั้งแม่ของฉันเป็นฟรีแลนซ์ออกแบบบ้านหรือสถาปนิกนั่นเอง
แกร๊ด!! ฉันรีบดีดเพื่อไปช่วยแม่ถือของเข้าบ้านเมื่อได้ยินเสียงประตู
“หนูช่วย!!” หมับ!! ฉันเข้าไปแย่งของในมือแม่
“กลับมาเร็วจังวันนี้?”
“ไม่ได้ทำงานค่ะวันหยุด” ฉันทำงานพิเศษที่ร้านอาหารเป็นเด็กเสริฟ์และก็รับดูดวงด้วยแต่ไม่ได้ดังอะไรนะพอดูได้
“เหนื่อยก็พักนะแม่ยังมีแรง...”
“มีอะไรกันแม่นั่นแหละถ้าเหนื่อยหรือไม่ไหวก็พักได้เลยเดี๋ยวหนูทำงานเอง” ฉันบอกแม่เพราะเป็นห่วง แม่ของฉันร่างกายไม่ค่อยแข็งแรง
“ได้ยังไงกันละใกล้ถึงกำหนดส่งเงินพวกนั้นแล้วด้วย^^”
พวกนั้น...พวกหนี้นอกระบบที่พ่อฉันไปกู้ไว้ก่อนจะตายหนีไป เหอะ!!
พ่อฉันตายเพราะว่าฆ่าตัวตายหนีหนี้ และทิ้งภาระทั้งหมดไว้ที่แม่กับฉัน
ถามว่าทำไมไม่แจ้งความ...แจ้งแล้วแต่สุดท้ายก็ไม่ไปไหนแถมดอกเบี้ยยังเยอะมากกว่าเดิม ถามทำไมไม่หนี...หนีแล้วสุดท้ายก็ตามเจอแถมยังโดนทำร้ายอีกต่างหากเพราะงั้นตอนนี้ฉันกับแม่เลยช่วยกันทำงานเพื่อหาเงินมาใช้หนี้พวกมัน ความจริงมันก็โหดร้ายแบบนี้แหละ หึ
“เดี๋ยวหนูจ่ายเอง...”
“เก็บเงินหนูไว้จ่ายค่าเทอมเถอะนะเฟรปเป้” แม่จับไหล่ของฉันเบา ๆ ก่อนจะเดินผ่านไป ท่าทางของแม่นั้นดูเหนื่อยมาก ๆ เลยล่ะ
“หนูเลิกเรียนก่อน...”
“ไม่...ไม่เอาแบบนั้นเฟรปเป้แม่จัดการเองได้หนูตั้งเรียนเถอะ”
วันต่อมา...
มหาวิทยาลัย A
เมื่อวานหลังจากที่ฉันกับแม่คุยกันเราก็ต่างแยกย้ายพักผ่อน วันนี้แม่ก็ออกไปส่งงานแต่เช้าส่วนฉันก็ต้องมาเรียนเหมือนทุกวันและตอนเย็นก็ไปทำงานที่ร้านอาหารวนลูปไปแบบนี้ เมื่อไหร่หนี้พวกนั้นจะหมดสักที
“เฮ้อออ~ ทำยังไงดีนะ?” ฉันได้แต่คิดมากและถอนหายใจออกมา
ปรี๊ดดดดดดด!!!
และกำลังก้าวขาข้ามถนนก็มีรถมอเตอร์ไซต์พุ่งตรงมาทางฉัน มันไฟเขียวข้ามถนนนิ
หมับ!! แต่ก็มีคนกระชากฉันหลบทัน
“ยัยโง่!!!บอกให้เลิกอ่อยฉันแบบนี้ไงวะ?!” เสียงพูดดังไปทั่วบริเวรถนนตรงนั้น
ซุบซิบ ๆ เสียงนินทาเริ่มดังขึ้นเมื่อนายโซ่ช่วยฉันเอาไว้อีกครั้ง แถมยังคิดว่าฉันอ่อยเขาอีก
“ฉันไม่ได้...” คนมันกำลังเหม่อไม่ได้ตั้งใจสักหน่อย
“มานี่ดิ!!” แล้วเขากระชากฉันไปอย่างไม่ทันตั้งตัว
- ผู้เขียน
