“อื้อ คุณราม” จูบ...ครั้งที่เท่าไหร่เธอเองก็จำไม่ได้ แต่มันเป็นจูบที่รุนแรงกว่าครั้งไหนๆ เพราะนอกจากเขาสอดแทรกปลายลิ้นเข้ามามานั้น มือไม้ยังไม่ยอมหยุดอยู่ที่ที่ควรอยู่ มันทำให้ความรู้สึกบางอย่างเกิดขึ้นฉับพลันอย่างที่ไม่เคยเกิดขึ้นกับใครที่ไหนมาก่อน แม้จะไม่ประสา แต่ก็ไม่ได้โง่พอที่จะไม่รู้ว่าจะเกิดอะไรขึ้นถ้าเธอไม่หยุดเขาเสียตั้งแต่ตอนนี้ แต่เหมือนนาทีนี้เรียวแรงที่เคยมีไม่รู้ว่าหล่นหายไปไหน อาจเป็นระหว่างที่ถูกอุ้มเข้ามาในห้อง
หรือที่ไหนสักที่ก็ไม่แน่ใจ...
“เปิดปากให้พี่หน่อยครับ คนดี...” คำว่า ‘พี่’ ที่ดังขึ้นตามติดในนาทีต่อมา หล่อหลวมเป็นความเคลิบเคลิ้มขึ้นอย่างไม่รู้เนื้อรู้ตัว มาได้สติอีกทีเสื้อผ้าที่สวมใส่อยู่ก็ค่อยๆ ถูกถอดไปทีละชิ้น มันง่ายดายและรวดเร็วจนเธอคิดตามไม่ทัน ขณะที่เขาทุกอย่างยังคงอยู่ครบ ขาดก็แต่สติที่ตอนนี้หลุดลอยไปไกลนับตั้งแต่วินาทีที่ได้เห็นภาพตรงหน้าที่มันสะกดเข
