“คุณรามจะทำอะไรคะ!” ที่ต้องถามเพราะจู่ๆ เขาก็กระโดดขึ้นมานอนบนเตียงข้างกันหน้าตาเฉย แม้ว่าเขาจะไม่ได้เข้ามาใกล้ แต่เธอกลับรู้สึกได้ถึงการมีตัวตนของเขาภายในห้องได้อย่างชัดเจน
“คืนนี้ฉันจะนอนเป็นเพื่อน ดึกๆ ถ้าอยากเข้าห้องน้ำก็ปลุกนะ จะพาไป” และก็เป็นคำตอบของเขาที่ทำให้ต้องตกใจรอบสอง
“อ้อนนอนคนเดียวได้ค่ะ อีกอย่างแผลแค่นี้...”
“จะแค่ไหนก็ไม่ได้! ฉันง่วงแล้ว นอนเถอะ” เขาจบประโยคสนทนาด้วยการหันหลังให้ ก่อนจะแกล้งหลับเพื่อตัดปัญหาถูกไล่ออกไปจากห้อง เวลาผ่านไปนานแค่ไหนไม่รู้ได้กว่าคนข้างๆ จะยอมทิ้งตัวลงนอน ไม่นานก็รู้สึกได้ถึงลมหายใจที่สม่ำเสมอของเธอ
“ฝันดีนะ...หนูอ้อนของฉัน” เสียงเข้มกระซิบบอกยามตัดสินใจหมุนตัวกลับไปมองใบหน้าอ่อนหวานที่กำลังหลับสนิทเพราะฤทธิ์ยา ไม่กี่อึดใจก็ขยับเข้าไปใกล้อีกนิดเพื่อคว้าเธอมากอด
พอได้กอดก็อยากก้มหอมสักฟอด พอหอมแล้วก็อยากจูบ...ทำวนอยู่แบบนั้นหลายนาทีทีเ
