แต่ถึงจะรู้เขาก็ไม่คิดถอดใจง่ายๆ แม้จะไม่รู้ว่าควรเริ่มจากตรงไหนเพราะทั้งชีวิตไม่เคยต้องมานั่งเอาใจใคร แม้แต่อดีตคนรัก
“คุณรามทานเถอะค่ะ อ้อนไม่ค่อยหิว” คนที่เงียบอยู่นานร้องบอก โกรธเขาก็โกรธ แต่ใจสั่นมากกว่าการสิ่งที่เขากำลังทำให้
“ไม่หิวได้ยังไง วันทั้งวันยังไม่ได้กินข้าวเลย กินสักหน่อยนะ ฉันอุตส่าห์แกะให้ ฉันไม่เคยแกะกุ้งให้ใครเลยนะ อ้อนเป็นคนแรก...” ก็เพราะใครกันล่ะที่พาเธอไปขี่ม้าเที่ยวเล่นจนเลยเวลาพักเที่ยง!แต่ถึงจะโกรธแค่ไหน ก็ยังรู้สึกดีใจอยู่ดีต่อคำบอกเล่าที่ได้ยินเมื่อครู่
เขาไม่เคยทำแบบนี้ให้ใครจริงหรือ แม้แต่ผู้หญิงที่เป็นรักแรกของเขาก็ไม่เคยใช่ไหม เธออยากถามแต่อีกใจห้ามไว้เพราะกลัว
กลัวคำตอบที่อาจจะทำให้ความรู้สึกดีงามเหล่านี้มันหายไป
“อะไรที่อ้อนไม่ชอบ...คราวหน้าฉันจะไม่ทำอีก” คเชนทร์เอ่ยขึ้นอีกครั้งเมื่อเห็นสีหน้าลำบากใจของคนตรงหน้า เขาไม่รู้ว่าแก้วเจ้าจอมจะรู้สึกอ
