บทที่ 1
1015 คำ
ถ้าพูดถึงพ่อเลี้ยงแถบภาคเหนือของประเทศ หนึ่งในนั้นก็จะมีชื่อของพ่อเลี้ยงภูตะวันมาให้ได้ยินอยู่บ้าง ถึงแม้เขาจะเป็นแค่ลูกเลี้ยงของพ่อเลี้ยงปุรเชษฐ์ แต่เขาก็คือทายาทหนึ่งเดียวที่ปุรเชษฐ์มีอยู่ เพราะลูกแท้ๆ ของท่านมีแค่ผู้หญิง แถมยังเป็นแพทย์หญิงด้วย เธอไม่ได้ต้องการสานต่อธุรกิจของพ่อเลย
ครั้งก่อนที่พ่อเลี้ยงภูตะวันถูกทำร้ายแทบจะเอาชีวิตไม่รอด เขาได้สาบานกับตัวเองไว้ว่ายังไงก็ต้องเอาคืนให้ได้ ถึงแม้อีกฝ่ายจะมีอิทธิพลมากในท้องถิ่นนี้ก็ตาม
แต่เขาแค่รอจังหวะและจังหวะนั้นก็ได้มาถึง
"เอาเงินให้มันไปเท่าที่มันต้องการ"
"แต่มันเกินโควต้าที่เราจะให้แต่ละหัวแล้วนะครับพ่อเลี้ยง"
"ไม่ต้องไปสนใจเรื่องนั้น"
"ผมจัดให้ครับ" เวทมนต์ก็คือมือขวาคนสนิทของพ่อเลี้ยงภูตะวัน
โต๊ะหนึ่ง..
"อะไรวะ! พวกมึงโกงกูหรือเปล่าเนี่ย"
"ใจเย็นสิครับท่าน.. พวกมึงรอช้าอยู่ทำไมไปเอาเงินมาเพิ่มให้ท่านอีกสิวะ" เวทมนต์หันไปออกคำสั่งกับลูกน้องอีกที
"ขอบใจมาก ถ้าได้คืนกูจะให้ทิปมึงไม่อั้น"
"ไม่เป็นไรเลยครับท่าน ทางเราอยากให้ท่านเล่นแบบสบายใจ ต้องการทุนเพิ่มเท่าไรบอกมาได้เลยครับ" ที่จริงลูกค้าหอบเงินมาก็ไม่ใช่น้อยๆ แต่ในช่วงติดพันทางบ่อนก็มีให้หยิบยืมมาหมุนก่อน
อีกสถานที่หนึ่งในเวลาเดียวกัน..
"อะไรนะ มันเข้าไปบ่อนนั้นอีกแล้วเหรอ"
"เข้าไปตั้งแต่เมื่อวานนี้แล้วครับ"
"เมื่อวานนี้? ทำไมพวกมึงถึงไม่บอกกู!"
"เอ่อ.."
"สงสัยไอ้นี่มันอยากจะตายจริงๆ กูต้องจัดให้มันสมใจอยากแล้วล่ะ"
"มันคงไม่ง่ายเหมือนเดิมแล้วมั้งครับ"
"มึงจะหามือดีที่ไหนก็ได้ อย่าให้เรื่องนี้สาวมาถึงกู" เพราะอีกไม่นานก็มีการลงพื้นที่หาเสียงแล้ว อะไรที่ขวางทางกำนันสิงห์พร้อมที่จะกำจัดมันออกให้หมด
ถึงแม้กำนันสิงห์จะออกจากตำแหน่งกำนันมานานแล้ว แต่มันคือฉายาที่ชาวบ้านเรียกขานกันมาแบบติดปาก และตอนนี้กำนันสิงห์ก็กำลังลงสมัครผู้แทนท้องถิ่นที่หลายคนกำลังแย่งชิงกันอยู่
"อะไรวะ! ทำไมถึงเล่นไม่ได้สักที พวกมึงโกงกูหรือเปล่าเนี่ย"
"เสี่ยเพชรใจเย็นหน่อยสิครับ"
"จะใจเย็นได้ยังไง ตั้งหลายล้านแล้ว!"
"ทางเจ้านายผมอนุมัติให้เสี่ยกู้ยืมเงินเพิ่มได้เท่าที่เสี่ยต้องการเลยครับ"
"จริงเหรอ? แต่ถ้ากู้ยืมมากูก็จะเสียอีกอยู่ดี"
"เสี่ยพูดไม่เป็นมงคลเลย ถ้าเสี่ยใจใหญ่แค่ตาสองตาเสี่ยก็ได้ทุนคืนแล้ว"
"ถ้างั้นเอามาอีก ให้เท่ากับทุนที่กูลงไป"
"ได้เลยครับเสี่ย ไปจัดเงินมาให้เสี่ยอีกสิวะ" เวทมนต์สั่งลูกน้องให้ไปจัดเงินตามที่เพชรกล้าขอมา
เงินสดที่กู้ยืมถูกแลกเป็นชิปเพื่อใช้ในการเล่นการพนันถูกกองวางตรงหน้า
จนเวลาผ่านไปอีกวันหนึ่ง..
"เสี่ยจะไปไหนล่ะครับ"
"กูหายมาหลายวันแล้วเดี๋ยวพ่อตามหา"
"เจ้านายผมอยากคุยกับเสี่ยหน่อย"
"มึงไม่เห็นหรือไงว่ากูไม่ได้นอนหลายคืนแล้ว ถ้ากูพักผ่อนเต็มที่แล้วเดี๋ยวกูจะมาคุยกับเจ้านายมึงเอง"
"คงไม่ได้หรอกครับ เชิญเสี่ยตามพวกผมมาทางนี้เลย" เวทมนต์ส่งสัญญาณให้ลูกน้องที่ยืนล้อมหน้าล้อมหลังอยู่รู้ว่าต้องทำยังไง
"มึงกล้ากับกูเหรอไอ้เวท!"
"ผมไม่กล้าหรอกครับ แค่เจ้านายผมมีเรื่องอยากคุยกับเสี่ยเท่านั้นเอง"
"กูยังไม่มีเงินให้พวกมึงตอนนี้หรอกนะ"
"เรื่องนั้นเสี่ยต้องไปคุยกับเจ้านายผมเองแล้วล่ะครับ"
"ไอ้พ่อเลี้ยงกระจอกนั่นน่ะเหรอ ถุย!"
อึบ! จังหวะที่เพชรกล้าถุยน้ำลายก็ถูกลูกน้องของเวทมนต์เข้าชาร์จตัว
"เบามือหน่อยเดี๋ยวช้ำก่อน ลากตัวตามกูมา"
"พวกมึงก็รู้ว่ากูเป็นลูกใคร แค่ลูกพี่กระจอกของมึงต้านทานพ่อกูไม่ได้อยู่แล้ว ปล่อย!!"
ตุ๊บ!
"โอ๊ย"
"มีอะไรกันวะ พวกมึงทำแบบนี้กับเสี่ยเพชรกล้าได้ยังไง" ภูตะวันโน้มตัวลงไปประคองเพชรกล้าให้ยืนขึ้นก่อนที่จะปัดรอยเท้าที่ลูกน้องกระทืบเมื่อสักครู่ออกให้
"มึงคอยดูนะ ถ้าพ่อกูรู้ว่าพวกมึงทำอะไรกับกู มึงไม่ได้ตายดีแน่"
"ไม่เอาน่าเราจะไม่พูดถึงบุคคลที่สาม เราพูดแค่เรื่องของเราพอ"
"มึงจะพูดอะไรกับกูก็พูดมา"
"เสี่ยได้นับไว้ไหมว่ายืมเงินไปเท่าไร"
"ก็แค่ไม่กี่ล้าน"
"50 ล้านบาท"
"อะไรจะขนาดนั้นวะ!"
"ต้องให้ผมบอกไหมว่าเสี่ยเอาไปทีละเท่าไร"
เพชรกล้าถึงกับพูดไม่ออก
"อันนี้ผมยังไม่รวมดอกรายวัน ที่เสี่ยต้องจ่ายมา"
"ดอกรายวันอะไรของมึง"
"ดอกเบี้ยเงินกู้ไงครับ เสี่ยอย่าลืมสิว่าเสี่ยเซ็นสัญญาก่อนกู้ยืม"
"ก็พวกมึงเสนอมาให้กูเอง"
"ใช่ครับถ้าเสี่ยไม่รับพวกผมจะบังคับอะไรเสียได้"
"มึงจะเอายังไงก็ว่ามา กูยังไม่มีเงินจ่ายมึงหรอกนะ"
"แล้วเมื่อไรจะมีล่ะครับ"
"เงินตั้ง 50 ล้านกูจะหาที่ไหนมาให้มึงวะ"
"ก็ไม่รู้สินะ ถ้าเรื่องนี้ถึงหูกำนันพ่อของคุณ..."
"ไหนมึงบอกว่าจะไม่ให้เรื่องถึงพ่อกูไง"
"ถ้างั้นก็ไปคิดมาว่าจะหาเงินมาใช้ผมยังไง แต่ถ้าไม่มีปัญญาจะหามาใช้จริงๆ ผมก็มีทางออกให้อยู่นะ"
"ทางออก? ทางออกแบบไหนก็รีบพูดมาสิวะ!"
- ผู้เขียน
