บทที่ 6
950 คำ
พ่อเลี้ยงภูตะวัน บทที่ 6
"ใครแจ้งตำรวจวะ" จังหวะที่กำลังรัวกระสุนปืนใส่กันอยู่ก็ได้ยินเสียงหวอของรถตำรวจมา
"ผมว่าเรารีบไปดีกว่าครับ" ทั้งสามรีบกลับขึ้นรถเพราะตอนนี้ไอ้พวกที่มันดักยิงก็หลบไปแล้วเหมือนกัน ถึงแม้ว่าทั้งสองฝ่ายจะแค้นกันแค่ไหน แต่ก็ไม่สามารถแจ้งความได้ ยิ่งทางด้านกำนันแล้วด้วย เพราะถ้าไม่เช่นนั้นก็จะไม่มีคุณสมบัติพอที่จะลงสมัครได้
รถขับออกมายังไม่ไกลก็มีเสียงโทรศัพท์ดังขึ้นเครื่องของพ่อเลี้ยงภูตะวัน
"กูว่าแล้ว"
"ฝีมือพ่อเลี้ยงใช่ไหมครับ"
"จะฝีมือใครอีกล่ะ"
>>{"ครับพ่อ"}
{"เกิดอะไรขึ้น พ่อบอกแล้วใช่ไหมว่าอย่าเอาตัวเองเข้าไปเสี่ยง"} คนที่โทรมาก็คือพ่อเลี้ยงปุรเชษฐ์ พอรู้เรื่องจากสายที่รายงานมาปุรเชษฐ์ก็ไม่อยู่เฉย สั่งให้ลูกน้องสร้างสถานการณ์ขึ้นมาว่ามีตำรวจมา
>>{"ไม่มีอะไรหรอกครับ"}
{"เราเป็นอะไรไหม"}
>>{"ไม่เป็นอะไรครับว่าแต่พ่ออย่าบอกแม่เรื่องนี้นะ"}
{"วางมือทุกอย่าง"}
>>{"ผมก็บอกแล้วไงว่าไม่มีอะไรแค่นี้นะครับพ่อ ฝากดูแลแม่ด้วย"}
หลังจากที่วางสายไปแล้วภูตะวันก็สั่งให้ซอโซ่พาไปที่กักตัวของไอ้เพชรกล้า
"มึงยังมีชีวิตอยู่อีกเหรอ" คนที่พูดประโยคนี้ก็คือเพชรกล้า เมื่อเห็นว่าภูตะวันยังมีลมหายใจอยู่ เพราะตัวเองหายมาหลายวันขนาดนี้พ่อคงไม่อยู่เฉย
ตุ๊บ! ยังไม่ทันได้สั่งลูกน้องก็จัดการแล้ว เพราะลูกน้องไม่ชอบให้ใครมาพูดปากพล่อยกับเจ้านาย
"พวกมึงก็ใจร้อนเกินไป เปลืองยารักษามันอีก" ภูตะวันพูดเหมือนห้ามลูกน้องแต่จริงๆ ก็สะใจอยู่
"กูจะหาเงินมาคืนพวกมึง กูสัญญา และเรื่องนี้กูจะไม่บอกพ่อ"
"เงินตั้ง 60 ล้าน จะหาได้ไวขนาดนั้นเลยเหรอถ้าไม่แบมือขอพ่อ"
"อะไรกันวันก่อนยัง 50 ล้านอยู่เลย"
"ก็ดอกเบี้ยไง"
"ดอกเบี้ยเxี้ยอะไรของมึงวะจะขึ้นเร็วขนาดนี้!"
"ใจเย็น" ภูตะวันรีบห้ามลูกน้องไว้ก่อนที่จะถวายเท้าให้กับเพชรกล้าอีก
" 60 ล้านก็ 60 ล้าน เดี๋ยวกูจะหามาให้ภายในวันสองวัน แต่มึงต้องปล่อยกูไปก่อน ถ้าไม่งั้นกูจะหาเงินที่ไหนมาคืนมึง
"ก็ไม่ยากนี่ครับเงินจากผมนี่ไง"
"หมายความว่ายังไง?"
"ก็เอาเงินจากผมไปแก้มือใหม่เผื่อดวงขึ้น"
"จริงเหรอ? เอ่อ.. มึงอย่าคิดว่าจะหลอกให้กูยืมเงินกับมึงได้อีกนะ" เกือบกลับลำไม่ทัน
"แล้วแต่นะ ในระหว่างที่น้องสาวเสี่ยยังมาไม่ถึง เผื่อดวงขึ้นจะได้หมดหนี้กันไง"
"ได้! แล้วมึงจะให้กูเท่าไร"
"เป็นหนี้อยู่ 60 ล้าน ก็จะให้ไปเท่าที่เป็นหนี้"
"มึงจะให้กูอีก 60 ล้านเลยเหรอ"
"ไม่ดีกว่า เอาไป 100 ล้านเลย"
" 100 ล้านจริงนะ" เพชรกล้าถึงกับตาลุกวาว
พอคุยกันรู้เรื่องลูกน้องของภูตะวันก็พาเพชรกล้าออกไปเอาเงินเพื่อที่จะไปเล่นการพนันต่อ
"พ่อเลี้ยงสุดยอดมากเลยนะครับ"
"กูบอกมึงแล้ว ไอ้พวกผีการพนันเข้าสิงมันไม่คิดถึงอย่างอื่นหรอก"
เพชรกล้าถูกพามาห้องหนึ่งที่อยู่ในบ่อนแห่งนั้น ห้องนี้เป็นห้องตู้กระจกไม่สามารถมองออกมาเห็นคนด้านนอก แต่คนด้านนอกสามารถมองเข้าไปเห็นคนที่นั่งเล่นการพนันอยู่ในนั้นได้
และเพียงไม่นานภาพที่เพชรกล้ากำลังเล่นการพนันอยู่ก็ถูกส่งไปให้กำนันสิงห์ผู้เป็นพ่อได้เห็น ว่าตอนนี้ลูกชายยังคงไม่เป็นอะไรแถมดูมีความสุขด้วย
ครืนนน ครืนนนน
>>{"ฮัลโหลพ่อจะโทรมาทำไมตอนนี้"}
{"ออกมาจากที่นั่น"} ที่จริงกำนันสิงห์พยายามจะโทรหาลูกชายหลายครั้งแล้วแต่ไม่สามารถติดต่อได้ พอครั้งนี้คนที่ให้เข้ามาสอดแนมถ่ายภาพออกไปให้เห็นถึงได้โทรกลับมาหาลูกชายอีกที
>>{"จากที่ไหนพ่อ ผมมาเที่ยวต่างประเทศ"}
{"มึงอย่าโกหกกู มึงรู้ไหมว่าตัวเองไม่ปลอดภัยออกมาจากบ่อนนั่นให้เร็วที่สุด"}
>>{"พ่อบ้าหรือเปล่าเนี่ยแค่นี้นะ แล้วอย่าตามผมอีกล่ะ"} ตอนที่โทรคุยกันถ้าจะส่งสัญญาณบอกพ่อก็คงพอได้ แต่เผอิญว่าตอนนั้นเพชรกล้ากำลังดวงขึ้น ต้องรีบเอาเงินคืนให้ได้ก่อน
วันต่อมาและวันนี้ก็เป็นวันที่น้องสาวของเพชรกล้าบินกลับมาถึงประเทศ..
"พวกมึงโกงกูนี่หว่า!"
"โกงอะไรเหรอครับเสี่ย"
"คนบ้าอะไรจะเล่นเสียเอาเสียเอา ถ้าพวกมึงไม่โกง"
"อย่าว่าตัวเองแบบนั้นสิครับเสี่ย"
"กูว่าพวกมึงนั่นแหละ!"
"จุ๊ๆ ไม่เอาครับ อย่าพูดเสียงดังสิผมตกใจ..ถ้าปืนในมือลั่นขึ้นมาจะทำยังไงล่ะ"
จังหวะเดียวกันนั้นก็มีสายโทรเข้าเครื่องของเพชรกล้า
"เอาโทรศัพท์กูมานะ"
"ผมจะให้เงินเสี่ยไปแก้ตัวอีกครั้ง" ขณะที่พูดสายตาคมมองดูเบอร์โทรที่โชว์ขึ้นหน้าจอ คงมาถึงแล้วสินะ
"จริงเหรอ"
"แต่เสี่ยต้องรับสายนี้ และก็พูดตามที่ผมบอกให้พูด"
___________________
ถ้าอยากอ่านต่อคอมเมนต์กันเข้ามาเยอะๆ นะคะ ?
- ผู้เขียน
