พ่อเลี้ยงภูตะวัน บทที่ 28
"คงหลับแล้วมั้งครับ เรากลับกันดีกว่าไหม" รออยู่ในรถได้พักใหญ่คนในห้องก็ไม่เปิดไฟ ลูกน้องจึงชวนเจ้านายกลับ
"เธอกลัวความมืด แม้แต่เวลานอนเธอก็ต้องเปิดไฟ"
"หรือครับ?" เหมือนกับลูกน้องจะไม่ได้สนใจเรื่องที่เธอกลัวความมืดเลย แต่สนใจพ่อเลี้ยงมากกว่า ทำไมดูเป็นห่วงเป็นใยมาก
"มึงอย่ามากวนตีนกูได้ไหมไอ้เวท"
"ผมเปล่ากวนสักหน่อย ก็ผมไม่รู้นี่ครับว่าเธอกลัวความมืด" บางครั้งก็แอบเห็นอยู่หรอกว่าเธอกลัวมาก แต่คงกลัวตามประสาผู้หญิง
"แล้วพ่อเลี้ยงจะเอายังไงต่อครับ ดูท่าแล้วเธอคงไม่ได้บอกเรื่องนั้นกับพ่อ" ซอโซ่ที่นั่งเงียบอยู่เลยถามสิ่งที่อยากจะรู้ เพราะลูกน้องก็ไม่รู้เลยว่าผู้เป็นนายคิดแผนอะไรไว้
"ยังไม่มี" ทีแรกเขาคิดจะให้เธอเป็นเหยื่อ เพราะเธอเป็นลูกสาวที่ไอ้กำนันนั่นรักที่สุด ถ้าเห็นลูกชอกช้ำใจคนเป็นพ่อต้องปวดร้าวไม่ต่างจากลูกแน่ แต่ทำไมทุกอย่างมันถึงไม่เป็นตามที่คิดล่ะ "
