เมียสำรองจ้างรัก

1

“ตื่น ตื่น นังมีน” จิตราปลุกลูกสาวที่นอนหลับสนิทอยู่บนเตียงด้วยน้ำเสียงร้อนรน

“แม่มีอะไรจ๊ะ ฉันง่วง”

“แกรีบไปดูแลคุณฤทธิ์เร็ว คุณฤทธิ์กลับมาแล้ว เมากลับมาด้วยนะ” จิตราหมายถึงเริงฤทธิ์ ลูกชายเจ้าของบ้าน

เธอมาทำงานเป็นคนใช้ที่นี่นานหลายปี เพราะหนีจากความลำบาก จากบ้านนอกมาอยู่เมืองกรุง ทิ้งลูกเอาไว้กับมารดา แต่ตอนนี้มารดาเสียชีวิตแล้ว จึงรับลูกสาวมาอยู่ด้วยกัน ที่เธอได้งานทำที่นี่เพราะเผอิญไปช่วยคุณหญิงดาวเรืองจากโจรวิ่งราวกระเป๋าเอาไว้ จึงเป็นบุญคุณต่อกัน พอท่านรู้ว่าเธอไม่มีที่ไป คุณหญิงดาวเรืองเลยรับมาทำงานที่บ้าน ตอนแรกเธอก็ไม่ได้อยากจะช่วยหรอก แต่เพราะเห็นว่าอีกฝ่ายรวย อาจจะหาที่เกาะได้ เลยทำตัวเป็นพลเมืองดีเสียเลย ก็ถือว่าคุ้มค่ากับการลงทุน ยอมเจ็บตัวนิด ๆ หน่อย ๆ เพราะไอ้โจรวิ่งราวก็เป็นผู้หญิงเหมือนกัน พอฟัดพอเหวี่ยงกันได้

พูดถึงบุตรสาว ความจริงหล่อนก็ไม่ได้อยากรับมาอยู่ด้วยกันหรอกเพราะคิดว่าเป็นภาระ แต่พอเห็นหน้าค่าตาบุตรสาวที่ไม่ได้เจอกันนานถึงสิบแปดปี อีกฝ่ายโตขึ้นแล้วทั้งสาวทั้งสวย คนที่คิดหาผลประโยชน์ก็ทำเป็นรักใคร่ไยดี อยากจะรับมาอยู่ด้วยกันในทันที

ผู้หญิงสวยมักมีคุณประโยชน์หลายอย่าง จิตราเล็งเห็นในข้อนี้

มีนาไม่มีที่ไปเพราะที่บ้านยากจนมาก เธอเพิ่งเรียนจบมัธยมศึกษาปีที่หกในโรงเรียนประจำอำเภอ ก็อยากเข้ามาอยู่ในเมืองกับมารดาเพื่อจะได้มีโอกาสเรียนหนังสือต่อ

มารดาพามาฝากฝังกับคุณหญิงดาวเรืองผู้มั่งคั่ง เป็นเศรษฐีนีที่มีธุรกิจมากมาย เธอจึงมีที่ซุกหัวนอน

“หนูอยากเรียนต่อจ้ะแม่” มีนาเอ่ยกับมารดา เมื่อครั้นย้ายเข้ามาอยู่กรุงเทพฯ ใหม่ ๆ

“ใครจะส่งแกเรียน ฉันไม่มีเงินส่งแกเรียนหรอกนะ อยู่บ้านเขาก็เป็นขี้ข้าเขา ต้องคอยรับใช้รองมือรองตีน เงินเดือนที่ได้ก็น้อยนิด ยังไม่พอยาไส้ฉันเลย แล้วจะส่งแกเรียน ถ้าแกอยากเรียนแกก็หาเงินเรียนเอาเองสิ” จิตราจิ้มหน้าผากลูกสาวอย่างหงุดหงิด ก่อนจะเดินจากไปอย่างไม่สบอารมณ์

เป็นอันว่ามีนาต้องทำงานรับใช้ในบ้าน แทนที่จะได้เรียนหนังสือ มีนาคิดว่าหากเก็บเงินได้เธอก็จะลองหาที่เรียนต่อดู เรียนจบก็จะได้ไม่ต้องลำบากเป็นคนใช้เขาอีก

“ลูกแกหน้าตาสะสวยอยู่นะนังจิตรา แต่อย่าให้มายุ่งวุ่นวายกับลูกชายของฉันเด็ดขาด ไม่อย่างนั้นฉันเอาเลือดหัวแกสองคนแม่ลูกออกแน่” ประโยคของคุณหญิงดาวเรืองทำให้สองแม่ลูกรีบตอบรับด้วยความกริ่งเกรง

และหลังจากนั้นคุณหญิงดาวเรืองก็นึกนิยมชมชอบมีนาพอสมควร เพราะขยันและเจียมเนื้อเจียมตัว นิสัยไม่เหมือนแม่เลยสักนิด

“คุณฤทธิ์เมามาก ตอนนี้ไม่มีใคร แกรีบไปดูแลรับใช้เร็ว ๆ เถอะ” จิตราเร่งเร้าบุตรสาว

“ทำไมแม่ไม่ไปเองล่ะจ๊ะ” คุณหญิงดาวเรืองเคยสั่งห้ามเอาไว้ว่าไม่ให้เข้าใกล้หรือไปยุ่งกับบุตรชายของท่าน เธอจึงไม่อยากขัดคำสั่งท่าน

“ฉันแก่แล้ว ง่วงด้วย ฉันประคองร่างคุณฤทธิ์ไม่ไหวหรอกนะ แกนั่นแหละไป”

“แต่คุณหญิงสั่งเอาไว้ว่าไม่ให้ฉันไปยุ่งกับลูกชายของท่านนี่จ๊ะแม่”

“นังนี่ กูบอกให้มึงไป มึงก็ต้องไป หรือมึงอยากโดนดี” จิตราตรงเข้าหยิกและทุบตีบุตรสาวด้วยความโมโห

“ไปแล้วจ้ะแม่ ไปแล้ว อย่าตีหนูเลย หนูเจ็บ” มีนารับคำ รีบตรงเข้าไปประคองร่างของเริงฤทธิ์ที่เมาไม่ได้สติเพื่อประคองขึ้นห้อง จิตรามองอย่างสมใจ คราวนี้แหละเงินก้อนใหญ่ต้องเป็นของเธอแน่ ๆ ไม่เชื่อคอยดูไปสิ!

“คนอะไรตัวหนักยังกับยักษ์” มีนารีบเข้าไปประคองเริงฤทธิ์ขึ้นห้อง ก่อนจะปล่อยร่างของเขาลงบนเตียงกว้างอย่างทุลัทุเล ร่างหนาหนักของเขาทำให้เธอถึงกับหอบ เธอไม่กล้าเรียกคนในบ้านเพราะดึกมากแล้ว เสียงอะไรบางอย่างทำให้เธอต้องรีบวิ่งไปที่ประตู

เธอดึงประตูแต่เปิดไม่ออก จะเรียกมารดาที่เดินตามมาเสียงดังลั่นบ้านก็กลัวคนในบ้านแตกตื่น เด็กสาวว้าวุ่นใจไปหมด ไม่คิดว่าจะถูกขังเอาไว้ในห้องกับเริงฤทธิ์

เธอเดินไปที่เตียงหลังจากเปิดโคมไฟที่หัวเตียง เห็นสภาพของเริงฤทธิ์แล้วดูไม่จืด เธอจะปล่อยให้เขานอนหลับอยู่ในสภาพนี้คงไม่ได้ จึงรีบไปหาผ้ามาเช็ดหน้าเช็ดตาให้เขา

มือหนารวบมือของเธอเอาไว้ ก่อนจะดึงรั้งเข้าไปหา มีนาตกใจ พยายามดึงมือหนี แต่เธอเสียหลักล้มลงบนร่างของเขาแทน เริงฤทธิ์กดร่างของเธอลงไปบนเตียง แล้วขึ้นคร่อมทับอย่างรวดเร็ว

“คุณฤทธิ์จะทำอะไรคะ ปล่อยเดี๋ยวนี้นะ” มีนาเสียงสั่น ดันอกกว้างของเขาเอาไว้ เขาคงไม่คิดทำอะไรบ้า ๆ กับเธอหรอกนะ

“ดิ้นทำไม เธอรู้ไหมว่าฉันเป็นใคร มีเงินมากมายแค่ไหน” คนเมาอวดรวยใส่

มีนาไม่เคยสุงสิงกับเริงฤทธิ์เลย เขาเป็นลูกเทวดาของคุณหญิงดาวเรือง ที่สำคัญก็คือเขารวยมาก ฐานะชาติตระกูลดีพร้อม การศึกษาไม่ต้องพูดถึง เธอเทียบอะไรกับเขาไม่ได้เลย

โลกนี้มีสองมาตรฐาน เธอเห็นและเจอมากับตัว ใครเถียงแสดงว่าไม่เคยเจอ แต่เธอเจอมาทั้งชีวิต จนแล้วโดนเพื่อล้อ เพื่อนแกล้งแต่เด็ก โดนหาว่าเป็นลูกไม่มีพ่อแม่ ลูกโดนแม่ไข่ทิ้งแล้วไม่เหลียวแล

เธออยู่บ้านหลังเดียวกับเริงฤทธิ์จริง แต่เหมือนอยู่กันคนละโลก เพราะชีวิตของเจ้านายกับขี้ข้ามันต่างกันราวฟ้ากับเหว

“ปล่อยหนูนะคะ”

“จะให้ปล่อยได้ยังไง ก็เธอขึ้นมาอยู่บนเตียงกับฉัน แสดงว่ามาอ่อย เอาสิฉันจะสนองให้” เขาบีบปลายคางของเธอเอาไว้แน่น มีนาบอกตัวเองว่าเธอต้องหนีเขาไปให้ได้ แต่ปากร้อนร้ายที่เจือไปด้วยกลิ่นแอลกอฮอล์ก็จูบลงมาปิดทับริมฝีปากของเธอเสียก่อน

กลิ่นแอลกอฮอล์ในปากของเขาทำเอาเธอแทบมึนเมาตามไปด้วย เขาจูบเธอไม่ยอมหยุด มือหนาทั้งสองกดมือน้อยไปกับเตียงนอนกว้าง มีนาใจหายวาบ พยายามดิ้นแต่ร่างหนาหนักของเขาทาบทับมาทั้งตัว ยิ่งเธอดิ้นก็ดูเหมือนกับว่าเขาจะยิ่งกดเธอมากยิ่งขึ้น จนจมเตียง

เธอรู้ว่าเริงฤทธิ์เอาแต่ใจ และเขาก็ไม่ชอบให้ใครขัดใจด้วย ร่างของเธอจึงถูกตรึงอยู่ใต้ร่างใหญ่ แทบขยับเขยื้อนไปไหนไม่ได้

ลิ้นของเขาสอดแทรกเข้ามาในโพรงปากนุ่ม ลิ้นที่ได้สัมผัสกันและกันมันทำให้เธอรู้สึกแปลกประหลาด แบบไม่เคยรู้สึกเช่นนี้มาก่อน

มือของเขาก็ยุ่มย่ามกับเนื้อตัวของเธอยิ่งกว่าหนวดปลาหมึก มีนาตกใจแทบสิ้นสติเมื่อเขากระชากชุดนอนเก่า ๆ ของเธอออกไปจากตัว

มีนากรีดร้องเขาก็กระแทกปากบดขยี้ปิดปากของเธอเอาไว้ เสียงกรีดร้องจึงกลายเป็นแค่เสียงอู้อี้