20
เสียงด่าทอของปนัดดาขาดหายไป เมื่อร่างสาวถูกกระชากเข้ามาอยู่ในอ้อมแขนแข็งแรงที่รัดร่างของเธอเอาไว้แน่น ไม่เพียงเท่านั้นยังปิดปากก้าวร้าวด้วยปากของตน
วินาทีที่ลิ้นใหญ่สอดเข้าไปสัมผัสลิ้นเล็กของตน ปนัดดารู้สึกชาวาบไปทั้งกาย ขนเส้นอ่อนๆ ลุกชัน หัวใจแทบจะหยุดเต้นก็ว่าได้
นี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่ปนัดดาโดนจูบ แต่ทำไมร่างกายมันถึงได้อ่อนเปลี้ยเช่นนี้ เรี่ยวแรงพานเหือดหาย สมองคิดและทำอะไรไม่ถูก มันตื้อไปหมด เธอเป็นอะไรไป ต้องผลักไสร่างหนาให้ออกห่างสิถึงจะถูก แต่ทำไมไม่ทำล่ะ ทำไมไม่ดันร่างตึกไปให้ไกลๆ ร่างของตน
ภูบดินทร์คิดจะกำราบเด็กดื้อ เอาแต่ใจ และส่วนลึกในจิตใจที่รู้สึกกับสาวตัวเล็กคนนี้มากกว่าความเป็นน้องสาวเพื่อน จุมพิตในครั้งนี้จึงเป็นความตั้งใจของเขาล้วนๆ
ปากหนาบดเคล้าปากนุ่มที่เขาปรารถนาจะครอบครองตั้งแต่วันที่เขารู้สึก “รัก” ปนัดดา ความอ่อนโยนจึงมีมากกว่าการลงทัณฑ์เหมือนกับที่ตั้งใจไว้
