4
1257 คำ
ดวงหน้าสาวเวลานี้มีแต่ร่องรอยแห่งความสุขที่กระจายไปทั่ว พีรวัฒน์มองรอยยิ้มนั้นด้วยความรู้สึกหลากหลาย เสียใจ รู้สึกผิด ก่นด่าตัวเองกับสิ่งที่ตนทำอยู่
“พี่ไปก่อนนะครับ แล้วคืนนี้พี่โทรหานะ” เขาล่ำลาอีกครั้ง
“ค่ะพี่พี บายค่ะ” เธอโบกมือให้คนรักที่หมุนตัวเดินห่างออกไปยังลานจอดรถของห้างสรรพสินค้า ฝ่ายอักษราก็เดินลงยังชั้น 1 ของห้าง เพื่อออกไปรอรถประจำทางด้านนอก
แต่ยังไม่ทันที่อักษราจะเดินพ้นประตูห้างดี แผนการลักพาตัวของปุณณ์ก็เริ่มขึ้น โดยใช้สมชายหรือเหลือม ที่เขาบอกให้ไปโกนหนวดโกนเคราออกเพื่อแผนนี้โดยเฉพาะ
“คุณครับ คุณครับ” เสียงเรียกและฝ่ามือที่แตะลงบนแขนของอักษรา ทำให้เธอหันมามองต้นเสียง
“คะมีอะไรคะ?” อักษราถามกลับ
“ผมเป็นเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยนอกเครื่องแบบของห้างนะครับ คุณรู้จักคนที่ชื่อพีรวัฒน์ ศักดิ์อุดมหรือเปล่าครับ?”
“ค่ะ รู้จักค่ะมีอะไรหรือคะ?” เธอถามอย่างร้อนใจ ไม่คิดสักนิดเลยว่า ชายตรงหน้านั้นมาร้าย ไม่ใช่มาดี ความที่เธอคิดดีทำดี จึงไม่ทันระวังตัว ไม่ทันได้ฉุกคิดอะไรทั้งสิ้น
“คืออย่างนี้ครับ พี่พีรวัฒน์เป็นลมหมดสติอยู่ตรงลานจอดรถชั้น 2 ครับ แล้วเผอิญว่าเด็กขายตั๋วเดินผ่านมาเห็นพอดี และจำได้ว่ามากับคุณ ผมก็เลยมาตามคุณไปดูเขาหน่อยครับ เผื่อต้องไปโรง’บาล คุณจะได้พาไปได้” สมชายพูดไม่ตกเลยสักคำตามที่นายหัวสุดโหดสั่ง
สีหน้าของอักษราซีดเผือด ความตกใจแทรกซึมเข้าทุกพื้นที่ในจิตใจ ความเป็นห่วงที่วิ่งขึ้นมาซ้อนทับ ทำให้เธอไม่คิดหรือพินิจสิ่งใดให้รอบคอบ ตั้งใจเพียงอย่างเดียวว่า จะต้องไปหาคนรักท่าเดียว
“เหรอคะ งั้นเราไปกันเลยค่ะ” น้ำเสียงกระตือรือร้นตอบกลับ
“ไปครับ” สมชายเป็นฝ่ายเดินนำหน้า โดยมีร่างของอักษราเดินตามหลัง สมชายแสร้งทำเป็นเร่งฝีเท้าเดินเร็วๆ ทำให้สมจริงสมจังว่าร้อนใจเป็นนักหนา
ไม่นานนักคนที่หลอกกับคนที่ถูกหลอกก็เดินมาถึงลานจอดรถชั้น 2 สมชายพาอักษราไปยังมุมซ้ายสุดของลานจอดรถที่ค่อนข้างห่างไกลจากรถยนต์คันอื่นที่จอดอยู่ อีกทั้งยังมีเสาต้นใหญ่บังรถกระบะของเจ้านายหนุ่ม มันจึงเป็นจุดที่เหมาะที่สุด
“ไหนล่ะคะพี่พี?” อักษราถามเมื่อชายแปลกหน้าเดินมาหยุดตรงหน้ารถกระบะคันใหญ่
“อยู่นี่ไง” คนที่ตอบกลับไม่ใช่คนที่พาเธอมา แต่เป็นบุรุษร่างสูงใหญ่คนหนึ่งที่หลบอยู่ข้างเสา
“หมายความว่ายะ…” ยังไม่ทันที่เธอจะพูดจบประโยค ผ้าเช็ดหน้าที่ชุ่มไปด้วยยาสลบก็ถูกโปะลงมาตรงกึ่งปากกึ่งจมูก ความตกใจทำให้เธอเผลอสูดดมยาสลบเข้าไปหลายครั้ง เสียงขัดขืนในลำคอดังได้ไม่นานก็พลันเงียบเสียง แรงน้อยนิดที่พยายามจะสะบัดตัวออกก็หยุดนิ่งดิ้นรน รูดตัวลงสู่พื้นปูนดีที่ว่าปุณณ์ใช้ลำแขนรับร่างสาวเอาไว้เสียก่อน
“ผมอุ้มให้ไหมครับนาย” สมศักดิ์กลัวเจ้านายจะเหนื่อยเลยเสนอตัว
“ไม่ต้อง” เสียงใหญ่ของปุณณ์ตวาดกลับ ก่อนจะอุ้มร่างสวยไปยังรถกระบะ วางร่างสาวลงบนเบาะด้านหลังคนขับ จากนั้นเขาก็หย่อนกายลงนั่งชิดร่างของอักษรา ตามมาด้วยร่างของสมชาย ส่วนสมศักดิ์ทำหน้าที่พลขับโดยมีร่างของสมปองหรือหลามนั่งอยู่ตอนหน้า
“ไปได้แล้วไอ้เข้” เสียงทรงอำนาจของเจ้าของเกาะไข่แก้วเอ่ยสั่ง พลขับจึงขับรถออกจากจุดนั้นทันที มุ่งตรงไปยังจังหวัดพังงาจุดหมายปลายทาง
....
ปนัดดานั่งคอยพีรวัฒน์อย่างใจเย็น ดวงตาหวานเอาแต่ใจส่องดูไวน์ขาวในแก้ว ที่แกว่งไกวไปตามแรงหมุนของมือ เธอกระตุกยิ้มด้วยสะใจที่ได้รับข่าวจากพี่ชายสุดที่รักว่า เวลานี้มารหัวใจของตนได้ตกอยู่ในอุ้งมือของปุณณ์เรียบร้อยแล้ว ต่อจากนี้ไปพีรวัฒน์จะได้ตัดขาดอักษราอย่างจริงจังเสียที
เสียงเปิดประตูดังขึ้นไม่กี่วินาทีต่อมาร่างของคนที่เธอรอคอยก็เดินเข้ามาในห้องรับแขก พีรวัฒน์มองปนัดดาด้วยสายตาเฉยชา ก่อนจะเดินผ่านเธอไปราวกับว่าปนัดดาเป็นอากาศธาตุ
“หยุดนะพี่พี” ปนัดดาทนไม่ไหวกับสายตาคู่นั้น เธอลุกขึ้นยืนแล้วตวาดเรียกพีรวัฒน์ดังลั่น “พี่พีจะมาทำอย่างนี้กับแต้วไม่ได้นะ แต้วไม่ยอม”
พีรวัฒน์ระงับเท้าที่กำลังจะก้าวเดิน หันมามองเจ้าของเสียงแหลมสูงพลางถอนหายใจ “อะไรอีกล่ะ ผมกลับมาเหนื่อยๆ อยากพักผ่อน”
เขาไม่ต้องการมีเรื่องกับเธอเวลานี้ เพราะต้องการเงินก้อนโตที่จะได้ในอีกไม่กี่วันข้างหน้า ฉะนั้นเขาต้องใจเย็นเข้าไว้ เพื่อความอยู่รอดของครอบครัวและตัวเขาเอง
“ทีไปกับนังน้ำหอมตั้งหลายชั่วโมงไม่รู้จักเหนื่อย อี๋อ๋อฉอเลาะกับมันไม่อายใคร พอกลับมาบ้านละก็ความเหนื่อยมาเยือนทันทีเลยนะ”
ปนัดดาเหน็บแนมคนที่เธอรัก ทำไมเธอจะไม่รู้ว่าเวลาที่พีรวัฒน์อยู่กับอักษรา เขาดูมีความสุขมากแค่ไหน รอยยิ้ม เสียงหัวเราะ คำพูดคำจาหวานหู ที่ปนัดดารู้เพราะเคยสะกดรอยตามพีรวัฒน์เวลานัดเจอกับอักษราหลายครั้ง มองจากระยะไม่ใกล้ไม่ไกลเธอก็พอจะคาดเดาได้ ความอิจฉาริษยาคอยจะพลุ่งพล่านในใจของปนัดดา และนี่คืออีกผลหนึ่งที่เธอคิดจะกำจัดอักษราแบบถาวร เพื่อที่พีรวัฒน์จะได้หันมามองเธอบ้าง
“ผมเหนื่อยจริงๆ ขอตัวไปอาบน้ำก่อนนะ” พีรวัฒน์พูดเหมือนตัดบท สาวเอาแต่ใจไม่ยอมง่ายๆ เดินแกมวิ่งมาดักหน้า
“พี่พีไม่มีสิทธิ์มาหนีหน้าแต้วอย่างนี้นะ ไม่กลัวแต้วไม่ให้เงินพี่เหรอ”
เงิน…คือสิ่งเดียวที่รั้งให้พีรวัฒน์อยู่ร่วมห้องกับปนัดดา และเป็นสิ่งที่เขาจะต้องยอมเธอเรื่อยมา หากยังต้องการเงินมาแบบง่ายๆ โดยไม่ต้องไปหยิบยืมหรือกู้ใครให้เป็นภาระ อีกทั้งปนัดดายังเป็นแหล่งเงินทุนที่ไม่มีวันหมด
“แล้วแต้วจะให้ผมทำยังไง แต้วถึงจะได้พอใจ?”
เขาใจเย็นถาม สกัดความไม่พอใจเต็มที่ กดคำว่าไม่อยากอดทนไว้ในก้นสมอง เวลานี้เขาต้องอ่อนกับสาวตรงหน้า ไม่เช่นนั้นธุรกิจของครอบครัวจะต้องมีปัญหาแน่นอน
ปนัดดายิ้มพอใจเมื่อเห็นท่าทีของคนที่ตนเองรัก ร่างสาวขยับเข้าประชิดตัวชายร่างสูง โอบกอดเขาด้วยลำแขนของตน
“พี่พีกอดแต้วหน่อยสิคะ หอมแต้วด้วยแล้วบอกว่ารักแต้วคนเดียว”
เสียงของปนัดดาออดอ้อนและร้องขอ ดวงตาหวานสวยมองนัยน์ตาของพีรวัฒน์นิ่ง จ้องลึกในแววตาราวกับจะสื่อสารให้เขารู้ว่า เธอรักเขามากเพียงใด
รักทั้งที่รู้ว่าเขาไม่รัก…
- ผู้เขียน
