ยอมแล้วทูลหัว [จะร้ายจนกว่าจะรัก]

พูดออกมาให้หมด//เหมือนงานจะเข้า

เมื่อทั้งสองกลับมาถึงกรุงเทพฯ ชายหนุ่มก็รีบกลับมาคอนโดของตนเองก่อน

ใยบัว: เมื่อยตูดอ่ะ

ปราน: เดี๋ยวผมไปส่งเย็นๆนะ

ใยบัว: ค่ะ แล้วคุณจะไปหาคุณโปรดตอนไหนคะ

ปราน: รอแม่ผมโทรมาเหมือนพ่อกับแม่ผมจะรู้เรื่องของเราแล้ว

ใยบัว: ใครไปบอกหรอคะ แล้วทั้งสองท่านว่าอะไรหรือเปล่า //ฉันถามด้วยความตกใจ

ปราน: ไม่หรอก คุณนอนพักก่อนก็ได้นะเดี๋ยวผมคุยธุระก่อน

เมื่อใยบัวเดินออกมาจากห้องน้ำเธอก็ได้ยินเสียงชายหนุ่มคุยโทรศัพท์และการเรียกชื่อคู่สนทนาก็คือคุณหมวย

ใยบัว: อีนี่มันร้าย!

ใยบัวเดินมานั่งตักของชายหนุ่มก่อนจะโอบกอดเอาไว้ ทำเอาชายหนุ่มรีบโอบเอวของใยบัวไว้แน่น

ใยบัว: จุ๊ๆๆ

ปราน: ไว้ฉันจะบอกกับพ่อเองแค่นี้นะ

เมื่อชายหนุ่มวางโทรศัพท์ลงก็รีบจับใยบัวนอนลงบนโซฟาก่อนจะหยอกล้อกันอย่างสนุกสนาน

"อะแฮ่ม!"

ทั้งสองหันมามองจนชายหนุ่มร้องอุทานออกมาด้วยความตกใจ

ปราน: พ่อ! แม่!

ใยบัว: เอ่อ.....สวัสดีค่ะ......

ปราน: ทำไม่ไม่เคาะประตูก่อนอ่ะ ถ้าผมทำอะไรอยู่จะทำยังไง!

โปรด: ให้ผู้หญิงของแกแต่งตัวให้เรียบร้อยและกลับไปได้แล้ว

ปราน: ใยบัวไปรอฉันที่ห้องก่อน

ใยบัว: หนูกลับก่อนดีกว่าค่ะ

ปราน: ไปรอที่ห้อง!

ข้าวหอม: ไม่ต้องไปไหนทั้งนั้นแหละ คุยกันทั้งหมดนี่เลย

สุดท้ายทั้งสองคนก็นั่งนิ่งอยู่ต่อหน้าโปรดและข้าวหอม ใยบัวเองก็เอาแต่ก้มหน้าจนปรานต้องเอื้อมมือมาจับมือเธอไว้

โปรด: แกเอาเงินไปทำอะไร20ล้าน?

ปราน: ลงทุนครับ

โปรด: ลงทุนอะไรของแก!

ข้าวหอม: ปรานเรื่องนี้แม่ช่วยเราไม่ได้นะ พูดความจริงกับพ่อดีกว่า

ใยบัว: หนูผิดเองค่ะ

ปราน: ใยบัวเธอเงียบไม่เลย!

ใยบัว: ไม่ เงินนั่นก็อยู่กับหนูตั้งเยอะ

โปรด: เธอพูดมา

ใยบัว: คือหนูกับคุณปรานมีอะไรกันโดยที่เราสองคนตกลงว่าจะจ่ายเงินเพื่อแลกกับความบริสุทธิ์ของหนู และหนูก็รู้ว่าคุณปรานกำลังต้องการคนมาลงทุนด้วย ในเช็คที่คุณปรานให้มาใส่จำนวนเงินหนูเลยใส่ไป12ล้าน แต่หนูก็เอาเงินมาลงทุนกับคุณปรานนะคะ

ปราน: ใยบัว!

ใยบัว: คุณเงียบไปเลยหนูจะพูด!

ข้าวหอม: พูดมาให้หมด

ใยบัว: ตั้งแต่ครั้งนั้นหนูก็ตั้งกฏไว้ว่าถ้าคุณปรานจะมีอะไรกับหนูก็ต้องจ่ายเงินเท่านั้น จริงๆไม่ใช่ว่าหนูขายตัวนะคะแต่หนูแค่หมั่นไส้คุณปรานเฉยๆ

ข้าวหอม: ฮ่าๆๆๆๆๆ ปรานทำไมอ่อนหัดแบบนี้ล่ะลูก!

ปราน: แม่!!!

โปรด: พ่อไม่คิดเลยว่าแกจะไม่ทันคนขนาดนี้ นี่หนูอายุเท่าไหร่

ใยบัว: 18ค่ะ

ข้าวหอม: เท่าหนูตอนนั้นเลยค่ะแด๊ดดี้

ปราน: เงินที่ผมใช้ไปมันเป็นเงินของผมไม่ใช่เงินที่คุณพ่อให้มา

โปรด: ปรานลูกจะรู้ไหมว่าโลกมันโหดร้ายขนาดไหน ดีนะเงินทีเสียไปมันยังหมุนเวียนอยู่ใกล้ๆตัวเรา

ข้าวหอม: ว่าแต่เราเป็นคนที่ไหน ครอบครัวทำงานอะไร

ใยบัว: หนูเป็นคนเหนือค่ะ คุณแม่เป็นนักการเมืองท้องถิ่น ส่วนคุณพ่อเป็นเจ้าของเหมืองแร่

โปรดและข้าวหอมถึงกับมองหน้ากันก่อนจะหันไปมองหน้าใยบัวที่แววตาใสซื่อแต่ก็ซ่อนความซุกซนเอาไว้

ปราน: ผมจริงจังกับใยบัวครับ!!

ใยบัว: ฮะ!

จู่ๆใยบัวก็ถูกบอกรักซะงั้น โปรดกับขเาวหอมถึงกับมองหน้ากันเมื่อลูกชายตัวดีดูท่าจะหลงรักเด็กแสนซนคนนี้เอาซะเหลือเกิน

ปราน: ผมพูดจริงๆนะ ผมรู้สึกดีเวลาอยู่กับใยบัวจริงๆ

ใยบัว: แม้ครั้งแรกที่เจอกันคุณจะฉีดแอลกอฮอล์ไล่หนู?

ปราน: ตอนนั้นฉันมองว่าเธอเป็นผู้หญิงแรงๆ น่าจะไม่ธรรมดา

ข้าวหอม: สุดท้ายก็เป็นผู้หญิงที่ลูกไม่อยากปล่อยให้หลุดมือไปใช่ไหมปราน

ปราน: ใช่ครับแม่

ข้าวหอม: รู้ไหมตอนพ่อกับแม่เจอกันครั้งแรกพ่อก็ไม่ชอบแม่หรอก ออกจะเกลียดแม่ซะด้วยซ้ำ แต่เพราะแม่แซ่บไงฮ่าๆๆๆ

โปรด: พูดอะไรเลอะเทอะใหญ่แล้วข้าวหอม

ปราน: ทำไมพ่อถึงรักแม่หรอครับ

โปรด: เพราะแม่ทำให้พ่อเห็นไงว่าแม่พร้อมจะอยู่เคียงข้างพ่อในทุกวินาที วันที่แม่หนีพ่อไปหาคุณตากับคุณยายปรานรู้ไหมพ่อแทบใจจะขาด

ปราน: ใยบัว แล้วเธอล่ะรู้สึกดีกับฉันบ้างหรือเปล่า

ใยบัว: คุณปรานเคลียร์ผู้หญิงในสต็อกหมดหรือยังคะ?

ข้าวหอม: หนูใช่ไหมที่ทำร้ายหนูเดียร์กับหนูเหมียว

ใยบัว: ค่ะ หนูขอโทษนะคะที่ใช้กำลังในการตัดสินปัญหาแต่ถ้าหนูไม่ทำคนที่ต้องนอนโรงพยาบาลอาจจะเป็นหนูก็ได้

โปรด: ตอนพ่อหนุ่มๆแม่ก็วางแผนซ้อนแผนให้ตัวเองเป็นผู้ถูกกระทำจนพ่อต้องไล่ผู้หญิงทุกคนออกจากชีวิต

ใยบัว: แต่ถ้าเป็นหนูใครมายุ่งกับผัวหนู ไม่ผัวก็มันต้องตายกันไปข้าง!

ปรานถึงกับหันมามองหน้าใยบัวพร้อมกับกลืนน้ำลายลงคอช้าๆ

ข้าวหอม: หนูน่าจะมาเกิดเป็นลูกสาวแม่นะ

ปราน: อ่าว!

โปรด: เหมือนเห็นเงาตัวเองใช่ไหมข้าวหอม

ข้าวหอม: ฮ่าๆๆๆ ใช่เลยค่ะแด๊ดดี้ใยบัวแสบใช้ได้เลย

ใยบัว: หนูอาจจะดูเป็นเด็กก้าวร้าวแต่หนูจริงใจนะคะ

ปราน: แล้วกับฉันเธอจริงจังหรือเปล่าใยบัว

ชายหนุ่มยังคงออดอ้อนใยบัวเพื่อขอคำตอบแต่ใยบัวกับนิ่งเฉยไม่สนใจ

ข้าวหอม: เคลียร์เรื่องผู้หญิงหมดหรือยัง?

ใยบัว: ใช่ค่ะ เคลียร์หมดหรือยัง

ปราน: คุณพ่อครับ....

โปรด: ผู้ชายมันก็ต้องมีบ้างถึงเวลาเดี๋ยวก็หยุดเอง

ปราน: คุณพ่อพูดถูกครับ

ข้าวหอม: อ๋อหรอ แบบนี้หนูใยบัวอย่ามาลงเอยกับลูกชายแม่ดีกว่า ปล่อยให้เค้าไปสนุกกับชีวิตเถอะ

ใยบัว: ค่ะ

ปราน: อ่าวแม่ครับทำไมแม่พูดแบบนี้ล่ะ ใยบัวเธอห้ามไปจากชีวิตฉันเด็ดขาดนะไม่งั้นฉันไม่ยอมแน่ๆ

ใยบัว: ไม่ยอมแล้วไงคะ คุณปรานจะทำอะไรหนูได้

ปราน: คุณพ่อพาแม่กลับเถอะผมจะจัดการเด็กดื้อ!

ใยบัว: เสียใจด้วยค่ะ หนูมีนัดไปทำผม

ข้าวหอม: แม่ก็กำลังจะไปทำผมเหมือนกันงั้นไปกับแม่เลยดีกว่า แด๊ดดี้คะรออยู่ที่นี่ก่อนนะคะ

โปรด: ทิ้งฉันเลยหรอข้าวหอม

ปราน: แม่อย่าเอาใยบัวผมไปนะ

ใยบัว: บ๊ายบายค่ะคุณปรานวันหลังเจอกันใหม่นะคะ

ปราน: เอ้าใยบัวเธอไม่อยู่กับฉันหรือไง เฮ้ออ เพราะแม่คนเดียวเลย

โปรดถึงกับนั่งขำเมื่อเห็นลูกชายทำท่าจะพ่ายแพ้ต่อสาวน้อยวัยละอ่อน ยิ้งทำให้โปรดย้อนนึกถึงอดีตของตนและข้าวหอม

ห้างสรรพสินค้า

ใยบัว: คุณน้าคะ

ข้าวหอม: เรียกแม่ดีกว่าใยบัว

ใยบัว: ค่ะคุณแม่...

ข้าวหอม: อยากถามเรื่องเจ้าปรานใช่ไหม

ใยบัว: ใช่ค่ะ

ข้าวหอม: ปรานภายนอกดูแข็งแต่ลึกๆแล้วปรานหัวอ่อนมาก มีร้อยให้ร้อยหมดตัวง่ายๆเลยนะ

ใยบัว: หนูเชื่อค่ะ

ข้าวหอม: แล้วเราล่ะรักเจ้าปรานหรือเปล่า

ใยบัว: หนูรู้สึกดีกับคุณปรานนะคะ แต่หนูไม่มั่นใจว่าคุณปรานจะหยุดอยู่ที่หนู

ข้าวหอม: ถ้าเจ้าปรานมันไม่หยุดหนูก็ทำให้มันหยุดสิลูก พ่อลูกคู่นี้แพ้ลูกอ้อนเหมือนกัน ยิ่งเรื่องบนเตียงหนูต้องเด็ด ต้องกดให้อยู่

ใยบัว: คิกๆๆๆ คุณแม่แซ่บมากเลยค่ะ

ข้าวหอม: ฮ่าๆๆๆ

สองแม่ลูกพากันมาทำผมพร้อมกับเดินช็อปปิ้งกันอย่างสนุกสนานจนลืมไปเลยว่าเวลานี้มีพ่อลูกที่นั่งหน้างอรอทั้งสองอยู่ที่คอนโด